به گزارش طرفداری، سال 1964 یکی از سال های خاطره انگیز برای فوتبال دوستان ایتالیایی بود، در این سال اینتر هلنیو هررا با سبک دفاعی ای موسوم به کاتاناچیو پس از شکست رئال مادرید، لیگ قهرمانان اروپا را بالای سر برد، آ اس رم به طور دراماتیکی به قهرمانی کوپا ایتالیا رسید و تیم بولونیا هفتمین اسکودتو خود را بالای سر برد البته ماجرا به این جا ختم نمی شود و در همین سال در دو منطقه مختلف از ایتالیا، افرادی متولد می شوند که سال ها بعد نقشی محوری در رنسانس تاریخی فوتبال ایتالیا خواهند داشت.
ابتدا فرزند خانواده ویالی به دنیا می آید و آن ها نام جانلوکا را برای فرزندشان انتخاب می کنند و 5 ماه بعد نیز 400 کیلومتر آن طرف تر از منطقه لومباردی خانواده مانچینی هم فرزندی به دنیا می آورند و نام روبرتو را برایش انتخاب می کنند.
از همان سن 9 سالگی ویالی سفر 45 دقیقه ای خود از خانه تا باشگاه آماتور AS Pizzighettone را آغاز کرد و در جنوب نیز روبرتو اولین گام های خود برای ورود به فوتبال و زمین بازی را برداشت و او هم برای بازی به باشگاه آماتور Aurora Jesi می رفت. در حالی که استعداد ویالی به تازگی در حال کشف شدن بود، هیچ کس به تبدیل روبرتو مانچینی به بازیکنی بزرگ شک نداشت.
روبرتو علی رغم علاقه به باشگاه های بزرگی همچون میلان، در سن 13 سالگی به عضویت باشگاه بولونیا در آمد. در همین حین جانلوکا به فوتبال خود ادامه می داد و پس از انتقال از رده نوجوانان به جوانان به عضویت کرمونسه (Cremonese) در سری سی درآمد. ویالی زود تر از روبرتو اولین بازی رسمی خود را انجام داد و او در سن 16 سالگی برای تیمش در رقابت های سری سی به میدان رفت. از سوی دیگر روبرتو در 13 سپتامبر 1981 در حالی که سه ماه از تولد 17 سالگی اش گذشته بود پروازش به سوی قله های موفقیت را آغاز کرد.
در فصلی فراموش نشدنی روبرتوی جوان در 30 بازی برای تیمش 9 گل به ثمر رساند تا به یکی از پرطرفدارترین استعداد های فوتبال ایتالیا تبدیل شود که آینده ای درخشان در انتظارش است و در همین حین باشگاه سمپدوریا تصمیم گرفت با این بازیکن جوان قراردادی امضا کند.
پائولو مانتوانی جاه طلب با بودجه ای که به باشگاه سمپدوریا تزریق کرده بود علاوه بر روبرتو مانچینی استعداد های خارجی دیگری را برای باشگاه جذب کرد و در این بین جانلوکا ویالی در یکی از کم سر و صدا ترین انتقال های سمپدوریا، به این تیم پیوست البته در آن زمان هیچ کس خبر نداشت این جوان اهل لومباردی قرار است بخشی از تاریخ باشگاه سمپدوریا را ورق بزند.
جانلوکا پس از چهار سال تیم قبلی خود یعنی کرمونسه را ترک می کرد و در دوران حضوش در این تیم، کرمونسه برای اولین بار در طول 50 سال گذشته اش به سری آ صعود می کرد و جیانلوکا در فرایند این صعود نقش بسیار تاثیرگذاری داشت.
روبرتو و جانلوکا از زمان بازی در تیم زیر 21 ساله های ایتالیا با هم همبازی بودند و در جریان انتقال جیانلوکا به سمپدوریا روبرتو نقش بسزایی داشت و سرانجام در سال 1984 به بخشی از پروژه بلندپروازانه تیم سمپدوریا تبدیل شد.
در اولین فصلی که این دو بازیکن کنار هم حضور داشتند باشگاه فصل را با حضور در رتبه چهارم سری آ به پایان رساند و برای اولین بار در طول تاریخش در کوپا ایتالیا به قهرمانی رسید. این دو بازیکن 20 ساله در بازی برگشت فینال هر دو گل را مقابل میلانی که فرانکو بارسی افسانه ای را در دفاعش داشت به ثمر رساندند و باعث قهرمانی تیم شدند.
