مملکت مستقل پاپوآ گینهٔ نو (به انگلیسی: Independent State of Papua New Guinea) کشوری است که در اقیانوس آرام، قاره اقیانوسیه و شبه‌جزیره مالایا قرار دارد. پایتخت آن پورت مورسبی است که در ساحل جنوب شرق کشور واقع شده‌است.خاک پاپوآ گینه نو از نیمه خاوری جزیره گینه نو و شمار زیادی از جزایر دور از ساحل تشکیل شده‌است. جمعیت این کشور هشت میلیون نفر و زبانهای رسمی آن توک پیسین، هیری موتو و انگلیسی است. واحد پول این کشور کینای پاپوآ گینه نو و شیوه حکومتی آن دموکراسی پارلمانی و پادشاهی مشروطه است. پاپوآ گینه نو پس از آنکه از سال ۱۸۸۴ از سوی سه قدرت خارجی اداره می‌شد در سال ۱۹۷۳ از استرالیا مستقل گردید.
پاپوآ گینه نو شامل نواحی شرقی گینه نو، دومین جزیره بزرگ جهان است (نیمه غربی استان های اندونزی به نام پاپوآ و پاپوآی غربی)، مجمع الجزایر بیسمارک (Bismarck) شامل نیو بریتانیا (New Britain)، نیو ایرلند (New Ireland)، جزایر آدمیرالتی (the Admiralty) و چندین جزیره دیگر در این قسمت، بوگانویل (Bougainville) و بوکا (Buka) که بخشی از مجمع الجزایر سلیمان هستند و جزایر کوچک مرجانی است. پایتخت رسمی و ملی این کشور به نام پورت مورسبی (Port Moresby)، در جنوب شرقی گینه نو در دریایی مرجانی واقع شده است. بنابرایم مشخص کردن دقیق آن در میان نقشه بسیار مشکل خواهد بود. تنها می توانید با نقشه گوگل این جزایر در کنار یکدیگر را از میانه کشور اندونزی، جزایر مارشال، جزایر سلیمان، نیو کالدونیا و دیگر جزایر پراکنده این منطقه تشخص دهید. در مجموع تعیین دقیق تک تک مناطق و جزایر خاک پاپوآ گینه نو بسیار مشکل است.
این کشور در زمره «چندفرهنگی‌ترین» کشورهای جهان قرار دارد و مردم آن از قبایل بسیار زیاد و متفاوتی تشکیل شده‌اند که قوم پاپوآ بزرگترین آنها است. این کشور همچنین بیشترین تعداد زبانهای رایج در میان کشورهای جهان را دارد و برپایه آخرین داده‌ها در این کشور ۸۵۲ زبان گوناگون وجود دارد که هم‌اینک ۱۲ تا از این زبانها منقرض شده‌اند. ۹۶ درصد از مردم پاپوآ گینه نو مسیحی هستند. در این کشور چهار هزار مسلمان نیز سکونت دارند.
پاپوآ گینه نو همچنین کشوری فقیر و کاملاً روستایی است و تنها ۱۸ درصد مردم آن شهرنشین هستند و بسیاری از نقاط آن را هنوز جنگل‌های دست‌نخورده و زیستگاه قبایل ابتدایی دور از تماس با تمدن امروزی تشکیل می‌دهد. جزیره مأنوس پاپوآ گینه نو یکی از جزایری است که دولت استرالیا آنها را برای نگهداری پناهجویانی که سعی داشته‌اند خود را با قایق به استرالیا برسانند، در نظر گرفته‌است. مهاجران حاضر در بازداشتگاه مأنوس بیشتر از کشورهای افغانستان، میانمار، پاکستان، سریلانکا و سوریه هستند.
