رامهرم(به لری رمز) از شهرهای استان خوزستان است و در جنوب غربی ایران واقع شده است. این شهر با جمعیت ۹۵۵۸۲ تن، در شهرستان رامهرمز و شرق استان خوزستان قرار دارد. شهر رامهرمز در استان خوزستان و شهرستان رامهرمز قرار گرفته‌است. دهخدا آورده‌است: رامهرمز شهری از بناهای هرمز پادشاه ساسانی است در حوالی شوشتر، که در قدیم به آن «سمنگان» می‌گفته‌اند که آن را ساده کرده، «رومز» "roomez" و منسوب به آن جا را «رومزی» "roomezi" می‌گویند. چون هرمز پادشاه وقت را آشفتگی در دماغ پدید آمد او را از مقر سلطنتی خود استخر بدان شهر آوردند و در آنجا شفا یافت پس آنجا را رام هرمز گفتند.
رامهرمز در کنار شوش و شوشتر، دیگر شهر خوزستان می‌باشد که طبق نظر تاریخ‌دانان در دوره‌ای پایتخت ایران بوده‌است. یاقوت حموی می‌گوید که رامهرمز متشکل از دو کلمه رام (شهر) و هرمز (نام یکی از خسروان ساسانی) بوده‌است. برخی می‌گویند رامهرمز نامی کوتاه شده از رامهرمز اردشیر بوده و برخی نیز گفته‌اند به دلیل بنا شدن شهر رامهرمز در دوره‌ی هرمز ساسانی نام این شهر رامهرمز شده‌است. در جغرافیای تاریخی قدمت رامهرمز را بیش از ۱۰۰۰۰ سال می‌دانند و پیدایش قدیمی‌ترین تمدن بشری در شوش و منطقه (انشان) یا (آنزان) ایذه کنونی مشخص گردیده و در دوران هخامنشیان و اشکانیان و ساسانیان نه تنها بر عظمت منطقه افزوده گشت، بلکه شهرهایی نیز در آن دوران ایجاد شده که بدون شک رامهرمز یکی از آن شهرها بوده‌است. ویرانه‌های «اسک» بین راه رامهرمز و ارجان در راه بهبهان و ویرانه‌های طاق نصرت به جای مانده از دوره ساسانی در شهر رامهرمز، گذشته پرشکوه تاریخی آن را نشان می‌دهد. در قرن ۴ هـ. ق رامهرمز به سبب کرم ابریشمی که در آن به عمل می‌آمد و به دیگر نقاط صادر می‌شد شهرت جهانی داشت کتابخانه فرقه معتزله در این شهر بوده‌است.
اصطخری می‌گوید: در رامهرمز پارچه‌های ابریشمی می‌بافند و به بسیاری از شهرها می‌برند. می‌گویند مانی پیشوای دینی نامدار در این شهر کشته و به دار آویخته شده‌است و نیز گویند وی در این شهر در مجلس بهرام گور به مرگی حتمی در گذشت و سپس سرش را از تن جدا کردند و گفتند او را کشته‌ایم. ابن البشار می‌گوید: رامهرمز قصبه بزرگی است و بازارهای بسیار و پر نعمت دارد. مسجد جامع زیبایی دارد که در گرد آن بازارهای آبادی برپا بوده و از عضدالدوله دیلمی است. تمام این بازار سنگ‌فرش، مسقف، پاکیزه، زیبا و روشن است. او همچنین به وجود کتابخانه‌ای در این شهر اشاره می‌کند و اهمیت و بزرگی آن را با کتابخانه‌ی بصره مقایسه می‌کند.
جمعیت رامهرمز را بومیان، ایل بختیاری، ایل بهمئی و طوایفی از اقوام دیگر، و مردمانی که از شهرها و استان‌های مجاور به این شهر کوچ کرده‌اند تشکیل می‌دهند. شهرستان رامهرمز در سالهای اخیر، دوباره اهمیت گذشته‌ی خود را به دست آورده و رو به توسعه و ترقی نهاده و امروز از شهرستان‌های مهم استان خوزستان به‌شمار می‌رود.
