مطلب ارسالی کاربران

مردی با بار عصری بر دوش!

سینا مومن 09/05/2014 - 12:40 مشاهده پروفایل

683 مشاهده / 9 دیدگاه

این مطلب توسط کاربران طرفداری ارسال شده است و دیدگاه طرفداری نیست. قوانین سایت کاربر محور / گزارش تخلف

وضعیت اقتصادی جهان معاصر شرایط اسفناکی را تجربه می کند؛ حتی کشورهای پیشرفته اروپایی و امریکای شمالی گرفتار رکود و بحران ساختاری شده اند؛ خدمات اجتماعی و عمومی هر روزه بیشتر مبدل به کالایی خصوصی و محدود به طبقه ی فرادست جوامع بدل می شود، بیکارسازی، کاهش حقوق و توان مالی اکثریت توده ها عرصه را بر جمعیت وسیعی از مردم تنگ می کند؛ تشدید قطبی شدن جوامع، افزایش پرسرعت شکاف های طبقاتی، افزایش میزان گرسنگان و محرومان از حداقل های اقتصادی در سراسر جهان و...
اینها تنها شمه ای است کوتاه و ناقص از مصیبتی که به آن گرفتاریم. اما در همین زمان فوتبال به مثابه ی میدانی برای کسب سود و انباشت سرمایه به یکی از حوزه های مورد علاقه میلیاردرهای رانتی و نفتی روس، عرب و... بدل شده است.
منطق سرمایه که بر بنیان تبدیل هرچیزی به کالا و منبعی برای جستجوی سود و افزایش سرمایه استوار است فوتبال را از ورزشی مردمی و کارگری به صنعت و تجارتی پرسود و انحصاری مسخ کرده است. در همین دو دهه اخیر شاهد حراج باشگاه های بزرگ و پرسابقه اروپایی به ابرسرمایه دارها و شرکت های چندملیتی بوده ایم.همه عرصه ها و امور این عرصه تحت قراردادهای این گونه شرکت ها قرار گرفته اند از تولید توپ و لباس بازیکنان تا پخش بازی ها و تبلیغات بازرگانی پیرامون فوتبال. بازیکنان فوتبال نیز تنها همچون عروسک های این خیمه شب بازی پرسود و رونق توسط ایجنت ها و دلال های این تجارت به پولدارترین خریداران فروخته می شوند تا سود بیشتر در حساب های بانکی آنها جاری شود. بدین سان همه ی آنچه از این بازی دوست داشتنی و مردمی وجود داشت زیر چرخ های منطق سرمایه لگدمال می شود.
حالا امکان دیدن بازی های فوتبال چنان محدود می شود که بلیط های بسیار گران استادیوم ها فوتبال را به یکی از گرانترین شوهای جهان سرمایه داری بدل می کند و دیگر از انبوه کارگران یکشنبه های مقدس چمن سبز خبری نیست. بازیکنان نیز با پوزخندی به مقدسات این بازی همچون تعصب به پیراهن باشگاه، عشق به هواداران، تابو بودن رفتن به تیم رقیب و...
هرجا ارباب سرمایه امر کند خواهند رفت و آنگاه در کمال وقاحت از عشق همیشگی به آنجایی که رفته اند دم خواهند زد.(تنها کافی است به افزایش نمودار عشق به کعبه ی جدید مالی در پاریس که "پاریس سن ژرمن" خوانده می شود در یک سال اخیر نگاهی انداخت).آری به قول هموکه بندگان سرمایه ساده لوحش می خوانند: "هرآنچه سخت است و استوار دود می شود و به هوا می رود و آنچه مقدس تلقی می شود نامقدس خواهد شد."
