رضا میرزاییان یکی دیگر از نمایندگان رسانه بود که در پروژه بزرگ طرفداری حق رأی داشت. پیشکسوت رسانه، ورزشی نویس با سابقه و سردبیر ورزشی ایرنا در گفتگوی تلفنی با مهدی حدادپور اقدام به معرفی برترین های قرن کرد. میرزاییان در پست دروازه بان ناصر حجازی را انتخاب کرد، از نظر او رفلکس و جا گیری های حجازی در کنار قدرت رهبری او را متمایز از دیگران می کند. انتخاب جالب دیگر میرزاییان در خط دفاعی رخ داد جایی که او مسیح مسیح نیا را برگزید. در بخش دیگری از گفتگو و در انتخاب برترین ورزشکاران قرن، میرزاییان در اولین انتخابش منصور امیرآصفی را انتخاب کرد. علاوه بر این، میرزاییان خاطره ای از این پیشکسوت فوتبال ایران تعریف کرد، خاطره ای که امیرآصفی گفته بود که آنرا بازگو نکند اما به واسطه اینکه ایشان الان در قید حیات نیستند، میرزاییان تصمیم گرفت آنرا برای اولین بار در رسانه طرفداری مطرح کند.
شما را به خواندن اظهارات جالب این پیشکسوت رسانه دعوت می کنیم.
دروازه بان:
با احترام به منصور رشیدی و عابدزاده، من ناصر حجازی را انتخاب می کنم. قد و قواره مناسبت و همینطور رفلکس و جا گیری های خوبی داشت. قدرت رهبری خط دفاعی را هم خوب می دانست. چه در نقش بازیکن، چه کاپیتان در استقلال و تیم ملی به خوبی رهبری می کرد. هم پرستیژ داشت و هم پرنسیب.
مدافعان میانی:
مسیح مسیح نیا زمانی که کاپیتان تیم ملی جوانان بود و اولین بار قهرمانان جوانان آسیا شدیم، نشان داد بسیار مدافع هوشمند و چغری است. قد و فیزیک خوبی داشت. چه روی هوا و چه زمین بسیار عالی بود. همچنین بازی گردانی و توپ پخش کنی را خیلی خوب انجام می داد. اکبر کارگرجم هم مثل مسیح نیا رهبری و بازی گردانی و توپ پخش کنی را عالی انجام می داد. توانمندی بالایی داشت. چه در تیم ملی و چه در استقلال به کمربند دفاعی اقتدار لازم را می داد.
دفاع راست:
بین حسن نظری، زنده یاد ابراهیم آشتیانی و مهدی مهدوی کیا، به حسن نظری رای دادم چون بازیکنی بود که در عنفوان جوانی در تیم ملی جوانان فوق العاده کار کرد. بعد از صنعت نفت به استقلال آمد و دفاع راست متحرک و بسیار انرژیکی بود. در کارهای دفاعی و هجومی فوق العاده بود و دید بسیار خوبی هم داشت. خوب پاس می داد، خوب سانتر می کرد، در مجموع یک بازیکن فهیم با قدرت حمل توپ بالا بود.
دفاع چپ:
مجتبی محرمی از زمانی که در راه آهن و شاهین بازی می کرد، نشان داد بازیکنی است که خمیر مایه کار را دارد. در رفت و برگشت ها خیلی خوب عمل می کرد. مهاجمین را خوب تغذیه می کرد. در پرسپولیس و تیم ملی گلزن بسیار خوبی هم بود. در بازی های آسیایی 90 پکن حضور داشتم، حتی یادم است کمیته برگزاری مسابقات او را جزو 11 بازیکن منتخب جام انتخاب کرد.
هافبک دفاعی:
پرویز قلیچ خانی از بی نظیرترین بازیکنان فوتبال کشورمان است. قدرت بازی خوانی اش عالی بود و با چشم باز بازی می کرد. در تمام خطوط عالی بود اما او را در هافبک دفاعی انتخاب کردم چون در این پست هم یاری رسان خط دفاعی بود و هم خط حمله. سوای بازی گردانی و طراحی بسیار خوب بازی، از قدرت شوتزنی بالایی هم برخوردار بود. در مسابقات مهم گل های حساسی را با شوت های سهمگینش زد. مثلا در سال 1968 گلی که به اسراییل زد بی نظیر بود، یا دو گلی که در تهران به استرالیا زد. قلیچ خانی هافبک بسیار توانمند و از بی همتاترین بازیکنان تاریخ فوتبال کشور است.