مؤلف ابن مفرغ گوید: معنی رام در عنوان رامجرد گفته شد و هرمز نام روز اول از هر ماه فارسیان می‌باشد و نام فرشته‌ای که مصالح آنروز در دست اوست و نام ستاره مشتری و نام پسر انوشیروان و نام رب‌الارباب نیز باشد و معنی رامهرمز شاد و خرم‌آباد هرمز، از گرمسیرات فارس در میانه شمال و مغرب شیراز افتاده‌است. درازای آن از معدن نفت سفید تا قریه جولکی بیست ویک فرسنگ، پهنای آن از شاروین تا قلعه شیخ هفت فرسنگ است، و محدود است از جانب مشرق بنواحی بهمئی و از سمت شمال بنواحی بختیاری و از سوی باختر و جنوب بنواحی بلوک فلاحی، تابستانش گرم است و درختان سردسیری را جز درخت گردو بخرمی پروراند. خرما و نارنج و لیمو و ترنج و سایر درختانش در ضخامت و بلندی ضرب‌المثل است. بیشتر درخت صحرا و دامنه کوهستان رامهرمز درخت کنار است. کشت و زرعش گندم و جو و برنج و پنبه و کنجد و نخود و عدس و ماشک و لوبیای سفید است. آبش از چندین رودخانه‌است که همه را از میان بلوک رامهرمز گذار است و زمینش چنان شیب دارد که یکنفر بیلدار در همه جا می‌تواند آب را از رودخانه جدا کند و چون آب رودخانه را به جداول آورند چنان به سرعت می‌رود که گل و لای در جدول نماند و هر ساله این جدول‌ها نیازمند تنقیه نباشد و شکار صحرای رامهرمز آهو و دراج است که گویا تخم این دو جانور را پاشیده‌اند و کهره آهو و جوجه دراج روییده‌است. مرغ دراج رامهرمز با گنجشک جای دیگر برابری دارد. برف تابستانه کوهستانش بی محافظت تا سال دیگر می‌ماند.
شهرستان رامهرمز با ۳۲۵۷ کیلومتر مربع مساحت در خاور استان خوزستان واقع شده، که از شمال به شهرستان‌های ایذه، مسجد سلیمان و شوشتر، از خاور به استان کهگیلویه و بویراحمد، از باختر به شهرستان اهواز و از جنوب به شهرستان بندر ماهشهر محدود است. مرکز آن شهر رامهرمز است که با ۳/۷ کیلومتر مربع مساحت در ۱۰۰ کیلومتری خاور اهواز بین ۳۱ درجه و ۱۶ دقیقه پهنای شمالی و ۴۹ درجه و ۳۷ دقیقه درازای خاوری نسبت به نصف‌النهار گرینویچ قرار دارد و بلندی آن از سطح دریا ۱۶۰ متراست. آب و هوای رامهرمز گرم بوده و رودخانه جراحی از خاور رامهرمز می‌گذرد. رامهرمز بر سر چهارراهی قرار گرفته‌است. راه آسفالته به سوی جنوب خاوری به درازای ۹۰ کیلومتر تا بهبهان، راه آسفالته به سوی شمال خاوری به درازای ۵۷ کیلومتر تا باغملک (جانکی)، راه آسفالته اصلی به سوی جنوب باختر تا راه اصلی آسفالته اهواز – بندر ماهشهر به درازای ۳۹ کیلومتر، راه اصلی به سوی شمال باختری به درازای ۱۵ کیلومتر و فاصله هوایی شهرستان رامهرمز تا تهران ۵۵۲ کیلومتر است. شهرستان رامهرمز، در سال ۱۳۸۵ جمعیتی بالغ بر ۱۲۳۹۳۰ نفر را که در ۲۵۷۱۸ خانوار می‌زیستند، در خود جای داده‌است.
