کُمیجان شهری است در بخش مرکزی شهرستان کمیجان استان مرکزی ایران. شهرستان کمیجان در شمال غربی استان مرکزی واقع شده‌است. زبان مردم شهرستان کمیجان پارسی و تاتی می‌باشد. این شهر دارای دانشگاه آزاد و پیام نور می‌باشد. درآمد قالب مردم شهر کمیجان کشاورزی بوده برخی هم تجارت و کسب و کار و خدمات می‌باشد. این شهر جاذبه‌هایی مانند بازار، قلعه خاندان بهادری، قلعه عیسی بهادری و محله یزدی هاو تپه‌های باستانی با نام چهرگزی که در قسمت شمالی محله بزرگ انار می‌باشد وزادگاه شاعر معروف فخرالدین عراقی را دربردارد. از جاذبه تاریخی مانند تپه چرگزی باغهای حسن‌آباد و شیخ دیلی، محمود بلاغی، قوش دره و مزرعه احمدآباد و باغات و دشت گسترده انار و… می‌باشد. کمیجان در دامنه کوه سر به فلک کشیده وفس بوده و تپه‌های بزرگی چون چهرگزی و امام یالی از سمت شمال شرقی و شرق آن را احاطه نموده‌است.مردم این شهرستان به زبان پارسی و تاتی سخن میگویند ولی همگی به زبان پارسی مسلط هستند.
موقعیت شهر کمیجان در یک حالت مرکزی نسبت به شهرهای اطراف واقع شده، به‌طوری‌که با شهرهای تفرش - اراک -کمتر از ۱۰۰ کیلومتر فاصله دارد؛ که این فاصلهٔ کم بین این شهرها، ارتباط اقتصادی بین آنها را راحت‌تر و کم‌هزینه‌تر می‌کند. اما با اجرای ابتکاری در راه‌های ارتباطی شهرستان می‌توان با یک تیر چند نشان زد و برای شهرستان راه‌های درآمد و همچنین برای شهرهای اطراف راه‌های صرفه‌جویی بسیاری در حمل و نقل بین شهری و جاده‌ای به وجود آورد. این پروژه، اتصال جاده کمیجان به جاده همدان - ساوه می‌باشد که از دره «وفس» صورت می‌گیرد. اجرای این پروژه فواید بسیاری به همراه خواهد داشت که در پی به برخی از آنها اشاره می‌شود:
۱. کوتاه شدن این مسافت برابر است با صرفه‌جویی در وقت - انرژی انسانی - سوخت - استهلاک خودروها - استهلاک جاده‌ها - راحت شدن ارتباطات و به‌طور کلی صرفه‌جویی در سرمایه‌های کشوری
۲. هم‌اکنون فاصله کمیجان - ساوه که بیشتر از راه آشتیان صورت می‌گیرد ۲۲۰ کیلومتر می‌باشد؛ اما با اجرای این پروژه این مسافت به ۱۵۰ کیلومتر کاهش پیدا خواهد کرد.
۳. هم‌اکنون فاصله کمیجان - تهران که بیشتر از راه آشتیان صورت می‌گیرد ۳۳۰ کیلومتر می‌باشد؛ اما با اجرای این پروژه ارتباط با پایتخت به ۲۶۰ کیلومتر کاهش پیدا خواهد کرد. این جاده ازروستای «وفس» عبورمی کندکه بعدها این مسیراحداث خواهدشد.
از جمله نشریات محلی کمیجان که سطح استان مرکزی توزیع می‌شوند می‌توان به هفته‌نامه‌های شمس استان مرکزی، آفتاب کمیجان و امید استان مرکزی اشاره نمود. دفاتر این سه نشریه در کمیجان و اراک واقع است. مراسم شال اندازی یکی از رسوم محلی کمیجان است و روز اول عید برگزار می‌شود و به در خانه‌ها می‌روند و از دوستان و آشنایان درخواست دارند که پارچه‌ای که به آنها داده می‌شود را پر کنند و به آنها بدهد (معمولاً: تخمه آجیل پول سکه و …) به آنها می‌دهند که نشان از دست خیر آن‌هاست.