شواهد باستان‌شناسی نشان می‌دهد که انسان‌ها ابتدا در حدود ۴۲٬۰۰۰ تا ۴۵٬۰۰۰ سال پیش به پاپوآ گینه نو وارد شدند. آنها از نوادگان یکی از امواج اولیه مهاجرت انسانی بودند که از آفریقا خارج شدند. کشاورزی به‌طور مستقل و جدا از بقیه نقاط جهان، حدود ۷۰۰۰ سال پیش از میلاد در ارتفاعات گینه نو توسعه یافت؛ بنابراین، گینه نو یکی از معدود مناطق جهان است که در آن مردم جدا از دیگر نقاط، اهلی کردن گیاهان وحشی را آموختند. مهاجرت عمده اقوام استرانزی‌زبان به مناطق ساحلی گینه نو در حدود ۵۰۰ سال پیش از میلاد رخ داده‌است. این مهاجرت با خود، سفال‌گری، پرورش خوک و ترفندهای خاص ماهی‌گیری را به این منطقه معرفی کرد.
در سده هجدهم، بازرگانان، سیب‌زمینی شیرین را با خود به گینه نو آوردند، و این محصول پس از آن بخشی از غذای اصلی مردم منطقه شد. بازرگانان پرتغالی سیب‌زمینی شیرین را از آمریکای جنوبی آورده و آن را به جزایر ملوک معرفی کرده‌بودند. تولید به مراتب بیشتری که از باغات سیب زمینی شیرین گینه نو به‌دست آمد، به‌طور اساسی کشاورزی و جوامع سنتی منطقه را تغییر داد. سیب‌زمینی شیرین به‌طور عمده جایگزین خوراک اصلی قبایل یعنی تارو شد و باعث افزایش قابل ملاحظه جمعیت در ارتفاعات شد. گرچه در اواخر قرن بیستم شکار انسان و آدم‌خواری در پاپوآ گینه نو عملاً ریشه‌کن شد، اما در گذشته این امر در بسیاری از نقاط کشور به عنوان بخشی از آیین‌های مربوط به جنگاوری و «از آن خود کردن روح و قدرت دشمن» انجام می‌شد. در سال ۱۹۰۱، در جزیره گوآریباری در خلیج پاپوآ، هری داونسی، مبلغ مسیحی، در خانه‌های قبایل این جزیره ۱۰ هزار جمجمه انسان پیدا کرد که نشان‌دهنده آیین‌های گذشته شکار انسان در این منطقه است. آدم‌خواری در پاپوآ گینه نو تا دهه هفتاد میلادی هم دیده می‌شود و هنوز هم ردی از آن در برخی گروه‌های اجتماعی وجود دارد. بازرگانان جنوب شرق آسیا از پنج هزار سال پیش برای گردآوری پر مرغ بهشت به گینه نو می‌آمدند. تا سده نوزدهم میلادی در اروپا اطلاعات کمی از این جزیره وجود داشت، گرچه کاوشگران پرتغالی و اسپانیایی نظیر خورخه دمنسس و اینیگو اورتیز درتز در سده شانزدهم به این منطقه سفرهایی داشتند.
نام دوقسمتی این کشور نتیجه تاریخچه اداری پیچیده آن پیش از استقلال است. واژه پاپوآ از یک اصطلاح محلی گرفته شده که ریشه آن مشخص نیست. واژه گینه نو را کاشف اسپانیایی اینیگو اورتیز درتز برای این محل به کار برده‌است. او در سال ۱۵۴۵ همانندی‌های میان مردمی که در کرانه‌های گینه در آفریقا دیده بود با مردم این محل مشاهده کرد و به این خاطر این سرزمین را گینه نو نامید. واژه گینه واژه پرتغالی است که در اصل معنی «سرزمین سیاهان» می‌دهد. در قرن نوزدهم آلمان برای چندین دهه بر نیمه شمالی این کشور فرمان راند. این حاکمیت از سال ۱۸۸۴ آغاز شد و مستعمره آلمان در این سرزمین به عنوان گینه نو آلمان شناخته می‌شد. در سال ۱۹۱۴ و پس از شروع جنگ جهانی اول، نیروهای استرالیایی در گینه نو فرود آمده و گینه نو آلمان را در جریان یک کارزار نظامی مختصر فتح کردند. در جریان جنگ، اشغال این منطقه توسط استرالیا ادامه پیدا کرد. پس از جنگ، که آلمان و نیروهای مرکز در آن شکست خوردند، جامعه ملل به استرالیا مجوز داد تا قیمومت این منطقه را به دست بگیرد.