کاتالان ها یونیفرم ارتش جمهوری خواهی و آزادگی خویش را به قطری ها می فروشند و باشگاه شهر مهد آزادی (پاریس) خویش را به تمامی بدان ها ارزانی می دارد. سهم آبرامویچ، بزرگ رانت خوار روس، باشگاه چلسی است، پول های ملت لیبی به خرید سهام باشگاه یونتوس اختصاص می یابد و رؤسای قبایل اماراتی به کمتر از خرید "شهر منچستر"( منچستر سیتی) قانع نمی شوند. بدین سان باشگاه هایی که بدین ارباب جدید به تمامی تمکین نکرده اند یا همچون قهرمان سابق اروپا، ناتینگهام فارست در دسته های پائین تر دست و پا می زنند و یا همچون لیورپول امیدی جز ماندن در لیگ برتر نخواهند داشت. از یکسو ریاضت اقتصادی در بهشت پایان تاریخ به رنج روزافزون توده های مردم لبخند می زند و از سوی دیگر فوتبالیست هایی با حقوق سالانه ی 12 میلیون یورو غمگین خواهند بود.
در همین بهشت پایان تاریخ است که مریدان پوپر، فون هایک و فریدمن جهنمی ساخته اند که از پرتغال و اسپانیا تا ایتالیا و امریکا شعله های آن در حال سوزاندن اندک لایه های برجای مانده ی حق و حقوق توده های مردم است. آن ها که از اقتصاد رقابتی و منطق بازار آزاد دم می زدند به چنان انحصارهایی راه می دهند که کاریکاتور مبتذلی چون برلوسکنی را برای چند دهه حاکم جان وجهان زادگاه رنسانس می کند؛ همان کسی که ضمن به عزا نشاندن هواداران باشگاه میلانی با پول فروش ابراهیمویچ و تیاگو سیلوا شاید روبی ها را به ضیافت نشسته است.
آری در جهانی که همه ی ارکان آن را سلطه ی منطق سرمایه بر می سازد نه تنها امیدی به بنیان های والایی چون سوسیالیسم در فوتبال نخواهد بود بلکه اندک ارزش های اخلاقی و انسانی چون عشق به فوتبال و تعصب به هوادار و پیراهن نیز روبه زوال خواهد رفت. در این وضعیت بی شک ژنرال توپچی ها هبوط خواهد نمود و ستارگان لیگ های ایتالیا و آلمان گرفتار جاذبه ی سیاهچاله ی پر زرق و برق حلقه چاه های نفت امارات، روسیه و قطر خواهند شد. اما این رویدادها نه مایه افتخار و غرور که چیزی جز رسوایی روزگار تلخ و ظلمانی ما نیست.
آرسن ونگر گرچه سال ها جامی نگرفت اما کیست که مقاومت او را در مقابل این منطق ویرانگر سروری پول و سرمایه نستاید. کسی که به تنهایی بیش از همه ی آنها که خاص و استثنایی و سر و سرور خوانده می شوند به فوتبال، این بازی عشق و شور و هیجان افزوده است. اگر فوتبال به جای همراهی با فلسفه ی شنکلی، کرایف و ونگرها به سوی زانو زدن در دربار شیخ منصور، رومن آبرامویچ و سیلویو برلوسکنی حرکت می کند نه مایه خوشحالی و پایکوبی که باعث تاسف و افسوس است.
شکست و کنار رفتن ونگر در مقابل چرخ له کننده ی منطق سرمایه امضای آخرین احکام مرگ بازی و ورزشی است که متعلق به توده های مردمی بود که راهی به محافل پرزرق و برق اپرا و تئاتر ثروتمندان نداشتند، آن ها که برخلاف شیخ منصور، برلوسکنی و... نه ثروت و شهوت و شهرت که عشق و شیفتگی به توپ گرد و چمن سبز فوتبال به این وادی می کشاندشان.