هافبک راست:
مجید نامجو مطلق از وقتی در بانک ملی به عنوان یک بازیکن جوان حضور داشت، باصلابت و شاداب بازی می کرد. واقعا تماشای بازی او لذت بخش بود. حمل توپ و دریبلینگ عالی داشت، توپ های عالی برای مهاجمان می فرستاد، کلا عصای دست بازیکنان و تیم بود. با پاس هایش مهاجم را وادار به هجوم و حرکت می کرد. مجید نامجومطلق از بهترین های جناج راست بود. پاسور خوب و تکنیکی بود، ضریب هوشی بالا داشت با چشمان باز بازی می کرد.
هافبک چپ:
کاپیتان تیم ملی جوانان بود و با این تیم به قهرمانی آسیا رسید. آن زمان صنعت نفت آبادان بازی می کرد. بازیکنی بود که انگار توپ به پایش چسبیده است. در یک وجب دو نفر را دریبل میزد. خیلی بازیکن هوشمند و زیرکی بود. قدرت دریبل زنی و بازی گردانی بالا داشت. توپ را فوق العاده برای مهاجمان می فرستاد. یادم است یک بازی دوستانه با یوگوسلاوی قبل از جام جهانی 1978 داشتیم که صفر صفر شد. از مربی یوگوسلاوی پرسیدند بهترین بازیکن ایران کیست؟ گفت ابراهیم قاسمپور.
هافبک نفوذی:
علی پروین یکی از بازیکنایی بود که ذکاوت و نبوغ بالایی داشت. به معنای واقعی کلمه مهندس مرکز میدان و طراح بازی بود. ضمن اینکه خودش هم گلزنی می کرد. در ضربات ایستگاهی چنان با دقت پاس می داد که اصلا نیاز نبود مهاجم کاری کند، درست توپ را جایی می انداخت که باید. شخصا با آلن راجرز صحبت می کردم، مربی بریتانیایی پرسپولیس، پرسیدم در این مدت که پرسپولیس بودی بهترین بازیکنت که بود؟ گفت بی شک علی پروین، او شاگرد ممتاز من بود. علی پروین آن قدر نبوغ و هوشمندی داشت که می توانست با چشم بسته هم پاس بدهد.
مهاجمان:
حسن روشن جزو نادر بازیکنانی است که قدرت دو پایش یکی بود. در دهه هفتاد میلادی در آسیا نمونه حسن روشن نداشتیم، بی نظیر بود. هم خوب دریبل می زد، هم مدافعان را عالی جا می گذاشت و هم خوب گل می زد، واقعا گلزن قهاری بود. خیلی توانمند بود. جزو نادر بازیکنانی بود که در تمام رده های سنی گلزنی کرد. جوانان که اولین باز قهرمان آسیا شدیم گل زد، بازی های آسیایی 1974 گل زد، جام ملت های آسیا 1976 گل زد، المپیک مونترال گل زد و همینطور در جام جهانی 1978 آرژانتین، حتی در ارتش های جهان هم به ایتالیا گل زد. از پرافتخارترین فورواردهای تاریخ فوتبال ما است، از جوانان تا بزرگسالان.
علی دایی هم یکی از بازیکنان ماندگار فوتبال ما است. بازیکنی که در سه تیم مطرح آلمانی در بوندسلیگا مثل آرمینیا بیله فلد، بایرن مونیخ و هرتابرلین بازی کند، برای تمام مدافعین رقیب هم خط و نشان بکشد، مشخص است که بازیکن کمی نیست. درست است که رکوردش را رونالدو شکاند ولی نشان داد که مهاجم شش دانگی در فوتبال ما است. قدرت سرزنی فوق العاده داشت و همزمان شوتزنی بی نظیر. خیلی باهوش بود و چارچوب شناس، یک مهاجم زهردار و فرصت طلب.