نیمه جنوبی کشور در سال ۱۸۸۴ به استعمار بریتانیا درآمد و گینه نو بریتانیا نامیده شد. بریتانیا در سال ۱۹۰۵ منطقه را در ناحیه همسود جدیدی که با نام استرالیا تشکیل داده بود ادغام کرد و اداره گینه نو بریتانیا به استرالیا واگذار شد. افزون بر این، از سال ۱۹۰۵ نام گینه نو بریتانیا نیز تغییر کرده و ناحیه پاپوآ نامیده شد.
جامعه ملل مستعمره گینه نو آلمان را در قیمومت استرالیا قرار داد اما پاپوآ را به عنوان قلمروی خارجی کشور همسود استرالیا به رسمیت شناخت و قانوناً مالکیت بریتانیا بر آن همچنان برقرار ماند. این تفاوت در وضعیت قانونی بدین معنی بود که تا سال ۱۹۴۹ پاپوا و گینه نو هر یک وضعیت اداری کاملاً جداگانه‌ای از یکدیگر داشتند، که البته هر دو توسط استرالیا کنترل می‌شد. این شرایط باعث پیچیدگی سازماندهی نظام قانونی کشور در دوران پس از استقلال شد. در خلال جنگ جهانی دوم، کارزار گینه نو (۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵) یکی از لشکرکشی‌ها و کشمکش‌های اصلی بین ژاپن و متفقین در آن زمان بود. در این نبردها در حدود ۲۱۶ هزار سرباز ژاپنی، استرالیایی و آمریکایی جان خود را از دست دادند. پس از جنگ دوم جهانی و پیروزی متفقین، دو قلمرو این ناحیه ادغام شده و نام قلمرو پاپوا و گینه نو به آن داده شد. این نام بعداً به صورت پاپوآ گینه نو درآمد. بومیان پاپوا از سازمان ملل خواستند تا بر جریان استقلال این کشور نظارت کند. پاپوآ گینه نو در ۱۶ سپتامبر ۱۹۷۵ از استرالیا مستقل شد و به عنوان یکی از کشورهای همسود درآمد یعنی ملکه الیزابت دوم را همچنان به عنوان رئیس دولت خود به رسمیت می‌شناسد. این کشور همچنان مناسبات نزدیکی به استرالیا دارد و استرالیا بزرگترین کمک‌کننده به این کشور است. پاپوآ گینه نو در ۱۰ اکتبر ۱۹۷۵ به عضویت سازمان ملل متحد درآمد.