در آغاز فصل 86-87 پس از ورود وژادین بوشکوف به عنوان مدیرورزشی به باشگاه و جدایی سانس و فرانسیس، روبرتو و جیانلوکا به دو محور اصلی تیم تبدیل شدند و نقشی محوری در پیشرفت تیم داشتند و به عنوان دو قلوی طلایی (goal twins) شناخته می شدند. باشگاه در سال های 1988 و 1989 پشت سر هم کوپا ایتالیا را کسب کرد و در سال 1990 نیز جام در جام اروپا را بالای سر برد اما برای فصل بعد اتفاق خاص تری در انتظار باشگاه بود، کسب اسکودتوی فصل 90-91...
نقش مانچینی در این فصل فراتر از یک بازیکن رفت و به یک رهبر بی چون و چرا در تیم تبدیل شد و ویالی نیز مثل همیشه از موقعیت ها به خوبی استفاده می کرد و فصل را به عنوان برترین گل زن به پایان رساند.
آن ها سمپدوریا را به اوج فوتبال ایتالیا رسانده بودند و در این راه معتقد بودند هیچ قله فتح نشدنی برای سمپدوریایی ها وجود ندارد حالا با قهرمانی و بالای سر بردن اسکودتو باید برای اولین بار راهی لیگ قهرمانان اروپا می شدند.
پس از یک فرایند طولانی و خسته کننده آن ها در بازی اروپایی سال 92 تنها دو شکست را تجربه کردند و در فینال مقابل بارسلونا در وقت های اضافی و در دقیقه 112 با ضربه کاشته رونالد کومان جام را مقابل بارسلونای کرویف از دست دادند. این بازی آخرین دیداری بود که مانچینی و ویالی در سمپدوریا با هم بازی کردند و تنها دو ماه بعد از بازی فینال، ویالی به یوونتوس پیوست تا افسانه دوقلوهای طلایی در سمپدوریا همین جا به پایان برسد.
در طول این سال ها گرچه این دو در باشگاه های مختلفی فعالیت می کردند اما به هم نزدیک بودند و این زوج 25 سال بعد دوباره به هم پیوستند تا با هم کار بزرگی را انجام بدهند و این بار جاه طلبانه تیم ملی ایتالیا را به سوی قله های افتخار حرکت دهند.
در 13 آپریل 2020 ویالی در مصاحبه ای از درگیری اش با بیماری سرطان و نبردی 17 ماهه با این بیماری خبر داد و تایید کرد که سرطان را شکست داده اما ویالی در بخشی از سریال مستند Sogno Azzurru (رویای آبی) که ماجراجویی تیم ملی ایتالیا در مسابقات یورو 2020 را به تصویر می کشد در مود سرطان، گفت:
یک همراه و مسافر ناخواسته در این سالها در کنار من هست، امیدوارم روزی سرطان خسته بشه و بذاره برای سالهای طولانی تری زندگی کنم. اون قویتر از منه، اگه باهاش بجنگم، شکست میخورم. باید بدون اینکه خسته بشم باهاش کنار بیام و این مسیر را باهم بریم به امید اینکه بالاخره خسته بشه و ولم کنه!
ویالی به سرطان پانکراس مبتلا است و ظاهرا پس از شکست این بیماری هنوز هم اثرات مخربش ویالی را آزار می دهد.
حالا این زوج افسانه ای با هم ایتالیا را بر بام اروپا رسانده اند و از محبوبیت بالایی در بین ایتالیایی ها برخوردار هستند. روبرتو و جیانلوکا از آن دست رفقایی هستند که می توان به رفاقت و حس دوستی ای که بین آن ها است غبط خورد.
شادی های مشترک این دو و اشک های مانچینی و ویالی در آغوش هم خالق یکی از به یاد ماندنی ترین تصاویر یورو 2020 بود.
پ.ن: در متن زبان اصلی این یادداشت از مانچینی و ویالی به عنوان goal twins یاد شده بود که معنای لغوی دوقلوی گل زن را می دهد اما در برگردان فارسی از اصطلاح ادبی تر دوقلوی طلایی استفاده شده است.
ترجمه از وبسایت thesefootballtimes.co به همراه اندکی تغییرات
