سر بابی چارلتون
چارلتون یکی از بزرگترین بازیکنان تاریخ منچستر و انگلستان است. او از حادثه مونیخ جان سالم به در برد تا بتواند در دو عرصه باشگاهی و ملی افتخار آفرینی کند. چارلتون اولین انگلیسی است که برنده جایزه توپ طلا شده است. او همچنین رکورددار گلزنی منچستر و انگلیس بود تا اینکه وین رونی در سال های 2015 و 2017 هر دو رکورد او را مال خود کرد.
مجسمه بابی چارلتون در بیرون الدترافورد وجود دارد و کمتر کسی پیدا می شود که او را نشناسد. او قهرمان جام حذفی جوانان انگلیس، جام حذفی انگلیس، لیگ انگلیس و مسابقات اروپایی شده است. بابی چارلتون موفق به زدن 249 گل طی 17 سال برای منچستر شده بود.
نمی شود گفت که چارلتون راست پا بود یا چپ پا زیرا او از هر دوپای خود برای گلزنی استفاده می کرد. سرمت بازبی در مورد او گفته بود:
او به نهایت سطح در فوتبال رسیده بود و عالی ترین شکل بازی را از خود ارائه می داد.
جرج بست
بین بازیکن و فوتبالیست تفاوت وجود دارد. جرج بست یک فوتبالیست فوق العاده در سطح بابی چارلتون بود. او در سال 1968 موفق به کسب توپ طلا شد و از بازیکنان برجسته منچستر در آن دوران بود. جرج بست در یک مصاحبه قدیمی گفته بود:
اگر من زشت به دنیا می آمدم، شما هیچوقت چیزی از پله نمی شنیدید.
در سال 1992 یکی از خبرنگاران روزنامه ساندی تایمز نوشته بود:
جرج بست توپ را از کنار پرچم کرنر دریافت کرد. به زیبایی هرچه تمام تر 3 یا 4 بازیکن را دریبل کرد و توپ را به زیر طاق دروازه فرستاد. تماشاگران باورشان نمی شد چیزی که دیدند واقعیت بود یا توهم.
رایان گیگز
فرگوسن در مورد او گفته بود:
من نخستین باری که او را دیدم را به یاد دارم. او تنها 13 سال داشت و مانند فردی که به دنبال تکه ای الماس میدود؛ به دنبال توپ در زمین میدوید.
گیگز پرافتخارترین بازیکن یونایتد است. او در سن 35 سالگی همچنان آماده بود و نامزد جایزه بهترین بازیکن فصل در سال 2009 هم شده بود. در بازی مقابل منچسترسیتی در سال 2009، گیگز با یک پاس فوق العاده اوون را صاحب توپ کرد و زمینه ساز برتری یونایتد در آن مسابقه شد.
هر فوتبالیستی در دوران حرفه ای خود نقاط عطفی دارد. گیگز بسیار خوش شانس بود که در فصل 2008-2007 در اوج قرار داشت. گل دیدنی او مقابل ویگان و آن پنالتی معورف در فینال مسکو جزو نقاط عطف او بوده است.
همانند بسیاری از وینگرها، گیگز هم می توانست بی ثبات باشد. روی کین، دیوید بکهام و پل اسکولز در اواخر دهه 90 نقش محوری بیشتری نسبت به گیگز داشتند. او بعد از انطباق با سبک زندگی سلبریتی شکل خود در اوایل 20 سالگی، به سوی حرفه ای شدن رفت و توانست فوتبالش را تا 40 سالگی ادامه دهد. منچستر بدون درخشش او نمی توانست در سال 2011 قهرمان لیگ برتر شود.
پل اسکولز
او هم مانند گیگز دوران فوتبال طولانی مدتی داشت. او به سبب مشکل چشمی که در سال 2006 برایش پیش آمد، مجبور شد تا چند ماه پست خودش را تغییر دهد. هیچ بازیکنی مانند اسکولز نمی توانست وظایف یک هافبک باکس تو باکس را به خوبی اجرا کند. او در سال 1995 به سبب غیبت کانتونا و مارک هیوز در پست مهاجم به کار گرفته شد و موفق به ثبت آمار فوق العاده 14 گل در 31 مسابقه شد.