جزیره گینه نو به مدت ۳۰۰ میلیون سال به قطعه خاکی که امروزه آن را به عنوان استرالیا می‌شناسیم، متصل بود. تغییرات تکتونیکی باعث فاصله گرفتن این دو از هم شد و سرانجام با بالا آمدن سطح آب دریا، هفت هزار سال پیش گینه نو به صورت جزیره‌ای جدا از استرالیا درآمد. پاپوا گینه نو در نیمکره شرقی کره زمین و در شمال کشور استرالیا واقع شده‌است. این کشور یکی از کشورهای قاره اقیانوسیه به‌شمار می‌رود و پس از استرالیا بزرگترین و پرجمعیت‌ترین کشور این قاره است. پاپوآ گینه نو پنجاه و چهارمین کشور بزرگ جهان است و مساحت آن ۴۶۲٬۸۴۰ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۶٬۳۰۰٬۰۰۰ نفر است. پاپوآ گینه نو تنها با یک کشور مرز دارد و آن هم اندونزی است. پاپوا گینهٔ نو دربر گیرندهٔ شرق جزیرهٔ گینهٔ نو (نیمهٔ غربی این جزیره متعلق به اندونزی و ایالت ایریان جایا (ایریان باختری) نام دارد) به همراه بیش از ۶۰۰ جزیرهٔ دیگر می‌باشد. این کشور جزیره‌ای از سه طرف با دریاهای: بیسمارک - سلیمان -و مرجان احاطه شده‌است. جغرافیای این کشور بسیار گوناگون و در برخی مناطق بسیار خشن و سخت‌گذر است. رشته کوهی پر پیچ و خم با سراشیبی‌های تند، به نام بلندی‌های گینه نو، در امتداد طول جزیره گینه نو و زبانه درازی که شبه‌جزیره پاپوآ نام دارد، ادامه یافته‌است. این ارتفاعات با جنگل‌های گرمسیری پوشیده شده و جمعیت زیادی را در خود جا داده‌است. به شبه جزیره پاپوآ به خاطر شکلی که دارد «دم پرنده» هم گفته‌اند. جنگل‌های متراکم در زمین‌های پست و نواحی ساحلی نیز وجود دارند و در پیرامون رودهای سپیک و فلای تالاب‌های بسیار بزرگی قرار گرفته‌اند. جغرافیایی پاپوآ گینه نو باعث شده که توسعه زیرساخت‌ها در این کشور با دشواری زیادی روبرو باشد. برخی مناطق کشور تنها پیاده یا با هواپیما قابل دسترسی است. از کوه‌های بلند آن می‌توان به کوه ویلهلم (۴۵۰۹ متر ارتفاع و بلندترین در پاپوآ گینه نو)، بانگتا (۴۱۰۷ متر ارتفاع)، ویکتوریا (۴۰۷۴ متر ارتفاع) و ساکلینگ (۳۴۲۱ متر ارتفاع) اشاره نمود. رودهای مهم آن فلای - سپیک - رامو هستند. پاپوآ گینه نو توسط صخره‌های مرجانی احاطه شده و این آب‌سنگ‌ها از سوی نهادهای زیست‌محیطی به‌خوبی نظارت می‌شوند.
این کشور در حلقه آتش اقیانوس آرام واقع شده و محل تلاقی چندین صفحه زمین‌ساختی می‌باشد. در این کشور چند آتشفشان فعال وجود دارد که گاه به گاه منفجر می‌شوند. وقوع زمین‌لرزه هم در این کشور نسبتاً پربسامد است که گاه با سونامی نیز همراه می‌شود. ازجمله، روز هفدهم ماه ژوئیه سال ۱۹۹۸ نیز وقوع زلزله‌ای به بزرگی هفت ریشتر در پاپوآ گینه نو باعث وقوع سونامی به ارتفاع ۱۵ متر شد که در بر اثر این زلزله بین دو هزار و ۱۸۳ تا دو هزار و ۷۰۰ نفر جان خود را از دست دادند و هزاران نفر نیز زخمی شدند. در زمین‌لرزه ۲۰۱۸ پاپوآ گینه نو به بزرگای ۷٫۵ ریشتر نیز دستکم ۳۱ نفر کشته و ۳۰۰ نفر زخمی شدند. نیمه شرقی جزیره گینه نو بخش اصلی کشور به‌شمار می‌آیند و شهرهای بزرگ کشور در آن واقع شده‌اند. پایتخت این کشور شهر پورت مورزبی (Port Moresby) با ۲۵۴٬۱۵۸ نفر جمعیت می‌باشد. از شهرهای مهم پاپوا گینهٔ نو می‌توان به: لائه ۱۲۰٬۰۰۰ نفر، مادانگ ۲۷٬۴۲۰ نفر، وواک ۲۵٬۱۴۳ نفر و گوروکا ۲۵٬۰۰۰ نفر اشاره کرد. از جزایر بزرگ کشور پاپوا گینه نو می‌توان به ایرلند نو، بریتانیای نو، مأنوس و بوگونویل اشاره کرد. پاپوآ گینه نو یکی از اندک مناطقی در نزدیکی خط استوا است که در آن برف می‌بارد. بارش برف در بلندترین نقاط خاک اصلی این کشور دیده می‌شود.
