در لیگ بیستم فوتبال ایران هنوز شاهد درگیری های عجیب و غریب و حرکات پر استرس از سوی برخی از مربیان فوتبال ایران هستیم.
به گزارش طرفداری، مربیان لیگ برتر به راحتی عصبانی می شوند. داور به سمت آن ها می آید و پس از تذکر به آن ها کارت زرد می دهد اما کشمکش ادامه پیدا می کند. داور با کارت قرمز مربی را اخراج می کند اما مربی چنان دور خود می چرخد و نفس کش طلب می کند که گویا قرار است خیابان ببندد و قداره بکشد. طعنه آمیز اینکه برخی از شاگردانش می آیند تا مربی را آرام کنند و گاهی دست جلوی دهان او می گذارند تا فحاشی ها شنیده نشود.
در فوتبالی که قرار بود مربی، معلم باشد، در ورزشی که مربی قرار بود پدر باشد، شاگرد جلوی دهان مربی را نمی گیرد.
کاری به اخلاق نداریم که اگر حرف از اخلاق بزنیم آن قدر این واژه را دستمالی کرده اند که جز شعار چیزی باقی نمی ماند. کار به این داریم که آیا فدراسوین فوتبال برای مربیان تست روانی می گذارد؟ آیا مشخص است که این مربیان از چه بیماری روحی رنج می برند؟ مگر غیر از این است که مربیگری در ایران یکی از رشته های پر از استرس محسوب می شود و حتی از مربیان تست قلبی می گیرند تا اگر دچار مشکلات قلبی بودند از حضور روی نیمکت و عواقب استرس در امان بمانند؟ پس چرا هیچ تستی از سلامت روحی مربیان گرفته نمی شود؟ یعنی نمی شود یک مربی آن قدر دچار استرس و حملاات روحی شود که خدایی ناکرده سکته کند؟
با دکتر هراتیان در این خصوص تماس گرفتیم تا نظر او را به عنوان رییس ایفمارک بپرسیم و جویا شویم چنین تستی گرفته می شود یا نه.
دکتر زهره هراتیان در این خصوص به طرفداری گفت:
مربیگری در ایران شغل بسیار سختی است و اگر می خواهید مربی که در ایران با مربی که در اروپا مشغول به کار است را مقایسه کنید، تفاوت هایی خواهید دید که باعث می شود شغل مربیگری در ایران به یکی از پر استرس ترین شغل های موجود در ایران تبدیل شود. آن هم با توجه به تصوری که همگان ار آن دارند. مربی شاغل در فوتبال اروپا نگران دریافتی پول بازیکنانش نیست. نگران پول هتل، پول پرواز و اسکان شاگردانش نیست اما در ایران مربیان ما درگیر این مسائل می‌شوند. در اروپا وقتی یک مربی تصمیمی می‌گیرد فقط نظر او اعمال می شود و نه مدیرعامل در کار او دخالت می‌کند، نه اعضای هیات مدیره، نه سرپرست و نه کاپیتان. اما در ایران همه این عوامل می‌توانند نظر دهند و روی تصمیم سرمربی تاثیر می گذارند و این یک واقعیت است. به هرحال مربیگری در ایران یک شغل محسوب می‌شود و درآمدزاست و خیلی از مربیان متاسفانه به خاطر از دست ندادن این درآمد، مجبور به تن دادن به خیلی از خواسته ها هستند.
هراتیان اضافه کرد:
برخی از مدیریت این استرس ها ذاتی است. ما مربیان بسیار خونسردی داریم که ذاتا اهل جنجال نیستند و خودشان را درگیر نمی کنند. ضمن این که شما وقتی مراحل مربیگری را می گذرانید تا به پرولایسنس برسید، در هر قسمت سیلابس مدیریت استرس را پشت سر می گذرانید. حداقل در AFC و UEFA هست و به همین دلیل ما MENTAL COACH را در اروپا داریم که مربیانی در این حوزه تربیت می شوند و برای کاهش استرس بازیکنان دوره می بینند.
هراتیان در مورد اینکه آیا از مربیان تست استرس و تست روانی برای مواجه با استرس های فوتبال گرفته می شود یا نه چنین گفت:
با وجود اینکه ایفمارک تازه متولد شده، امسال برای اولین بار برای کل لیگ یک نقشه مغزی تهیه کردیم. تکنولوژی که در اروپا هم شناخته شده است و براساس آن میزان استرس و تمرکز مربیان را بررسی کردیم ضمن این که ارزیابی روانی هم از بازیکنان داشتیم. نتایج آماده شده و قرار است در اختیار باشگاه ها قرار بگیرد تا باشگاه ها بدانند بازیکنانشان از نظر وضعیت روحی و استرسی در چه وضعیتی هستند.
هراتیان در مورد اینکه روی سلامت روانی مربیان تست یا آزماشی انجام می شود یا نه نیز چنین گفت:
فقط در صورتی که بیماری وجود داشته باشد که استرس به ایست قلبی منجر شود و سلامت مربی را به خطر بیاندازد تست گرفته می شود. وگرنه تستی که نشان دهد مربیان ممکن است در استرس و فشار روانی بالا دست به چه اقدامی بزنند، نه. چنین تستی وجود ندارد.
با پایان صحبت های هراتیان، به این فکر می کنیم که برخی از مربیان چگونه صلاحیت نشستن روی نیمکت را به عنوان مربی و معلم پیدا می کنند؟ این مربیان به شاگردان شان چه چیزی یاد می دهند؟