یکی از دلایل سر سبز بودن کمیجان باغ‌هایی می‌باشد که دور تا دور شهر را پوشانده‌است. باغهای این شهر اکثراً تاکستان انگور، درخت زرد آلو، هلو، بادام، گردو و… می‌باشد. شهرک صنعتی کمیجان در ۵ کیلومتر ی جاده همدان واقع است؛ که یکی از قطب‌های کوچک صنعتی به‌شمار می‌رود؛ و این قطب صنعتی پتانسیل شرکت‌های بزرگ را در خود دارد. عمده محصول باغی و زراعی شهرستان کمیجان انگور و بادام می‌باشد. همچنین محصولاتی مانند گندم، جو و محصولات غلات و حبوبات در کمیجان کاشت و برداشت می‌شود. اکثر مردم در باغهای خود و زمین‌های کشاورزی خود فعالیت دارند.
شهرستان کمیجان با وسعتی معادل 1584 کیلومتر مربع و جمعیتی حدود 45723 نفر با مرکزیت شهر کمیجان در 96 کیلومتری مرکز استان و در غرب استان قرار دارد که از جهت شمال وشمال غرب به استان همدان ازشرق به شهرستای فراهان و تفرش از شمال و شمال غرب به شهرستان ساوه و استان همدان محدود شده و از دو بخش به نامهای مرکزی و میلاجرد و دهستان های اسفندان، میلاجرد و خسروبیگ تشکیل شده است.
شهر کمیجان به لحاظ ناهمواری از دو قسمت منطقه کوهستانی و منطقه دشت تشکیل شده که منطقه دشت بیشتر قسمت های مرکزی و غربی را شامل می شود اما قسمت های جنوبی و شمالی آن را منطقه کوهستانی احاطه می کند که کوههای به نسبت بلندی از جمله کوههای لره و چرلغچی در جنوب و کوههای قلنجه و دزلی در منطقه وفس و کوههای دولاچی و کوه استهزی در منطقه چهرقان در شمال کمیجان قرار دارد. شهرستان کمیجان به لحاظ آب و هوایی در منطقه کوهستانی قرار می گیرد که دو رشته کوه عمده در این شهرستان، یکی در غرب آن گذشته به کوههای الوند متصل شده و دیگری پس از کاهش ارتفاعش به کوههای وفس در شمال شرقی شهرستان کمیجان متصل می شود. مهمترین رودخانه شهرستان کمیجان، رودخانه قره چای است که از کوههای سر بند شازند سرچشمه گرفته و از غرب کمیجان عبور کرده و در امتداد مرز طبیعی همدان به طرف شهرستان ساوه امتداد مسیر می دهد و سرانجام به دریاچه فصلی مسیله در قم می ریزد.زبان اکثریت مردم کمیجان ترکی است که این دسته از مردم در قرون میانی اسلامی ازشمال غرب کشور به این منطقه از استان کوچ داده شده اند ولی درروستاهای وفس،گورچان،فرک،چهرقان مردم به زبان تاتی سخن می گویند. از صنایع دستی شهرستان می توان به دستبافت های سنتی (قالی بافی، گلیم بافی) رودوزی های سنتی، آثار چوبی (منبت و کنده کاری روی چوب و خراطی)، گیوه دوزی، گیوه بافی وچلنگری اشاره کرد.
کمیجان نامی است که در تسمیه آن اختلاف نظر بسیار است. صورت واژه نشان می‌دهد که این کلمه از کم+ی+جان تشکیل شده است که به معنای سرزمین یا جایگاه، گیاه و چمن‌زار و مرغ‌زار است که این وجه با موقعیت جغرافیایی و تاریخی منطقه سازگار است.