پارلمان پاپوآ گینه‌نو ۱۱۱ کرسی دارد. پیاآس وینگتی از جنبش دموکراتیک خلق در سال ۱۹۹۲ نخست‌وزیر شد. گهگاهی شورش‌هایی از سوی ارتش انقلابی بوگانویل به منظور دستیابی به استقلال جزایر بوگانویل صورت می‌پذیرد که به علت تشتت و پراکندگی این گروه هیچگاه منتج به نتیجه نبوده‌است. در سال ۲۰۰۲ میلادی سر مایکل سوماره به سمت نخست‌وزیر و در سال ۲۰۰۴ نیز سر پائولیانس ماتانه له عنوان فرماندار کل منصوب شدند. پاپوا گینه نو از سال ۲۰۱۱ شاهد جنگ قدرت بین نخست‌وزیر پیشین، مایکل سوماری و پیتر اونیل بوده‌است. در سال ۲۰۱۱ خانواده مایکل سوماری در حالی که او برای مداوا در خارج از کشور به سر می‌برد و بدون اطلاع او، خبر از استعفایش داد. در پی این اتفاق، پارلمان راه را برای نخست‌وزیری پیتر اونیل باز کرد اما دادگاه عالی پاپوآ گینه نو این اقدام پارلمان را غیرقانونی خواند. در ژانویه ۲۰۱۲ شماری از نظامیان شورشی در کشور پاپوا گینه نو از به کنترل درآوردن ارتش این کشور خبر دادند و خواهان بازگشت نخست‌وزیر برکنارشده این کشور به قدرت شدند. اونیل که سال ۲۰۱۲ به قدرت رسید و وعده مبارزه با فساد را داد متهم شده به انتقال فریبکارانه میلیون‌ها دلار به یک شرکت حقوقی سرشناس کمک کرده‌است. با این حال او اتهاماتش را رد کرده اما اپوزیسیون شدیداً از اونیل به دلیل مدیریت اقتصادی انتقاد می‌کند.
پاپوآ گینه نو یکی از پرتنوع‌ترین کشورهای جهان از نظر قومی است. در این کشور صدها گروه قومی زندگی می‌کنند، اما اکثریت با گروهی است به نام پاپوآیی. نیاکان پاپوآیی‌ها ده‌ها هزا سال پیش به گینه نو رسیدند. دیگر مردم بومی این جزیره استرانزی‌ها هستند که نیاکانشان کمتر از چهار هزار سال پیش به اینجا آمدند. مهاجران بسیاری نیز از دیگر کشورها به پاپوآ گینه نو آمده‌اند که از آن جمله می‌توان به چینی‌ها، اروپایی‌ها، استرالیایی‌ها، اندونزیایی‌ها، فیلیپینی‌ها، پولینزیایی‌ها، و میکرونزیایی‌ها اشاره کرد. در حدود ۴۰ هزار نفر که بیشتر اهل استرالیا و چین هستند برای کار در پاپوآ گینه نو سکونت گزیده‌اند.
