مطلب ارسالی کاربران
#مقاله ✅ تشویق در حین مردن...
#مقاله
✅ تشویق در حین مردن...
یه وقتایی انقدر خوبی که حتی سهم رقیبت هم از اون لحظه، فقط تشویق کردنته.
احساسی بالاتر از اون لحظه وجود نداره؛
حتی بالاتر از قهرمانی تو بزرگترین تورنومنت فوتبالی جهان و حتی فراتر از هر گونه افتخار فردی.
اون لحظه رو ابر هایی و حسی آمیخته با غرور و شرمندگی تو وجودت، دوست داره که هر چه سریعتر این تشویق‌ها متوقف شه.
مغرور رو در روی فوتبال؛ از اینکه چقدر خوب بودی که رقیبت هم از عملکردت وجد اومده و شرمنده جلوی همون رقیب؛ بابت اینکه ببخشید انقدری خوب بودم که مجبور به تشویق کردنم شدین.
چه لذتی بیشتر از اینکه یه استادیومِ پر، از دشمنت، از کاری که کردی به وجد بیان و برای یه دقیقه هم که شده، به جای تیم خودشون، به احترام تو دست بزنن.
تویی که اونها رو به زیر کشوندی و مقابل تیمشون درخشیدی؛ ولی اونها تشویقی توام با توهین‌هایی جذاب به سمتت روانه میکنن که توش اعترافی بزرگ کاملا حس میشه.
اعتراف به خوب بودنت؛
لحظه محو تماشای بازیکن رقیب شدن و لحظه اتحاد طرفدارای دو تیم برای تحسینت، با دو نگاه متفاوت.
تفاوتی اساسی بین سر پا ایستادن و زانو زدن، تفاوتی عمیق بین افتخار و حسرت
و تفاوتی بزرگ بین تشویق ناشی از داشتن یه ستاره و تحسین به نشانه تقبل شکست و برتری رقیب.
اون لحظه به همون ستاره تعلق داره؛
کسی که توانمندی‌اش رو طوری به نمایش گذاشته که تنفر رقیب ازش، به شکل تشویق بروز پیدا کرده.
وقتی بازیکنی به این جایگاه تو فوتبال میرسه، دیگه چیزی از این ورزش نمیخواد.
ورزشگاه بنیتو ویا مارین شهر بتیس، آخرین مکانی بود که یه فوتبالیست، مورد تحسین دشمن قرار گرفت.
۱۷ مارس ۲۰۱۹، مسی بعد از دو گل فوق‌العاده مقابل رئال بتیس، دقیقه ۵۱ام، به رویایی‌ترین شکل، هتریکش رو کامل کرد تا ۵۲ هزار تماشاگر سبز پوش، از اعجوبه برای بودن و خنجر زدنش تقدیر کنن.
اتفاقی که ۱۱ ماه و ۱۴ روز قبل، ۸۰۰ مایل دورتر و تو ورزشگاه تورین، برای رونالدو اتفاق افتاده بود.
رونالدو به پرواز در اومد تا ورزشگاه رو به سکوت دعوت کنه، اما وقتی که به زمین رسید، کل تورین یکصدا به احترامش دست میزدن تا علاوه بر اعتراف به پیروزی CR7، اتفاق ۱۰ سال پیش رو یادآوری کنن.
جایی که دلپیرو با پیراهن یوونتوس، تو سانتیاگو برنابئو، دو بار از روی کاسیاس رد شد و دقیقه ۹۰، وقتی که صحنه بازی رو ترک میکرد، رئالی‌ها ازش بابت بجا گذاشتن این اثر دردناک، تشکر میکردن.
۱۵ سال قبل از فیلم رستگاری در تورین به کارگردانی کریستیانو رونالدو هم،
رونالدو نازاریا تو اولدترافورد، با کارگردانی فیلم "جهنم شیاطین" منچستری‌ها رو به تشویق خودش مجبور کرد تا رئالی‌ها شاهد تشویق شدن هر دو رونالدوی افسانه‌ای تاریخ باشگاهشون تو زمین حریف باشن.
عادت همیشگی رئالی‌ها به برترین بودن، باعث شده تا برنابئو، به بزرگترین اجتماع تنبیه ستاره‌های خودی، بعد از کوچک‌ترین اشتباه و تشویق ستاره‌های رقیب، بعد از درخشش‌های بزرگ تبدیل شه.
از تحسین عملکرد آندرس اینیستا و دیگو مارادونا و فرانچسکو توتی تا شیفتگی پایان‌ناپذیر با رقص پاهای رونالدینیو.
شبی که آثار شاعر با وزنِ شعریِ مشابهی، از سمت راست خط دفاع، یکی بعد از دیگری، به قصد آتیش زدن رئالی‌ها به نمایش گذاشته میشد و اونها ایستاده برای رونالدینیو میمردن.
یه ستاره ممکنه تو هر بازی، طرفدارای خودی رو خوشحال کنه، ولی تحت تاثیر قرار گرفتن حریف از عملکردش، یه موهبت بزرگه.
لئو مسی، کریستیانو رونالدو، الکس دلپیرو، رونالدوی اورجینال، رونالدینیو، آندرس اینیستا، دیگو مارادونا، تیری هانری، دنیس برگکمپ و فرانچسکو توتی حالا دیگه اسمشون رو تو یه لیست جذاب میبینن.
لیست ستاره‌هایی که گرچه زخم زدن، ولی تحسین شدن...