رامهرمز از دیرباز زیستگاه آهو بوده‌است چنانچه مؤلف کتاب فارسنامه ناصری آورده‌است:شکار صحرای رامهرمز آهو و دراج است که گویا تخم این دو جانور را پاشیده‌اند و کهره آهو و جوجه دراج روییده‌است. در حال حاضر منطقه حفاظت شده دیمه رامهرمز بیش از بیست راس آهو وجود دارند. دشت دیمه رامهرمز زیستگاه مناسبی برای گونه آهو می‌باشد که با توجه به مطالعات انجام شده توسط کارشناسان اداره کل حفاظت محیط زیست این مکان برای احیاء گونه آهو مناسب می‌باشد. این آهوان زیبا در زمینی به مساحت ۱۰۰ هکتار که فنس کشی شده‌است، زندگی و زاد آوری می‌کنند. در حاشیهٔ رودخانهٔ زیبای مارون بیشه‌زارهای سرسبز و خرم با درختان بید، بنگر، گز و کنار چشم‌اندازهای زیبا و بکری را به وجود آورده‌اند. در این جنگل‌ها پرندگان وحشی زیادی نظیر دراج، تیهو، مرغابی، بلبل و کبوترهای وحشی زندگی می‌کنند. همچنین حیواناتی مانند گراز، روباه، شغال، گرگ، گربه وحشی و خرگوش در این بیشه زارها زیست می‌کنند. این رودخانه به علت پرآب بودن در فصول سال طبیعتی دلنشین و جذاب دارد که می‌تواند محل مناسبی جهت تفریح و تفرج باشد. این بیشه‌زارها از روستاه‌های شاه ابوالقاسم، بنه عباس، سلطان آباد، بنه قیطاس، بن رشید لپویی تا زویدی ادامه دارند. منطقه حفاظت شدهٔ دشت دیمه رامهرمز در ده کیلومتری جاده رامهرمز به رامشیر قرار دارد، و مساحت آن صد هکتار است. در این دشت بیش از پنجاه راس آهو زیست می‌کنند. همچنین یک جفت غزال عربی اهدایی امیر قطر به ایران در این منطقه رهاسازی شده‌اند که نخستین نوزاد خود را در این دشت به دنیا آورده‌اند.
شهرستان رامهرمز در شرق استان خوزستان واقع شده‌است، که از شمال به شهرستان باغملک و شهرستان ایذه و شهرستان هفتگل، از شرق به شهرستان بهبهان، استان کهگیلویه و بویراحمد، از غرب به شهرستان اهواز، و از جنوب به شهرستان رامشیر محدود است. بلندی آن از سطح دریا ۱۶۰ متر و فاصله هوایی آن تا تهران ۵۲۲ کیلومتر و فاصله زمینی آن تا پایتخت، معادل ۱۰۰۸ کیلومتر می‌باشد. فاصله زمینی رامهرمز تا اهواز ۱۰۰ کیلومتر، تا شوشتر ۹۶ کیلومتر، تا باغملک ۶۰ کیلومتر و تا ایذه ۱۰۰ کیلومتر است. آب و هوای رامهرمز گرم است، که در تابستان تا ۵۳ درجه و در زمستان تا ۱۰ درجه سانتی گراد حرارات دارد. رودخانه جراحی از شرق این شهر می‌گذرد.
شهر رامهرمز، مرز بین طوایف همجوار؛ یعنی ایلات و طوایف بزرگ بختیاری، بهمئی، ترک قشقایی و عرب است. عشایر منطقه‌ی رامهرمز از سه طایفه‌ی مهم بهمئی، بختیاری و قشقایی تشکیل شده است و با داشتن بیش از صدها هزار رأس دام از این طوایف تشکیل می‌شود:
1. طایفه‌ی چهرازی، محمد ترکی، 2. سیدسادات میرسالاری؛ 3. ترکهای قشقایی؛ 4. طایفه‌ی میراحمدی؛ 5. طایفه‌ی خلیلی و طاهری؛ 6. طایفه‌ی شیخ منگشت؛ 7. طایفه ترک لرکی.