۸۴٪ نژاد این کشور را پاپوآیی و ۱۵٪ را ملانزیایی تشکیل می‌دهند، و یک درصد بقیه نیز از سایر نژادها هستند. همچنین دین ۶۳ ٪ از پاپوا گینهٔ نویی‌ها، پروتستان و ۳۰ ٪ هم کاتولیک می‌باشد. پاپوآ گینه نو بیش از هر کشور دیگری در جهان زبان دارد. شمار زبانهای این کشور بیش از ۸۲۰ زبان بومی است که ۱۲ درصد از تعداد زبانهای جهان را شامل می‌شود. تعداد گویشوران بیشترین این زبانها اما به هزار نفر هم نمی‌رسد. پرگویشورترین زبان بومی کشور زبان انگا است که ۲۰۰ هزار نفر به آن سخن می‌گویند. در درجه بعدی زبانهای ملپا و هولی قرار دارند. زبانهای بومی این کشور به دو دسته طبقه‌بندی شده‌اند: زبانهای استرانزیایی و زبانهای غیراسترانزیایی. این کشور چهار زبان رسمی دارد: انگلیسی، زبان اشاره، توک پیسین و هیری موتو. انگلیسی زبان دولت و نظام آموزشی است اما تعداد کسانی که به آن تکلم می‌کنند زیاد نیست. پاپوآ گینه نو جامعه‌ای مردسالار دارد و درصد خشونت خانگی علیه زنان در آن بسیار بالاست. خشونت در درگیری میان قبایل مختلف نیز در بسیاری مناطق این کشور رایج است.
واحد پول پاپوا گینهٔ نو، کینا با واحد جزء (توئا) نام دارد. صادرات پاپوا گینهٔ نو را مس، طلا و الوار تشکیل می‌دهند. پاپوا گینهٔ نو عضو کشورهای مشترک‌المنافع است. هر کینا برابر ۱۰۰ توئا می‌باشد. همچنین یک کینا برابر با ۳۲۴۱ ریال ایران می‌باشد. (طبق قیمت تابستان ۱۳۸۷) فراورده‌های صادراتی این کشور شامل نفت، طلا، سنگ مس، کنده درخت، روغن خرما، قهوه، کاکائو، خرچنگ آب‌های شیرین (کری فیش) و میگو است که به کشورهای استرالیا، ژاپن و چین صادر می‌شود. فراورده‌های وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات ترابری، کالاهای تولید شده، غذا، سوخت و مواد شیمیایی است که از کشورهای استرالیا، سنگاپور، چین و ژاپن وارد می‌شود. کشور پاپوآ گینه‌نو با مشکلات اقتصادی شدیدی به دلیل کاهش قیمت نفت و خشکسالی مواجه شده‌است. پاپوا گینه نو در سال ۲۰۱۷ به دلیل پرداخت نکردن بدهی سالانه خود به سازمان ملل، حق رای اش را در مجمع عمومی این سازمان از دست داد. پاپواگینه نو برای اینکه بار دیگر حق رای خود را در مجمع عمومی سازمان ملل به دست آورد باید دستکم ۱۸۰ هزار دلار برای حق عضویت به سازمان ملل متحد پرداخت کند. برق مجلس ملی پاپوآ گینه نو، خانه دولت و چند سازمان دولتی دیگر این کشور نیز به دلیل عدم توانایی دولت برای پرداخت صورت حساب قطع شد. ادارات دولتی این کشور از پایان سال ۲۰۱۶ میلادی ۱۱ میلیون دلار بدهی برقی به تولیدکنندگان انرژی داشتند.
مناظر با شکوه و متنوع کشور پاپوآ گینه نیو بازتابی از یک تاریخ جدید زمین شناسانه است که در نتیجه برخورد و حرکت لایه های زمین در صفحات شمالی استرالیا با لایه صفحه متحرک غربی اقیانوس آرام به وجود آمده اند. در نتیجه به عنوان بهشتی برای زمین شناسان است. دشت ها و جزایر پایینی در جنوب گینه نو جنوبی، از لحاظ جغرافیایی بخشی از خاک استرالیا محسوب می شوند. در واقع، گینه نو از استرالیا تنها در تاریخی حدود ۸۰۰۰ سال پیش، توسط سیلاب های کم عمق تنگه تورس (Torres) به طور فیزیکی جدا شد. دشتهای جنوب گینه نو، که به نام قفسه پرواز-دیگال (the Fly-Digul shelf) و به نام رودخانه های فلای و دیگول نامیده می شوند، از لحاظ زمین شناسی پایدار شده اند.