داغ‌ترین‌ها 👇🏻👇🏻👇🏻

دیدگاه‌ها (9 دیدگاه)

مشاهده 0 دیدگاه جدید

آرسنال کلاب

http://arsenal-club.ir/

مجید جهادی

داش سینا دمت گرم مثل همیشه فوق العاده بود.فک نمیکنم نوشته های تو نیازی به تعریف من داشته باشن
پ.ن.1:سینا داداش وقتی میبینم زحمت میکشی و لینک این پستا رو میذاری تو پروفایلمون خیلی خوشحال میشم و روحیه میگیرم.دمت گرم
پ.ن.2:
خطاب به دوستمون آقای DIDIER 11:سهامدار اصلی آرسنال آقای کرونکه آمریکایی هستن.و بعد از اون عثمانف روس و فرشاد مشیری ایرانی.تو تموم این سال هایی که این سه نفر سهامدار بودن،هیچکدومشون حتی یک سنت هم خرج نکردن.البته عثمانف میخواست خرج کنه که نذاشتن.
در مورد اسم ورزشگاه:امیریتز یه برند هوایی معتبره.وقتی اسم دو برند معتبر(آرسنال و امیریتز)کنار هم قرار میگیره اعتبار هر دو تاشون بالاتر میره.نکته دوم در مورد اسم ورزشگاه اینکه این اسم دائمی نیست و اسپانسریه که تا چند سال دیگه قراردادش تموم میشه در واقع اسپانسر یه مهمونه.نکته سوم اینکه آرسنال تنها تیمی نیس که اسم ورزشگاهش برای چند سال مال یه اسپانسره.تیم هایی معتبر دیگه ای مثل بایرن،دورتمند و گالا هم این کارو کردن

مهدی توپچی

آرسنالیا
تو نظر سنجی زیر حتما شرکت کنید

DIDIER 11

<p>جالب بود ولی ای کاش این متن رو طرفدار تیمی می نوشت که اسم ورزشگاهش عربی نبود و عمده سهام دارش روس!!!</p>

mehdi arsenal

سینا جان خوندم کامل واقعا واقعیاتو نوشتی پاراگراف اخرت داغونم کرد پسر دست قلمتو خیلی دوست دارم یه مقاله بی نقص ایول داری داداش ممنون

میثم محمودی

سینا جان عالی بود
مرسی از این همه وقت و دانش
کلا شیفته قلمت شدم
خیلی زیبا و بی نقص جملات رو پشت سر هم میزاری و با دانش بالا
افرین به تو و افرین به خودم که همچین دوست با سواد و دانشی دارم
احسنت و خدا قوت
درباره ونگر هم بگم
کسی از درون باشگاه خبر نداره شاید علت خرج نکردن تیم همین ونگر باشه
ولی باید بگم اگر علت خرج نکردن تیم سیاست باشگاه و مدیران باشه باید بگم هیچ مربی حتی فرگوسن هم دوام نمیاورد و چند سال پیش شاید 2007 الی 2008 میرفتن تیمی دیگه
ونگر هم با این که پیشنهاد های بزرگی داشت از سوی رئال مادرید و پی اس جی بازم موند و یاور همیشه همراه و مرد ساختی های ارسنال شد و هست
شاید از سال 2000 تا 2014 هیچ مربی اندازه ونگر سختی ندیده
مثل بعضی مربی ها نبود که تا اوضاع خراب میشد پا به فرار میزاشتن
یا هر تیمی که میرفتن همون سال اولشون 100 میلیون پوند خرج میکردن که مبدا تیمشون صقود نکنه تو جدول
درسته من عشقم به ونگر کم شده ولی تیم بدون این مرد یعنی هیچ
بازم میگم مقاله ایی بی نظیر بود
افرین

Trust Him

داداش ممنون دست درد نکنه...باور کن از عالی هم عالی تر

مهدی توپچی

مثل همیشه عالی بود سینا
هیچ کی مثل ونگر نمیتونه بدون منابع مالی تیم رو اون بالا نگه داره
یه مطلب هم تو سایت گانر تراست خوندم خیلی برام جالب بود مقایسه هزینه های باشگاه ها بود
سال 1998 تا 2006 تیم ما باز از تیم هایی مثل منچستر یونایتد و سیتی و چلسی و تاتنهام و لیورپول کمتر هزینه میکرده!
2006 به بعد که بماند

سینا مومن

تازگی دست نوشته های خوبی واسم می فرستن منم کوچکترین کاری که می تونم بکنم به اشتراک گذاشتنشون با شماست :)
پیشاپیش ممنون که وقت می زارین واسه خوندنش

میلیاردی بیبی‌دوج فقط در چند دقیقه!