Mazdak Khosravi۳۳ ساله که بصورت آماتور فوتبال رو می‌بینم و در طول این سالها فراز و فرود تیمهای بزرگ زیادی رو دیدم؛ اما این تیم یووه یک چیز عجیب داره که برای من مایه‌ی تعجبه. اول بگم که از دید من اگه یووه به همین منوال ادامه بده دوران زوال این تیم بزرگ فرا رسیده؛ اما این زوال به دلیل ضعف بازیکنا نیست. کافیه بازی با بارسا در نیوکمپ رو دیده باشید تا به این برسیم که اگر تمام بازیها با همون وظیفه‌شناسی و پرس انجام بشه بی‌گمان یکی از بخت‌های قهرمانی اروپا هم باشه و تو لیگ هم بتونه قهرمان شه. درسته که بازیکنان تاپ آنچنانی نداره، اما در سالهای قبل هم که قهرمان لیگ میشدن و تا فینال اروپا می‌رفتن هم آنچنان بازیکنان تاپی نداشت که بگیم از تیمهای ۳ لیگ برتر اروپایی بهتر بودن.
اما مشکل کنونی تیم در عدم کاریزمای پیرلو نهفته است؛ چیزی که به تمام معنا در فرگوسن، زیدان و به نسبتی کمتر در مورینیو میشد دید. هر قاضی منصفی میتونه خودخواهی را در اکثر هافبک‌های تیم ببینه که چه تعداد توپی که میتونه منجر به موقعیت خطرناک بشه را به راحتی تمام از دست می‌دهند. این وظیفه‌ی مربیه که بازیکن خاطی و خودخواه رو تنبیه کنه و چند بازی اون رو نیمکت‌نشین کنه، حتی با وجود نیاز شدید به اون بازیکن. اما پیرلو به جای جریمه‌ی کولوسفسکی یا برناردسکی و ... در بازی بعدی، شرایط ویژه‌تری برای اونها لحاظ میکنه. پیرلو باید وظیفه‌ی اول هافبک‌ها رو به اونها خاطرنشان کنه و در ضمن پرس رو از زمین تیم حریف شروع کنه و در نهایت سرعت بازی و گردش توپ رو بیشتر کنه و این دنیلوی چلمنگ رو هم بهش بگه دروازه‌ی حریف اینوره، کم پاس رو به عقب بده😅 کولوسفسکی، برناردسکی و حتی کوادرادو (با وجود بازی عالی در بعضی مواقع) را در زمان خودخواهی بشدت تنبیه کنه.
در این صورت، میشه به این تیم یه کم امید داشت.