در این کشور شبکه ای از راه آهن وجود دارد که می توانید با آن به نقاط مختلف جزیره بزرگ بروید. با این حال پورت مورسبی شاید تنها پایتخت جهان باشد که با جاده و قطار با بقیه نواحی این کشور ارتباط ندارد. در این پایتخت هیچ راه آهنی وجود ندارد. در این کشور مهم ترین و بهترین وسیله نقلیه ای که وجود دارد، بنادر و رودخانه ها هستند. در حقیقت به دلیل طبیعت بکر و دست نخورده و کوه های عظیم ساخت جاده در آن بسیار مشکل است. بنابراین پایتخت این کشور و باقی شهرها با حمل و نقل درون رودخانه و بنادر با یکدیگر در ارتباط هستند. همچنین حمل و نقل و خدمات هوایی نیز در کلیه جزایر و خاک پاپوآگینه نو اقیانوسیه فراهم است.
در این جزیره می‌توانید به دیدن حیواناتی همانند کروکودیل‌ها و بسیاری از حیوانات عجیب و غریبی ببینید که تاکنون حتی عکس آنها را نیز ندیده اید. در این جزایر حدود ۳۸ گونه پرنده عجیب و غریب وجود دارد. اگر به حشره شناسی علاقه دارید، این مکان می‌تواند بهشت حشره شناسی شما باشد. در اینجا سوسک‌های غول پیکر سبز رنگ و پروانه‌های عظیم زیبا را در میان جنگل‌های گرمسیری پیدا خواهید نمود.
جزایر لوسانسای : این مجمع الجزایر دست نخورده در منطقه «خلیج میلنه» (Milne Bay) یکی از استان‌های گینه نو و در جنوب شرقی این کشور قرار دارد. جزایر زیبای «لوسانسای» (Lusancay) با صخره‌های باشکوه و خیره‌کننده و همچنین با ساحل شنی سفید مانند تکه‌ای از بهشت است که همه را متحیر می‌کند. بهترین حالت برای لذت بردن از این منظره زیبا و درک بیشتر شگفتی آن، استفاده از امکانات هوایی است. قرار گرفتن در این جزایر به مانند قرار گرفتن در سرزمینی رویایی و خیالی با طیف آبی رنگ است که در آن آسمان و زمین بهم گره خورده‌اند.
کوه ویلهلم : «کوه ویلهلم» (Mount Wilhelm) که در رشته «کوه بیسمارک» (Bismarck Range) قرار دارد، دیدنی‌ترین و بلندترین قله گینه نو محسوب می‌شود. این کوه ۴٬۵۰۹ متری، با داشتن دریاچه‌های یخچالی و دره‌های U شکل خود منظره هیجان‌انگیزی را ایجاد کرده است. کوه پیمایی در این منطقه با گذر از دشتهای سرسبز و رسیدن به قله باشکوه این کوه، فقط با حضور یک راهنما و افرادی که تجربه کوه‌نوردی داشته‌اند توصیه می‌شود.
جزیره پاناسیا : «جزیره پاناسیا» (Panasia) که در خلیج میلنه قرار دارد یک جزیره دیدنی و جذاب با صخره های مرجانی است. این جزیره با داشتن ساحلی شنی به رنگ سفید و آب‌های فیروزه‌ای رنگ در کنار اقیانوسی آرام، فضایی آرامش بخش را بوجود آورده است.
ایسترن فیلدز : «ایسترن فیلدز» (The Eastern Fields) جزیره‌ای مرجانی در زیر آب است که اولین مکان در گینه‌نو برای غواصی است. این جزیره در ۹۰ مایل دریایی جنوب غربی شهر پورت مورسبی و در شمال «دریای مرجان» (Coral Sea) قرار دارد. در این جزیزه زیبا و رنگارنگ گونه‌های مختلفی از ماهی‌ها، کوسه ها و لاک پشت‌ها زندگی می‌کنند و هنوز بسیاری ازگونه‌های آن ناشناخته است. این جزیره بهشت غواصان است و غواصی در این فضای سحرانگیز با ماهی‌های زیبا و رنگارنگ و آب زلال و شفاف تجربه‌ای تکرار نشدنی را برای علاقه‌مندان بوجود آورده است.