ابراهیم دهگان در کتاب فقه‌اللغه اسامی امکنه می‌نویسد: کمیزان، این لغت در زبان عامه به صورت کمیزان (کاف عربی مضموم و میم مکسوره) استعمال می‌شود و در مکاتیب به شکل کمیجان وارد شده است. اصل آن به نقل ارباب مسالک کمیجان روی ریشه « کمیز» و «آن» قرار گرفته که عضو اول نام طایفه‌ای در ترکستان بوده و در کنار رودی به نام "کم" در حدود ختلان و چغانیان مسکن داشته و نام خود را از همان رود گرفتند.
در تاریخ قم نیز در خصوص کمیجان آمده است: « دیه کمیدان پیش از بنا و عمارت چراگاه مادیانها بوده است. بدین سبب او را کمیدان می خوانند یعنی جای مادیانها). این واژه از دو صورت خالی نیست، اول چنانکه گفته اند این دیه جای مادیانها بوده است و این لفظ را به مرور ایام قلب کردند و گفتند « ک میدان» دوم آنکه گویا جمعیتی که در این منطقه سکونت داشتند اسبان را محافظت می کردند، پس به این جهت این دیه را کمیدان نام کردند.
محله‌های کمیجان
قلعه : محله قلعه بالاترین نقطه این شهر حساب می‌شود و از نظر بافت شهری محله‌ای قدیمی می‌باشد که به بام کمیجان معروف است.
محله گل ایچی : که مسجد جامع فعلی در ان محل بنا شده‌است و از محله‌های قدیمی محسوب می‌شود
کهنه قلعه : این محله بین محلهٔ نجارلار و نزدیک به چهار راه مهدیه از سمت خیابان ۱۶ متری انقلاب قرار دارد که یکی از محله‌های قدیمی کمیجان محسوب می‌شود. در این محل مسجدی به نام مسجد صاحب الزمان قرار دارد که آن مسجد هم از مسجدهای قدیمی و بزرگ کمیجان به حساب می‌آید که اکنون محل برقراری نماز جمعه نیز هست.
بالامحله : این محله دارای یک یخچال قدیمی زیر زمینی بالای ۲۰۰ سال قدمت تاریخی می‌باشد که در ملک آقای امان‌الله کمیجانی وجود دارد و هنوز از آن برای نگهداری بعضی از مواد غذایی مانند ترشیجات استفاده می‌شود این یخچال به دستور میرزا اصغر دفتردار عاصم السلطنه ساخته شده‌است. این یخچال در گذشته در فصل سرما پر از یخ شده تا در تابستان از ان استفاده شود و جالب است که بدانیم استفاده ان برای تمام عموم مردم آزاد و رایگان بوده و در انحصار خان نبوده‌است بلکه به دستور میرزا اصغر از خاندان رشیدی برای رفاه مردم ساخته شده‌است. (هنوز پابرجااست)
عیسی آّباد سویه (محله سراب) : بزرگترین محله کمیجان می‌باشد و این محله در مرکزی‌ترین نقطه شهر است این محله به خاطر شریک بودن آب با محله عیسی آباد به عیسی آباد سویه نام گرفت که از نام قدیمی این محله‌است و اکنون به محله سراب معروف است. جنوب این محله به باغهای این محله ختم می‌شود که آشاقه باغلار نام برده می‌شود و ساکنین این محله علاوه بر این باغ‌ها در منطقه حسن‌آباد نیز باغ دارند.
نجارلار : این محله بین محله کهنه قلعه و یوخاره حاصار (علیا محله) قرار دارد؛ که امروزه کمتر از این محله در کمیجان نام برده می‌شود در گذشته گروهی از شهروندان که همگی نجار بیشه بودند تحت عنوان نجارها در این محله زندگی می‌کردند و از محلات کوچک شهر می‌باشد.
