مطلب ارسالی کاربران
قطعه خزان استاد پرویز مشکاتیان
دانلود و پخش تنها با قطع کردن فیلترشکن امکان‌پذیر است.
👤 پرویز مشکاتیان
(۲۴ اردیبهشت ۱۳۳۴ - ۳۰ شهریور ۱۳۸۸)
یکباره در سنتور سر بر کرد، رَنگ و آرایه‌های سنتورش بسیار توجه برانگیخت، بی‌آنکه شمشیری برای شیوه‌های دیگر از رو بسته باشد. ساز زد و ساخت و شهاب‌وار جانش را در ردّ پُررنگی که بر آسمان هنر موسیقی انداخت، صرف کرد. جانش مصرفِ گزیده‌کاری‌هایش در سه دهه‌ی اول زندگی‌اش شد. در نیشابور به دنیا آمد، و در رود جاری موسیقی خانگی شناور شد؛ پدرش، «حسن مشکاتیان»، سنتور و ویولن و سه‌تار می‌نواخت.
همراه پذیرفته شدن در دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران، خود را هم‌پای جریان اجتماعی-هنریِ رَونده‌ی دهه‌ی پنجاه و کسانی چون «حسین علیزاده» و «محمدرضا لطفی» دید. از «داریوش صفوت» و «فروتن» و «هرمزی» و «دوامی» آموخت، و در جشن‌های هنر شیراز همراه اعضای مرکز حفظ و اشاعه‌‌ی موسیقی ایرانی برنامه‌ها اجرا کرد. دوبار «جایزه‌ی موسیقی باربد» را رُبود. وقتی «بیست قطعه برای سنتور» را منتشر کرد کمتر کسی تصور می‌کرد که در کمتر از یک دهه «پرویز مشکاتیان» با انتخاب‌هایش به تأثیرگذارترین موسیقی‌دان دهه‌ی شصت بدل شود؛ او به‌هنگام خود را از سیاست کنار کشید، مهاجرت نکرد، ماند، ساخت و چندان در مه‌آلودترین سال‌های تاریخ و هنر صد‌سال گذشته، هفت‌‌سال اول دهه‌ی شصت، آثار شنیدنی و جاودان تولید کرد که نامش هم‌خانه‌ی زنده نگه‌داشتن چراغ سنتور و موسیقی ایرانی، به همراه «محمدرضا شجریان» و «گروه عارف»ای که سر پا نگه داشت، شد. «برآستان جانان»، «بیداد»، «سرِّ عشق»، «نوا» و «دستان» پنج‌سال شوق شنیدن و ذوق را در مخاطبان موسیقی ایرانی زنده نگه‌داشتند و آن‌قدر آثار استخوان‌داری بودند که اگر شعله‌شان نبود، شمع آن شادُروان برپا شده در دهه‌های چهل و پنجاه، تن به قیچیِ پولاد می‌داد و شاید جز آتشِ زیرِ خاکستری از آن برجا نمی‌ماند. او نقش به‌سزایی در شناساندن موسیقی ایرانی در اروپا و آمریکا ایفا کرد و با کنسرت‌های درخشان و متنوعی در دهه‌ی شصت و هفتاد همراه گروه عارف و محمدرضا شجریان مخاطبین گسترده‌ای برای آن موسیقی پدید آورد. شناخت نسبی او از ادبیات کلاسیک فارسی مایه‌ی ساختن تصنیف‌هایی شنیدنی و تأثیرگذار شد هم‌چنان‌که صدای تنظیم‌ها و گروهی که سرپرستی می‌کرد به تمبر و ویژگی‌هایش رسیده بود.
مشکاتیان هرچند زود و حسرت‌بار، اما با تأثیر بسیار بر جوانب مهمی از موسیقی ایرانی، چشم از جهان فروبست. بیش از هر چیز شاگردان بسیار تربیت کرد، قطعات پُرشمار ساخت و شوق و ذوق موسیقی، دغدغه‌ی والایش بود
*متن از رسانه مستقل مرور موسیقی ایران(نویز)