علاوه برین مناطق اطراف رامهرمز هم بختیاری‌نشین است و از مهمترین طایفه‌های بختیاری ساکن در این مناطق، طایفه‌های سادات موسوی، هرمزی، کلانتر، حسینی و غیره هستند. اخیراً هم تعدادی از طایفه‌ی کلاه‌کجها ساکن این شهر شده‌اند؛ هر چند که در اصل اهل رامهرمز نیستند. این قبایل، در طی سالهای گذشته از شهرهای اطراف به این شهر مهاجرت کرده و امروزه بنوعی رامهرمزی محسوب می‌شوند.
در مورد زبان رامهرمزی مقدسی می‌گوید: «زبانی دارند که فهمیده نمی‌شود» (خانلری، 1373: 71). با توجه به اسناد تاریخی می‌توان گفت که زبان مردم رامهرمز در زبان عیلامیان سریانی و بعد در زمان ساسانیان از چهار صد سال قبل از میلاد به پهلوی، یکی از گروههای زبان غربی ایرانی میانه، تغییر پیدا کرد. سپس در طول تاریخ، زبان مردم رامهرمز ادغامی از زبان پهلوی و اوستایی با لهجه‌یی نزدیک به لهجه‌ی لری و کلمات محلی همراه با اصطلاحات فارسی شکسته شد. عبدالغفار نجم‌الملک (فوت: سال 1299 هـ . ق) در دوره‌ی قاجار، سفری به خوزستان و رامهرمز داشته و درباره‌ی زبان مردم رامهرمز در آن زمان می‌گوید: «به زبان فارسی تکلم می‌کنند؛ ولی با لهجه‌ی لری و عربی مخصوص» (نجم الملک، 1364: 144).
لهجه‌های امروزی رامهرمز، شامل لهجه‌های عربی، ترکی، بهبهانی، شوشتری و نیز لری بختیاری و بهمئی است؛ ولی لهجه‌ی خاص مردم رامهرمز به «لهجه‌ی رومزی» معروف است (یوسفی، 1387: 22- 23). در واقع لهجه‌ی «رومزی» لهجه‌یی از گویش بختیاری است؛ زیرا مناطق اطراف رامهرمز آن‌چنان که ذکر آن رفت، تقریباً همگی بختیاری‌نشین است. از طرفی بدلیل سکونت طایفه‌ی عرب کعبی در مناطق اطراف رامهرمز، زبان و گویش عربی هم در رامهرمز رایج است. لهجه‌ی رامهرمزی تا حدود زیادی همان لهجه‌ی لری بختیاری با اندکی تغییر است. در کنار آن، تعداد زیادی متل و ضرب‌المثل هم وجود دارد که از طریق آنها می‌توان به آداب و رسوم مردم رامهرمز پی برد. در اکثر افعالی که در صحبتهای روزمره‌ی مردم رامهرمز از آنها استفاده می‌شود، معمولاً حرف «الف» در جلوی این افعال بکار گرفته می‌شود؛ بعنوان مثال: «ایگُم»، «ایخُم»، «ایِرم»، «ایتُرم»؛ یعنی، «می‌گویم»، «می‌خواهم»، «میروم»، «می‌توانم».