علی قلی بک : استخر قنات علیقلی بیگ که از دامنه غربی دشت حسن‌آباد منشأ می‌گرفت در این محله قرارداشت و آب آن پس از جمع شدن در استخر، دشت عیسی آباد را آبیاری می‌کرد و این محله را به همین نام نهاده‌اند. این محله در حدفاصل عیسی آباد و کمیجان قرار دارد و در اتصال ایندو نقش مهمی ایفا کرده‌است و افرادی که در ان سکونت دارند بیشتر به شغل‌های فنی و کارگاه‌های تولیدی روی آورده‌اند.
عیسی آباد : عیسی آباد در اصل از کمیجان جدا و در غرب آن واقع بود ولی با توجه به فاصله بسیار کم، به مرور با ساخت و ساز اماکن مسکونی و تجاری به کمیجان متصل گردیده و بیکی از محلات بزرگ کمیجان تبدیل گردید. این محله از جمله محله‌های بزرگ شهر است که مردم ان بیشتر به دامداری و کشاورزی و در مواقعی تجارت و کارهای ساختمانی مشغولند. بزرگترین طایفه آن خاندان حسنی و عیسی آبادی می‌باشند و از دیگر طوایف ان می‌توان به نوروزی، رحیمی، افشار و… اشاره نمود. این محله دارای دشت بزرگی برای کشاورزی در اراضی پایین دست بوده و باغات انگور را دربردارد. این محله ورودی کمیجان از سمت همدان است.
انار : انار در اصل از کمیجان، جدا و در شرق آن واقع بود ولی با توجه به فاصله بسیار کم، به مرور با ساخت و ساز اماکن مسکونی و تجاری به کمیجان متصل گردیده و به یکی از محلات بزرگ کمیجان تبدیل گردید. ورودی شهر کمیجان از سمت اراک این محله می‌باشد که یکی از محله‌های بزرگ و صاحب نام این شهر است. (دانشگاه‌های آزاد و پیام نور، بیمارستان، اداره راه و ترابری، بهزیستی و اداره آب‌های زیر زمینی در این محله قرار دارد) این روستا خود دارای سه محله بنام‌های قلعه میانده-قلعه بالا و کن ایچه و قلعه گل احمد می‌باشد. به دلیل دارا بودن چشمه سارهای فراوان از جمله تی اک و بلاغ چشمه و آسیاب و قنات پرآب قدیمی و بزرگش یا به دلیل دارا بودن آتشکده‌های فعال زرتشتی به آن انار (بسیار فروزنده) میگویند. از بزرگترین طوایف آن طایفه اناری و محمد کریم می‌باشد که در پراکندگی جمعیتی آن در روستاهای راستکردان و قازوق و همچنین راهان (سقرجوق، دستجان و زنجیران و کودزر و آقازیارت) دیده می‌شود. تپه چهرگزی در قسمت شمالی این محله بزرگ قرار دارد. اراضی مستعد کشاورزی و آب و هوای خوش، این محله را محلی برای ییلاق میهمانان به خصوص در تابستان‌های گرم نموده‌است. بیشترین اراضی تحت کشت شهرستان به لحاظ جمعیتی را دارا بوده و دارای خاک بسیار حاصلخیز است به نحوی که در زمان‌های قدیم از مهمترین املاک خاندان بهادری (جعفرخان بهادری فرزند ابراهیم خان عاصم السلطنه بهادری) محسوب می‌شده‌است. از دیگر طوایف این محله می‌توان به اناری، عظیمی، کدیور، مرادی، علیزاده باستان و پزشکی و… اشاره نمود. خاندان پزشکی بنیان‌گذار طب نوین و منوچهر خان پزشکی از اهالی این روستای قدیمی بزرگ بنیان‌گذار آموزش نوین شهرستان است. شغل بیشتر مردم کشاورزی بوده و در سالیان اخیر گرایش جوانان به مشاغل حکومتی و دولتی حائز توجه بوده‌است. این محله از زمان‌های قدیم به صورت طولی در کنار جاده کمیجان به اراک گسترانده شده‌است.
