Amin United" پروژه جذاب انگلیس"
پس از سال ها مجددا به بهانه موفقیت تیم محبوبم اومدم تو سایت و خب با سبک کامنت های آشنایی روبرو شدم. معمولا در رابطه با انگلستان دو رویکرد وجود داره بین طرفدارا(از سال 1990 تا همین الان!) یه عده کلا عقیدشون اینه "نسل های قبل که چیزی نشدن، این نسل هم عمرا چیزی بشه!" خب این افراد کلا تو زندگیشون هم همینن. دنبال تجزیه و تحلیل و درک علت و معلول نیستن، بیشتر دنبال آیه ها و قوانین پیش نوشته شده ای هستن که باید در طول عمرشون بهش عقیده داشته باشن. اما خب یه دست از افراد هم هستن که واقعا علاقه مند بودن ببینن چرا انگلیس نتیجه نمیگرفت با اون همه ستاره و الان شاید سوال بشه واسشون چرا انگلیس نتیجه میگیره؟!
این پیامم برای پاسخ به گروه دوم کاربرد دارد..
برگردیم به سال 2014، و فضاحتی که انگلیس بار آورد (اگه میشد خودشون رو راضی کنن که 2010 یه شوت بین موفقیت و عدم موفقیتشون فاصله بود، 2014 تو کت هیچ کس نمیرفت اون نتایج!). بعد ورلدکاپ تغییرات اساسی تو سیستم رشد و پروزش استعداد های بومی تو انگلیس بوجود اومد. سرامد این تغییرات، وضع قانون Homegrown Player Rule برای تیم های لیگ برتری در سال 2015 بود، طبق این قانون تمامی تیم ها میبایست حداقل 8 بازیکن بومی(دارای ملیت بریتانیایی تا پیش از 13 سالگی) تو فهرست 21 نفره تیمشون میداشتن. این قانون خیلی سر و صدا ایجاد کرد، کرگ دایگ که اون زمان ریاست فدارسیون انگلیس رو داشت رسما تحت فشار رسانه ای تیم های بزرگ قرار گرفت. تیم های گنده لیگ برتری هیچ جوره تو کتشون نمیرفت همچین قانونی، با این حال اگرچه تو فصل اول تیم ها واسه رفع کتی چند تا بازیکن انگلیسی میاوردن تو اسکواد تیمشون، ولی از فصل دوم متوجه شدن اگه میخوان یه بازیکن انگلیسی تو تیمشون داشته باشن، پس باید خوبش رو داشته باشن. نتیجه این قانون سوق دادن اکادمی های تیم ها (بخصوص تاپ سیکس) به سمت استعداد یابی و پرورش استعداد های انگلیسی شد. سیستم معیوب استعداد یابی انگلیس اصلاح شد رسما، سیستمی که تا پیش از این پروسه استعداد یابی بازیکنای انگلیسی رو محدود به 5-6 تیم میانه جدولی میکرد، الان همه تیم ها رو سوق داده بود به سمت جذب و پرورش استعداد های بومی، نتیجش هم شد قهرمانی و نایب قهرمانی تیم های زیر 18 سال و زیر 21 سال انگلیس تو چند تورنومنت بزرگ از سال 2016. از دل همین سیستم رشفورد واسه منچستر، فودن برا سیتی، ارنولد واسه لیورپول و خیلی بازیکن جوون و تاپ واسه تیم های بزرگ لیگ برتری در اومد. نتایجی که الان تو دو تا تورنمونت اخیر میبینین، واقعا ثمره یه پروژه چندین سالست، حتی همین الان هم این پروژه در ابتدای خودش قرار داره. انگلیس دو تا تورنمونت اخیر رفته جزو 4 تیم فاینال، حتی اگه انگلیس یورو امسال نره فینال یا 6 تا هم بخوره تو فینال باز هم موفق بوده و طبق برنامه و پلن جلو رفتن. چه پلنی؟ ذهنیت برنده ساختن برای بازیکنا، تا پیش از 2018 مدت زمانی زیادی بود که تیم انگلیس و بازیکناش تو هیچ تورنمونتی جزو 4 تا نرفته بودن، اون روحیه برنده بودن واسه بازی های مهم رو نداشتن(هرچند بازیکنا تو تیم باشگاهیشون قطعا داشتن همچین حسی ولی بحث تیم ملی و باشگاه زمین تا اسمون فرقشونه). انگلیس تو 2 تورنمونت اخیر خیلی بالغ شده، ترس از پنالتی ها ریخته واسش(جلو کلمبیا 2018 داشتن سکته میزدن کارشناسای انگلیسی که بازم قراره حذف شن تو پنالتی)، ترس از بازی های بزرگ و حساس هم داره میریزه واسشون، 5 بازی تو یورو بدون گل خورده چیز کم نیست! اونم جلو تیمایی که بازیاشون جلو بقیه تیما پر گل بوده. پروژه انگلیس در ابتدای روند خودش قرار داره، با کسب تجارب این تورنومنت و 2018، قطعا تا 8 سال اینده انگلیس جزو مدعیان اصلی تورنومنت ها خواهد بود. ساوتگیت هم تو این مدت پیشرفت قابل قبولی داشته. به اینده این تیم خیلی امید دارم.