غذاهای محلی رامهرمز بسیار زیاد و متنوع است که این تنوع ناشی از فرهنگ و جغرافیای طبیعی و شیوه‌ی زندگی آنهاست. شرح و تفصیل هر کدام از این غذاها، زمان و مجال دیگری را می‌طلبد. با این حال، به تعدادی از معروفترین آنها اشاره می‌شود:
گِمسنه : مقداری پیاز را با آب گوجه‌فرنگی یا رب آن در داخل روغن تفت داده، سپس مقداری گندم خورد شده (بلغور) را بدان اضافه کرده و باز هم کمی تفت داده می‌شود. در مرحله‌ی بعد به اندازه‌ی کافی بدان آب اضافه کرده و روی آتش گذاشته تا پخته شود. پس از اینکه محتوای داخل ظرف بجوش آمد و آب کاملاً بخورد گندم رفت، در قابلمه را با دمی (که از حصیر تهیه شده) گذاشته تا گمسنه دم بکشد و آماده‌ی خوردن شود.
همسه (خمسه) : باقالای سبز و جوان را با پوسته‌ی سبزش خورد کرده با پیاز تفت داده و کمی سیر (به دلخواه) بدان اضافه میکنیم؛ پس از اینکه خوب تفت داده شد، رب یا آب گوجه‌فرنگی را بدان اضافه کرده و کمی تفت داده و بعد از آن می‌گذاریم که بپزد، البته به این غذا می‌توان گوشت هم اضافه کرد.
خِلیمُ‌زیلمُ : گوشت پرچرب را با پیاز تفت داده، سپس برنج را وارفته می‌پزند و بعد از آن را کشمش و گوشت و پیاز تفت داده شده، مخلوط کرده و روی آتش می‌گذاریم تا دم کشیده و آماده‌ی مصرف شود.
جاذبه های رامهرمز
امامزاده سیدحسین زاهدون : در ۵ کیلومتری شرق شهرستان رامهرمز روستای دهیور “امامزاده سید حسین زاهدون” قرار داره که معماری این گنبد به دوره سلجوقی و تیموری بر میگرده. بقعه متبرکه امام زاده سید حسین زاهدون با گنبدی مخروطی ومهندسی شکل با گچ بری خاص و منحصر بفرد در جوار رودخانه الله قرار داره که رودخانه تمام مزارع مسیر خود رو زیر آب برده ولی در نزدیکی امامزاده که رسیده به طرز طبیعی و معجزه آسایی انحراف پیدا کرده و در برابر این امامزاده تعظیم کرده.این امامزاده در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.
رودخانه قیر رامهرمز: چشمه های قیر ماماتین از جاذبه های گردشگری شهرستان رامهرمز می باشند که در فهرست آثار ملی نیز به ثبت رسیده اند. این چشمه ها که به شکل تنورهای نانوایی میباشند و در دو طرف یک مسیل کم آب با مصالحی مانند قلوه سنگ و ملات ساروج قرار گرفته اند، در ۲۵ کیلومتری شمال شرق شهرستان رامهرمز واقع شده اند.این چشمه که به باور اساطیری مردم رامهرمز خون اژدهایی است که در جنگ با اسفندیار رویین تن به هلاکت رسید، هنوز از چشمه های قیر ماماتین می جوشد. بررسی لوح هایی که درتخت جمشید به دست آمده نشان می دهد هخامنشیان از این چشمه های قیر ظروف خود را می ساختند.
قلعه دا و دختر: «دا و دختر» (مادر و دختر)، از آثار گرانبهای فرهنگی- تاریخی استان خوزستان است كه به دوران ساسانیان تعلق دارد. این قلعه كه در ۳ كیلومتری شمال شهر فعلی رامهرمز بر روی كوه های مرتفع گلچین مشرف بر شهر و دشت رامهرمز رخ نمایی می كند، بقایای بنایی دژ مانند و به نسبت عظیمی است كه از روزگاران پیشین مردم آن را به نام قلعه «دا و دور» می خواندند. لفظ «داوودختر» به زبان محلی( دا و دور )است. برخی از محققان و مردم نگاران می گویند: نام داوودختر بیانگر قدرت ،اقتدار و نفوذ زنان در برهه ای از تاریخ بوده است.گروهی دیگر نیز می گویند، شاید این لفظ تغییر كرده لفظ «دادور» به معنای دادگستر باشد. البته این نظریات چندان محكم نیست.