اسکولز در فصل 2003-2002 موفق به ثبت 20 گل شد و این شاید بهترین فصل دوران فوتبال او بوده است. او در برتری 6 بر 2 مقابل نیوکاسل موفق به انجام هتریک هم شد. در فصل پایانی او که با یک مصدومیت بد همراه شد، اسکولز همچنان می درخشید. رابین فن پرسی پس از برتری 3 بر 2 مقابل ساوتهمپتون در سپتامبر 2012 گفته بود:
من باید از اسکولز تشکر کنم. او از زمانی که به زمین آمد همه چیز را تغییر داد. تک تک پاس های او برنامه ریزی شده و درست بودند. همه بازیکنان این را حس کرده بودند. وقتی او در زمین حضور دارد شما تیم برتر هستید زیرا او توانایی انجام هرکاری را دارد. برای من اسکولز بهترین بازیکن زمین است.
دیوید بکهام
متاسفانه بکهام بیشتر از این که به عنوان بازیکن سابق فوتبال شناخته شود به عنوان یک سلبریتی شناخته می شود. جورج بست زمانی در مورد بکهام گفته بود:
او نمی تواند با پای چپ ضربه بزند، نمی تواند ضربه سر بزند، توانایی تکل زدن ندارد و همچنین گل های زیادی نمی زند. اگر این مسائل را در نظر نگیریم بکهام یک بازیکن خوب است.
بست درست می گفت ولی بکهام یک بازیکن کلاس جهانی بود. بکهام یک پای راست اعجاب انگیز داشت. او همچنین توانایی زدن ضربات آخر را داشت و در بازی مقابل لیورپول در سال 1999 به خوبی این مسئله را نشان داد. او در دوران اوج خودش سانترها و ضربات آزاد اعجاب انگیزی داشت. در سال 1999 که منچستر موفق به کسب سه گانه شد، بکهام یکی از بهترین سال های فوتبالی خودش را تجربه کرده بود.
بکهام دیر شکوفا شد. گری نویل هم تیمی او در کلاس 92، در سال 1994 به ترکیب اصلی یونایتد رسید و در سال 1995 در فینال جام حذفی همراه با نیکی بات از ابتدا بازی کرد. بکهام در آن سال به صورت قرضی به تیم پرستورن نورث اند پیوسته بود و زودتر از موعد در فصل بعد به یونایتد برگشت. بکهام در سال 1999 جایگاه خود را در منچستر تثبیت کرد.
دانکن ادواردز
مرگ ادواردز در فاجعه هوایی مونیخ یکی از تراژدیک ترین سرنوشت های فوتبال بود. او یک بازیکن فوق العاده بود و یک فوتبالیست کلاس جهانی محسوب می شد.
بابی چارلتون در وصف ادواردز گفته بود:
او یک بازیکن بی همتا بود. هر وقت که می خواهم از او صحبت کنم، خیلی حس بدی به من دست می دهد. مرگ او بزرگترین تراژدی تاریخ فوتبال منچستر و انگلستان است. من همیشه حس می کردم که می توانم با هر بازیکنی به جز دانکن رقابت کنم. ادواردز یک استعداد بزرگ بود. من همیشه خودم را از او پایین تر می دانم. او هیچ اشتباهی در بازی مرتکب نمی شد.
ادواردز 177 بازی برای منچستر انجام داد و شاید بزرگترین میراث او این است که هیچ بازیکنی را در منچستریونایتد نمی شود با او مقایسه کرد.
گری نویل
فرگوسن در مورد او گفته بود:
اگر نویل کمی بلندتر بود قطعا می توانست تبدیل به یکی از بهترین مدافعین وسط در انگلستان شود.
تقریبا یک دهه از بازنشستگی گری نویل میگذرد و ظهور هواداران در شبکه های اجتماعی باعث شده که آن ها توانایی های گری نویل را انکار کنند. کسانی که به او لقب احمقانه "متوسط" را دادند. هر کس که بازی نویل را دیده باشد می تواند اقرار کند که او به مدت نزدیک به یک دهه، یکی از بهترین مدافعین راست اروپا بوده است.
نویل مانند کافو یا تورام جام جهانی نداشت. او مقبولیت زانتی را هم نداشت ولی بیشتر از تمام آن ها در عرصه باشگاهی افتخار کسب کرده بود و یک مدافع راست مدرن در زمینه هجومی محسوب می شد.
به دلیل وجود بکهام، مهارت نویل در ارسال از جناحین هم به سادگی فراموش شده است. هواداران یونایتد قطعا سانتر دیدنی نویل برای رونی مقابل آث میلان را به یاد دارند. قبل از اینکه بکهام به سلطان استفاده از توپ های مرده تبدیل شود؛ گری نویل با مهارت بالا این کار را انجام می داد. پاس گل او برای برایان مکلیر در سال 1995 نمونه ای از همین مسئله است.