گول اوسته : در زمان‌های قدیم، قنات بزرگ کمیجان و استخر (گول) آن در این محله قرار داشت و اطراف و اکناف این استخر (گول) را گول‌اوسته یعنی بالای استخر می‌گفتند. این منطقه، خوش آب و هواترین محله کمیجان می‌باشد که اکثر خانه‌های این محله درون باغهای ساکنین می‌باشد، این محله از محله‌های قدیمی بوده و قلعه قدیمی در این محله قرار دارد که به موزه شهر تبدیل شده‌است. اقلیم شهر کمیجان در جنوب و غرب از منطقه سرد همدان تأثیر گرفته و در جنوب به جهت وجود دشت‌های هموار صفه از هوای خنک‌تری بهره‌مند است. آب و هوای کمیجان به‌طور کلی معتدل و خشک است. حداکثر درجه حرارت در تابستان ۳۵ درجه سانتی‌گراد است.
جاذبه ها
روستای وفس : روستای وفس یکی از روستاهای بکر و سرسبز شهرستان کمیجان است که در قسمت شمال شهرستان واقع شده است.این روستا در بهار و تابستان به قدری زیبا وسرسبز می شود که گویا به مناطق شمال کشور سفر کرده ایم. زبان تاتی، باغات سرسبز ، بافت قدیمی و کوچه های این روستا از شاخص ترین جاذبه های گردشگری وفس محسوب می شود. روستای وفس از شمال به ساوه، از جنوب به کمیجان، از غرب به همدان و از طرف شرق به تفرش محدود است. مساحت تقریبی آن ۲۰ کیلومتر مربع و ارتفاع آن از سطح دریا ۲۱۰۰ متر است. وفس در حصاری از کوههای نسبتاً بلند واقع شده است و از سمت جنوب، مشرق و مغرب در محاصرهٔ کوهستان قرار دارد و تنها از سمت شمال به درختستانها و باغهای میوه منتهی می‌شود. فاصله وفس تا شهر کمیجان ۱۸ کیلومتر و تا اراک مرکز استان ۱۲۰ کیلومتر می‌باشد و این روستا در فاصله مساوی از همدان، ساوه و اراک واقع شده است. روستای وفس از لحاظ ارتباطی در یک موقعیت بن بست واقع شده است؛ تنها راه ارتباطی مهم آن، جاده‌ای آسفالته به طول ۱۸ کیلومتر است که وفس را به کمیجان و از آنجا به سایر نقاط متصل می‌کند کوههای وفس بین کوههای همدان و تفرش قرار دارد و از سمت شمال شرقی به کوههای ساوه متصل می‌گردد. این کوه‌ها در جنوب به صورت دیواری قرار گرفته‌اند و رشته‌ای از شرق به غرب کشیده شده به طوری که عبور از آن فقط از طریق «گردنه حاجی رضوان» امکان‌پذیر است، بلندترین قلهٔ این رشته کوه، «قله قلنجه» با ۲۷۴۵ متر ارتفاع می‌باشد. از دامنه شمالی چند رشته دیگر منشعب می‌شود و از جهت جنوب به شمال کشیده می‌شود. از ارتفاعات دیگر آن می‌توان به کوههای «هَرسهول»، «دی نساء»، «قلعه کهنه»، «گااُولَ»، «ماندر»، «گانِوَ»، «حاجی رضوان»، «دبرین»، «آبی رنگ»، «کلّه موشمای»، «کلّه اَیَنبار» و«کوه خیبر» اشاره کرد. سنگواره های موجود در کوههای اطراف وفس به عنوان سندی محکم حکایت از این دارند که در گذشته های دور این نواحی بخشی از مناطق کم عمق دریایی به نام تیس بوده که طبق تحقیقات زمین شناسان، تا اوایل دوران سوم زمین شناسی(میوسن) در منطقه هایی از ایران مرکزی از جمله وفس، گسترده بوده است.