آبشار سرگچ: وقتی که از شهرستان رامهرمز به سمت دهستان رودزرد ماشین حرکت میکنیم نرسیده به روستای دشت دنا که همگی از طایفه ترک هستند به منطقه سرگچ در سمت چپ جاده خواهیم رسید. و پشت منازل سنگی عشایری که در این منطقه ساکن هستند به آبشاری خواهیم رسید. اين آبشار به بلنداي ۸ متر در شمال غربي رامهرمز و فاصله ۶ كيلومتري از اين شهر واقع است و آب آن محيطي سرسبز در كوههاي گچي اطراف آن به وجود آورده است. در مسير اين آبشار ۳ غار وجود دارد.
آبشار ابوالفارس: آبشار ابوالفارس در موقعیت جغرافیایی N312150 E495144 در استان خوزستان واقع است. این آبشار در رشته کوه های زاگرس در شمال رامهرمز در منطقه زیبا و کوهستانی ابوالفارس در روستای دوگچه واقع است. فاصله این آبشار تا رامهرمز ۳۰ کیلومتر است و محیط سنگی آن پوشیده از فسیل های جانوری و گیاهی است. این آبشار یکی از بزرگ ترین آبشارهای کشور است. ارتفاع آن تقریباً ۱۲ متر و پهنای حجم ریزش آب آن تقریباً ۲ متر است و در قسمت پایین آبشار و محل ریزش آب به سطح زمین یک حوضچه سنگی بسیار جالبی پدید آمده است که محل زندگی آبزیان می باشد. با توجه به خشکی کوه های زاگرس در منطقه خوزستان، وجود چنین آبشاری توجه هر بیننده ای را به خود جلب می کند. آب اين آبشار از چشمه هاي كوه هاي ابوالفارس سرچشمه مي گيرد و در نهايت به رودخانه مارون اين شهرستان سرازير مي شود. در حال حاضر حدود پنج روستا از آب شيرين و قابل شرب آبشار ابوالفارس استفاده مي كنند. در كنار آبشار ابوالفارس تنوع زيستي گياهي متعددي هم چون درختان كنار و خر زهره به چشم مي خورد. هم چنين اين آبشار نقطه بكري به شمار مي رود كه با وجود كوهستان زيباي اطراف با اشكال مختلف طبيعي و جاذبه هاي فوق العاده مي توان با ايجاد امكانات آن جا را به نقطه بكر گردشگري در خوزستان تبديل كرد. جاده دسترسي به آن تا حدودي ناهموار بوده و فاقد هر گونه امكانات گردشگري است.
آبشار توف نمکی : آبشار توف نمکی، رامهرمز در استان خوزستان واقع است. در امتداد يك جاده مال رو كه از منطقه كمپ رامهرمز شروع مي شود به سمت كوه هاي ابوالفارس « باب الفارس » در فاصله تقريباً ۱۵ كيلومتري رامهرمز آبشاري زيبا كه محيط بالا دست آن را درختان انجير و پيچك پوشانده اند به نام توف انجير خودنمائي مي كند . آب درياچه بزرگ اين آبشار كه به طول ۶۰ متر و عرض ۲۰ متر است بسيار شور است و ماهي هاي شورآبي به وفور در آن يافت مي شود ، در كنار اين آبشار يك چشمه ي كوچك گوگردي وجود دارد . راه دوم دستيابي به اين آبشار و درياچه اش از مسير روستاي نمره ۹ ابوالفارس است .