رودخانه سیوولی : «رودخانه سیوولی» (Sivoli River) رودخانه‌ای پرجنب و جوش و مملو از جلبک‌های سبز رنگ است که با حضور این جلبک‌ها، زیبایی منظره آن دوچندان شده است. گذر از این رودخانه با قایق‌های محلی و دیدن مناظر آن با دو رنگ آبی و سبز بسیار لذت‌بخش است.
کوه تاووروور : «کوه تاووروور» (Mount Tavurvur) یکی از آتشفشان‌های فعال کشور گینه نو است که بخاطر فوران‌های متعدد و بسیاری که دارد شهرت دارد. در سال ۱۹۳۷ فوران این آتشفشان منجر به کشته شدن ۵۰۸ نفر شد و شهر «رابائول» (Rabaul) را نابود کرد. آخرین فوران آن در سال ۲۰۱۴ رخ داد. چشمه‌های آب گرم و منظره این کوه آتشفشانی، توجه بسیاری از گردشگران را به خود جلب می‌کند.
فکت های پاپوا گینه نو
1- واحد پول این کشور کینا (kina) است که به طور اختصاری K نوشته می شود.
2- بیش از 800 گویش در سراسر پاپوا گینه نو صحبت می شود.
3- به دلیل جنگل های متراکم ، بسیاری از قسمت های پاپوآ گینه نو هنوز توسط غربی ها کشف نشده است و گونه های گیاهی و جانوری هنوز برای ما ناشناخته است.
4- پاپوآ گینه نو خانه تنها پرنده مسموم جهان ، پیتویی کلاه‌دار Hooded Pitohui (dichrous Pitohui) است.
5- پاپوا گینه نو از بیش از 600 جزیره تشکیل شده است. جزیره بزرگ گینه نو ، مشترکاً توسط پاپوا گینه نو در قسمت شرقی و اندونزی در منطقه غربی(ایالت پاپوا یا ایریان جایا) این جزیره گردانده شده است.
6- تنها 18 درصد مردم در پاپوا در شهر زندگی می کنند. روستاییان پاپوا با لباس های زینتی ، جشن ها ، قصه گویی ها ، رقصیدن و طبل زدن از زندگی لذت می برند.
7- گفته می شود دریانوردان پرتغالی اولین اروپاییانی هستند که جزیره گینه نو را دیدند.
8- معنی پرچم پاپوآ گینه نو: پرچم کشور پاپوآ گینه نو از دو رنگ قرمز و سیاه تشکیل شده است است، این دو رنگِ سنتی رایج در این جزیره‌اند و در پرچم کشور نیز به صورت دو مثلث به کار رفته‌اند. در مثلث قرمزرنگ تصویر مرغ بهشت Bird of paradise با رنگ طلایی دیده می‌شود. این پرنده سمبل ملی گینه نو بوده است. در مثلث سیاه‌رنگ نیز صورت فلکی صلیب جنوبی به‌چشم می‌خورد که شامل پنج ستاره درخشان به رنگ سفید است. چون این کشور در نیمکره جنوبی قرار دارد، شاخص جهت‌یابی در شب صلیب جنوبی است که تقریباً در امتداد جهت جنوب قرار گرفته است. پاپوآ از صلیب جنوبی در پرچم کشور بهره گرفته تا از اینطریق هم موقعیت جغرافیایی خویش را بیان کند و هم نشانه‌ای از تسلط استرالیا در گذشته بر این جزیره بوده است زیرا صلیب جنوبی در پرچم استرالیا نیز وجود دارد.
..........................................
آشنایی با کشورها (104) : میانمار
آشنایی با کشورها (103) : کویت
آرشیو مطالب