رودخانه قوره چای: کشور ایران از شمال تا جنوب و شرق تا غرب سراسر مملو از مناطق بکر و چشم اندازهای شگفت انگیزی است که به خاطر دیده نشدن آنها و یا شاید عدم معرفی این مناطق توسط مسئولین همچنان ناشناخته مانده است. شهرستان کمیجان مناطق مختلفی از طبیعت بکر روستاها تا جاذبه های تاریخی ۳۰۰۰ هزارساله دارد، منطقه گردشگری ایدلی تنها نمونه ای از طبیعت بکری است که می تواند از مکان های انتخابی مسافران نوروزی باشد. منطقه گردشگری ایدلی نزدیک کوهستان های میلاجرد بین دو روستای خاتم آباد و سلوکلو واقع است. چشمه های ایدلی در مسیر قوره چای قرار گرفته است و جریان آب چشمه هایی که به قوره چای میریزند با طی کردن مسیری به قره چای هدایت و روانه می شوند.
آتشکده فردقان: بقایای آتشکده فردقان (فردجان )مربوط به دوره ساسانیان است و در شهرستان کمیجان، بخش مرکزی، دهستان خنجین، روستای فردقان واقع شده است. تمام آتشکده و بخشی از دیوارهای قلعه خراب شده است. ارتفاع دیوار اصلی باقی مانده حدود نه متر، قطر پی های آن حدود پنج متر و همه از سنگ و ساروج است. در وسط قلعه، تعدادی پی های سنگی به قطر پنج متر وجود داردکه می توان بازمانده تالارهای متعدد و آتشگاه و نیایشگاه باشد. احتمالاً این آتشکده به عصر ساسانی تعلق دارد. در ضلع شمالی قلعه، در زیرزمینی که در حال حاضر آغل گوسفندان و انبار علوفه است، تعداد چهار ستون به قطر حدود دو و نیم متر از آجر و ساروج دیده می شود. ستون ها تقریباً در کنار هم قرار گرفته اند و حدود سه متر از آن ها نمایان و قسمت بیشتر آن ها داخل زمین و زیر آوار خاک است.
بام کمیجان: بام کمیجان در بالاترین نقطه شهری کمیجان قرار دارد موقعیت منطقه‌ای این مکان در ابتدای شهر واقع در ورودی شهر یعنی محله انار قرار دارد؛ بام کمیجان با سیاست گذاری‌های انجام شده دارای فضای مناسب از قبیل جنگل وسایل پارکی و تفریحی مکان مناسب برای نشیمن و کباب پزهای سنتی می‌باشد قابل ذکر است بام کمیجان تمام شهر را در یک نمای بسیار زیبا به نمایش می‌گذارد.
روستای چهرقان: چهرقان روستایی است از توابع شهرستان کمیجان در استان مرکزی. این روستا در دهستان خسروبیگ در بخش مرکزی این شهرستان قرار دارد. همسایه‌های چهرقان عبارت‌اند از: روستاهای وفس، آمره، استهری، طرلان و راستگویان که از توابع استان همدان است. واژه چهرقان معرب چهرگان می‌باشد. اهالی چهرقان تات هستند و زبان تاتی را با گویش وفسی سخن میگویند روستای چهرقان طبق تقسیمات اخیر کشوری، ازتوابع دهستان اسفندان و بخش مرکزی شهرستان کمیجان می باشد. روستای چهرقان بیااینجا هرچی از چهرقان بخوای هست پیشینه روستا روستای چهرقان روستایی است که قدمتی دیرینه دارد ودر ابتدا به عنوان چراهگاه استفاده میشده اما بعلت اینکه مکان سرسبزی بوده ومنابع ابی زیادی را در دل خود جای داده است ونیز منطقه ای کوهستانی است که در ان زمان یک امتیاز محسوب میشده کم کم عده ای در انجا سکنا