قلعه ملابندر کلانتر : قلعه ملا بندر کلانتر مربوط به دوره قاجاریه در سه کیلومتری رامهرمز و نزدیک به امامزاده بی بی تاج و در روستای گلان دون واقع شده است ولی همچنان این قلعه ثبت ملی نشده و در حال تخریب است.قلعه ملابندر کلانتر مربوط به دوره قاجاریه بوده و ساختار زیبایی دارد و در نزدیکی آن چشمه های آب فراوان و زمین های حاصل خیز زیادی وجود دارد ولی متاسفانه این بنای قدیمی تاکنون ناشناس مانده و از سوی مسؤولان اداره کل میراث فرهنگی هیچ توجهی به آن نشده است.در اطراف این قلعه باغ های زیبایی وجود دارد که می تواند برای اسکان گردشگران محیطی مناسب باشد ولی بنای این قلعه به دلیل عدم رسیدگی در حال تخریب است و اکنون نیاز به مرمت دارد.
قلعه امیر مجاهد : قلعه امیر مجاهد که با نام های باغ امیر مجاهد و قلعه بهبهانی نیز شهرت دارد، یکی از بناهای تاریخی رامهرمز است. این بنا توسط یکی از خوانین پرنفوذ ایل بختیاری به نام امیر مجاهد بختیاری در اواخر دوره قاجار احداث شد و به همین دلیل قلعه امیر مجاهد نامیده می شود. این بنا در شهریور ۱۳۲۰، توسط طاهر بهبهانی برای سکونت خریداری شد. با معماری منحصربه فرد، قلعه امیر مجاهد با باغی از انواع درختان مانند نخل و پرتقال و بوته های گل و گیاه احاطه می شود. قلعه امیر مجاهد در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
عمارت صمیمی رامهرمز : عمارت صمیمی (باغ صمیمی) یا باغ امیر سپهدار از باغ های سکونتی _حکومتی دوره قاجار است که به عنوان حاکم نشین شهرستان رامهرمز استفاده می شد، و متاًثر از باغ های فرنگی ساخته شده است. این باغ شامل عمارت اندرونی است. عمارت به عنوان فضای ورودی بوده و در بیشتر موارد محل استقرار و سکونت نگهبانان و سایر کارکنان خدماتی صاحب باغ و مهمانانش بوده است. عمارت اندرونی که همان کوشک میانی می باشد در دو اشکوب همکف و زیر زمین بنا شده است و محل کارهای حکومتی و دفتر ی بود، در دوران پهلوی این کوشک محل زندگی صاحب وقت باغ اختصاص داشت.
گنبد لران ( آتش کوه ) : آتشکوه یا کوه آتشین رامهرمز از جاذبه های گردشگری رامهرمز می باشد که در فهرست میراث ملی نیز ثبت شده است. این کوه در جاده رامهرمز به سمت رود زرد و در مسیر خدیجه و ماماتین بعد از روستای گنبد لران، قرار دارد و از گذشته های دور تا کنون شبانه روز می سوزد، از قدیم مردم محلی به این کوه “تشکوه” می گویند. به گفته ی کارشناسان زمین شناسی دلیل شعله ور شدن آتش کوه، گوگرد موجود در زمین و متصاعد شدن گاز طبیعی از عمق زمین به سطح است. گازهای هیدرکربوری از لایه های مختلف زمین عبور می کنند و از هر درز و شکافی در سطح زمین به بیرون شعله ور می شوند به طوری که در شب، نور سوختن این گاز بیشتر دیده می شود. در مجاورت تش کوه به دلیل وجود گاز متصاعد شده در هوا نمی توان آتش دیگری روشن کرد.
دژ گلی : دژ گلی که با نام دزگیری نیز شناخته می شود، از دیدنی های طبیعی رامهرمز به شمار می رود و بالای تپه های دوکوهک جای گرفته است. طبق گفته مردم محلی، کله قوچی پرابهت روی تپه ها قرار دارد که شبیه به مجسمه ابوالهول مصر است و گویی تمام منطقه را زیر نظر دارد. هرچند این ساختار طبیعی است؛ اما بزرگی و کمال آن نگاه هر بیننده ای را جلب می کند.
.................................
آرشیو