برادر او در فینال جام حذفی سال 1996 موفق شد که نویل را نیمکت نشین کند ولی گری نویل در فینال سال گذشته مقابل اورتون به صورت فیکس بازی کرده بود. او در فینال لیگ کاپ سال 2006 و فینال لیگ قهرمانان سال 1999 هم به میدان رفته بود.
از سال 1995 تا 2007 نویل در هر فصل حداقل 30 بازی برای منچستر انجام داد. او همچنین به مدت یک دهه دفاع راست ثابت تیم ملی انگلیس بوده است.
مارک هیوز
هیوز در سال 1995 منچستر را ترک کرد. او پل های پشت سرش را خیلی زودتر از سال 2008 که هدایت سیتی را بر عهده گرفت خراب کرد؛ زمانی که چند سال قبلتر که مربی بلکبرن راورز بود سخنانی خصمانه علیه منچستر گفت. ولی باید دوران بازی او را از دوران فوتبال او جدا کنیم.
هیوز یکی از بهترین شماره 9 هایی بود که از آکادمی منچستر رشد کرد. شاید بعد از زمان دنیس لاو یکی از بهترین مهاجم های منچستر بوده باشد. بعضی از هواداران یونایتد نسبت به فروش هیوز به بارسلونا در سال 1986 اعتراض داشتند ولی این انتقال ارزش 2 میلیون پوندی برای منچستر داشت.
فرگوسن او را در سال 1988 به منچستر برگرداند و هیوز هم عملکرد درخشانی را از خود به جا گذاشت. او و کانتونا اولین زوج فوق العاده منچستر در خط حمله بعد از زوج دنیس لاو و دیوید هرد بودند. هیوز در 5 فینال جام حذفی حضور داشت و طی 10 سال حضور در منچستر موفق به کسب تمام عناوین داخلی شد.
نابی استایلز
استایلز کم نام و نشان ترین بازیکن این لیست است ولی او به مدت 11 سال در منچستر بازی کرده است. او در دوران ادی کولمن بیش از 50 بازی برای منچستر انجام داد و دو بار موفق به قهرمانی با یونایتد شد.
او در جام جهانی 1966 موفق به مهار اوزه بیو برزیلی و قهرمانی با انگلیس در جام جهانی شد. استایلز، چارلتون و پل پوگبا تنها بازیکنان منچستر هستند که موفق به حضور در فینال و قهرمانی در جام جهانی شده اند. سرمت بازبی در مورد او گفته است:
نابی استایلز یک بازیکن کثیف بود؟ نه او هرگز به هیچکس آسیبی نرساند. استایلز فقط کمی ترسناک بود.
لیندز نورمن هانتر را داشت، چلسی ران هریس، لیورپول تامی اسمیت و استایلز هم بازیکن سرسخت منچستر بود. علیرغم تصویر خشن از او، سر آلف رمزی او را یکی از چهار بازیکن کلاس جهانی خود در سال 1966 نامبرده است.
بیل فولکس
منچستر اسطوره های زیادی در طول تاریخ داشته است ولی فولکس یکی از بازیکنان فوق العاده منچستر بود. او در یادآوری فاجعه هوایی مونیخ گفته است:
آخرین خاطره من این بود که من داشتم تلاش می کردم تا یک بسته کارت را در جیبم فرو کنم. سه ضربه شدید به هواپیما وارد شد و عجیب ترین سوغاتی من یک بسته کارت بازی است. من روی بدنم کبودی های کوچک نداشتم و جیب من هم پاره نشده بود ولی یک چهارم کارت ها برش خورده و ناپدیده شده بود. آن برش ها بسیار دقیق بودند و علت این اتفاق نامعلوم است.
فولکس دو هفته بعد در یک چهارم نهایی جام حذفی مقابل شفیلد ونزدی به میدان رفت. علیرغم اینکه تیم سرمت بازبی متلاشی شده بود ولی فولکس در دوران ریکاوری باشگاه حضور داشت. او با منچستر در سال 1963 به مقام قهرمانی جام حذفی رسیده بود.
فولکس و بابی چارلتون دو بازمانده حادثه مونیخ بودند که در فینال مسابقات اروپایی سال 1968 مقابل بنفیکا به میدان رفتند. به او لقب صورت سنگی را داده بودند. فولکس در رده چهارم بیشترین تعداد بازی برای منچستر قرار دارد.