گزیدند و این اغاز تمدن چهرقان بود. نام این روستا در ابتدا چراگاهان بوده است که بعدها به چهرگان ودر اخر به نام چهرقان کنونی در آمد. وضعیت فیزیکی چهرقان بافت ساختمانی روستا اغلب همان بافت قدیمی و سنتی است و مصالح به کار رفته در ساختمان ها همان چوب و خشت و سنگ است. اما امروزه ساخت خانه های محکم که با استفاده از مصالح امروزی ساخته شده است متداول شده است و از این قبیل خانه ها در روستا زیاد به چشم میخورد. اغلب کوچه های چهرقان خاکی اند وتنها قسمت اندکی از این کوچه ها اسفالت اند.موقعیت طبیعی از نظر موقعیت طبیعی چهرقان در میان کوه های مرتفع منطقه قرار گرفته ودارای زمستان های بسیار سرد است وبه سبب کوهستانی بودن بخش اعظم زمین های کشاورزی دارای شیب بوده وبه صورت دیم قابل کشت می باشد. منبع تامین آب روستا عبارت است از چهار رشته قنات ویک دهنه چشمه که متاسفانه هر ساله آب آن کاهش میابد. محصولات کشاورزی بیشتر شامل غلات (گندم و جو)و حبوبات (نخود و عدس )بوده و باغات روستا نیز شامل درختان زرد الو سیب گردو سنجد وانگور و درخت های غیر مثمر می باشد.
موزه میراث فرهنگی : موزه میراث فرهنگی کمیجان در مکان تاریخی قلعه ایجاد شده‌است این موزه به آثاری از قبیل اشیاء قیمتی، سفال از دوران مادها و تات‌ها، خمره و … نگهداری می‌شود.
تپه چرگزی : این تپه جز آثار تاریخی کمیجان می‌باشد؛ که گفته می‌شود در ادوار بسیار قدیم قلعه گبرها روی این تپه قرار داشته که پس از مدت‌ها خراب شده‌است و همچنین بیان داشته‌اند که این محل زادگاه شاعر شهیر فخرالدین عراقی می‌باشد که هم‌اکنون به شکل تپه درآمده‌است و مانند تپه تاریخی آوه (در شهرستان ساوه) درآمده‌است. این تپه در محله انار می‌باشد.
بازار کمیجان : بازار کمیجان در خیابان شهید حجازی واقع شده بود که بعداً به دست شهردار وقت کمیجان خراب شد. لازم بذکر است که بازار کمیجان چندین حجره داشته و در گذرهای بازار حوزه علمیه، مسجد، حمام، درمانگاه بوده. میگویند که نقشه بازار کمیجان را عاصم السلطنه از شیراز آورده بود و مانند بازار وکیل شیراز بوده‌است. در سال ۱۳۹۴ در مکان بازار قدیمی کمیجان یک بازارچه به عنوان بازار صنایع دستی ساخته شده که به صورت حجره درآورده شده و سعی شده مانند بازار قدیمی کمیجان باشد.
روستای یاسبلاغ: روستای یاسبلاغ روستایی است از توابع شهرستان کمیجان در استان مرکزی که در دهستان اسفندان قرار دارد .این روستا بامختصات جغرافیایی ۴۹ درجه و ۴۹ دقیقه طول شرقی و ۳۹ درجه و ۲۴ دقیقه عرض شمالی در شمال غربی استان مرکزی قراردارد.فاصله روستای یاسبلاغ تا مرکز شهرستان ۷۰ کیلومتر می‌باشد .طبق سرشماری مرکز آمار ایران، جمعیت یاسبلاغ در سال ۱۳۸۵ برابر با ۹۰۳ نفر بوده‌است. این روستا ۲۲۰ خانوار دارد. عمده فعالیت اقتصادی مردم این روستا کشاورزی(عمدتا بصورت دیم) باغداری (عمدتا باغات انگور دیم) و دامپروری می باشد .
................................
آرشیو
