قانون 1+50 بندی از مقررات سازمان لیگ آلمان (DFL) است که در اکتبر 1998 به تصویب رسید. طبق این قانون اعضای باشگاه که همان هواداران هستند 51 درصد از سهام باشگاه را در اختیار دارند تا کنترل باشگاه در اختیار هواداران باشد. بدین ترتیب هیچگاه یک شخص یا شرکت نمیتواند تمام سهام باشگاه را بخرد و همه کاره آن شود.
تبصره: بنگاه های اقتصادی و اشخاصی که دست‌کم برای 20 سال «بی‌وقفه» از یک باشگاه حمایت مالی کرده‌اند میتوانند سهام دار عمده باشگاه شوند. دو شرکت بزرگ «فولکس‌واگن» و «بایر» از این تبصره استفاده کردند و سهمادار عمده تیم های وولفسبورگ و بایر لورکوزن شدند. همچنین دتمار هوپ مالک هوفنهایم اولین شخصی هست که از این تبصره استفاده کرده است.
هواداران با رای خود یک هیئت مدیره و رییس آن را مشخص میکنند. رییس هیئت مدیره با کمک اعضای آن مسئول اداره باشگاه هستند و برای قسمت های مختلف آن مدیرانی را انتخاب میکنند که هر کدام وظایف مشخصی دارند. برای مثال در حال حاضر در بایرن مونیخ کارل-هاینس رومنیگه رییس هیئت مدیره، اولیور کان عضو اجراییه هیئت مدیره و حسن صالح حمیدزیچ مدیر ورزشی باشگاه هست. صالح حمیدزیچ مسئول مستقیم انتخاب سرمربی و نقل و انتقالات باشگاه است.
از نکات مثبت این قانون میتوان به رابطه نزدیک هواداران با باشگاه و ثبات باشگاه در بلند مدت اشاره کرد. قیمت ارزان بلیط ها و اهمیت به زیرساخت ها و آکادمی ها از دیگر فواید این قانون است.
نکته منفی این قانون عدم استقبال سرمایه گذارهای خارجی است چون در صورت خرید سهام باشگاه باز هم نمی توانند کنترل باشگاه را بطور کامل در دست بگیرند.
دلیل ضعیف شدن تیم های آلمانی بخاطر این قانون چیست؟
تا قبل از سرازیر شدن سرمایه های خارجی به فوتبال بوندسلگا یکی از پویا ترین لیگ های اروپا بود به طوری که در دهه 2000 پنج تیم مختلف قهرمان این لیگ شدند. ولی پس از ورود سرمایه گذار های روسی، آمریکایی، عربی و چینی به فوتبال تیم های آلمانی به مرور ضعیف شدند چرا که بوندسلیگا برخلاف سایر لیگ ها بخاطر قانون 1+50 مورد استقبال سرمایه گذارهای خارجی نبود.
بخاطر سرمایه های خارجی زیادی که وارد فوتبال شد جهش شدیدی در قیمت بازیکنان، دستمزدها و سایر قسمت های فوتبال بوجود آمد. تیم های آلمانی که از این سرمایه ها بی بهره بودند فقط متحمل ضررات سنگین آن شدند. به طور مثال اگر 10 یا 15 سال قبل تیمی همچون شالکه با 20 میلیون یورو بودجه میتوانست بازیکنان خوبی را خدمت بگیرد در حال حاضر حتی با 40 میلیون یورو بودجه هم نمیتواند بازیکن خوبی را جذب کند. تیم های آلمانی حتی در پرداخت دستمزد بازیکنان خود نیز توان رقابت با تیم های خارجی را ندارند و مجبور به فروش ستاره های خود می شوند.
تنها تیم آلمانی که توانست خودش را با شرایط جدید وفق دهند بایرن مونیخ بود که بواسطه اسپانسرهای قوی و همچنین مدیریت درست همچنان تیمی مدعی در سطح اول اروپا باقی ماند. اما سایر تیم های قدیمی و ریشه دار آلمان همچون هامبورگ، شالکه، کایزرسلاترن و مونیخ 1860 قربانی شرایط جدید فوتبال شدند و به دسته پایین تر سقوط کردند.
اگر همه لیگ های اروپایی این قانون را اجرا کنند چه می شود؟
مالک های خصوصی از فوتبال حذف میشوند و دیگر تیم هایی همچون پاریسن ژرمن و منچستر سیتی که هزینه های زیادی در فوتبال میکنند بوجود نمی آید. سرمایه های خارجی از فوتبال حذف می شوند و به دنبال آن افت شدیدی در قیمت بازیکن ها و دستمزدها بوجود می آید چرا که دیگر پول های هنگفتی نیست که در بازار خرج شود. قدرت خرید تیم های ضعیف تر بیشتر می شود و رقابت در فوتبال بیشتر و عادلانه تر می شود.
زمانی تیم هایی همچون آژاکس، هامبورگ، گلادباخ، ناتینگهام فارست، دورتموند و استون ویلا قهرمان چمپیونزلیگ می شدند ولی امروز تعداد تیم های مدعی در چمپیونزلیگ سال به سال کمتر می شد و انگار رقابت ها تازه از مرحله 1/4 نهایی شروع میشود!
در لیگ های داخلی نیز ظاهرا سلطه بایرن مونیخ و پاریسن ژرمن تا مدت ها ادامه داشته باشد و تعداد مدعی های قهرمانی در ایتالیا، انگلیس و اسپانیا نیز به چند تیم خاص محدود می شود.
نظر شما چیست؛ با این قانون که جلوی ورود سرمایه های خارج از فوتبال و مالکیت خصوصی در فوتبال را می گیرد موافقید یا نه؟