رضا میرزاییان پس از انتخاب تیم منتخب قرن، از پرویز قلیچ خانی، علی پروین و حسن روشن به عنوان سه بازیکن قرن یاد کرد.
او بعد از انتخاب حشمت مهاجرانی و فرانک اوفارل به عنوان مربیان قرن گفت:
حشمت مهاجرانی چه در عرصه مسابقات جوانان آسیا چه در رده بزرگسالان، تاریخ ساز بوده، افتخاراتش بی نظیر است. جوانان آسیا قهرمان شد، 1976 قهرمان جام ملت ها شدیم، بازی های آسیایی 1974 قهرمان شدیم. جزو معماران سازندگی فوتبال ما است. اکثر بازیکنانی که با ایشان در رده جوانان بازی کردند به بزرگسالان آمدند. آنها را پرورش داد، تربیت کرد و به بالندگی رساند. خدمات شایانی برای فوتبال ما داشت.
اوفارل مدیر تیم های ملی بود و دانش و تجارب گران بهایی داشت. با فوتبال روز دنیا ملموس بود. هم دانش بازیکنان ما را بالا برد و هم دانش مربیان. حشمت مهاجرانی، حسن حبیبی، بهمن صالح نیا، اصغر شرفی همه دستیاران اوفارل بودند و از ایشان خیلی چیزها آموختند. مربی ای که هم برای تیم ملی ما افتخار آفرین بود، هم بازیکنان خوبی را تربیت کرد، هم سطح دانش مربیان ما را به میزان قابل توجهی افزایش داد.
داور قرن:
جعفر نامدار را خدا رحمتش کند، بی نظیر بود. به قدری خوب بود که در جام جهانی 1974 هم قضاوت کرد. داوری قاطع بود. نکته جالب توجه اینکه ایشان قبل از اینکه سراغ داوری برود، بازیکن فوتبال بود.
تیم قرن:
تیم ملی ایران در سال 1976 تا 1978، دهه هفتاد تیم ملی ما فوق العاده بود. ما 1972، 74، 76 قهرمان آسیا شدیم. 1978 جام جهانی رفتیم. دوران طلایی تیم ملی ما بود.
پیشکسوت عرصه رسانه، منصور امیرآصفی را ورزشکار قرن دانست و بعد از ایشان نیز از محمد نصیری و حسن یزدانی نام برد.
به نظر من منصور امیرآصفی تختی فوتبال مملکت بود. کاپیتان تیم ملی که سجایای اخلاقی بسیاری داشت. این مرد سوای مسائل فنی، از نظر اخلاق مداری و فرهنگ محوری بسیار حساس بود. با شاگردانش که صحبت می کنیم همه می گویند روی اخلاف و فرهنگ بیشتر از مسائل فنی حساسیت داشت.
اگر اجازه دهید یک خاطره از ایشان بگویم. حدودا 5 سال قبل از فوت ایشان بود، اواخر اسفند ماه برای صرف ناهار به یک رستوران رفتیم. من مطلع شدم که ایشان چند زندانی که به خاطر مشکلات مالی زندانی شده بودند را آزاد کرده است. وقتی جدا شدیم و خواستیم رستوران را ترک کنیم گفت خواهش می کنم این موضوع را رسانه ای نکن. آن موقع دبیر ورزشی ایرنا بودم. ببینید چقدر شریف بود که رسانه ای شدن این مساله را خودستایی دانست و گفت نه بنویس نه به کسی بگو. اصرار کرد نگو و حالا که به رحمت خدا رفته است، برای اولین بار این خاطره را می گویم. انسانی بسیار پاک سرشت و نیک اندیش بود. واقعا بی نظیر بود در فوتبال. باز هم می گویم، به نظر من می توانیم نام ایشان را تختی فوتبال بگذاریم.
محمد نصیری وزنه برداری است که واقعا برای ورزش ما افتخار کسب کرد. چه در عرصه المپیک و چه عرصه جهانی.
حسن یزدانی کشتی گیری است که واقعا تاریخ ساز شد، خصوصا با بازی اخیرش مقابل تیلور آمریکایی، واقعا قدرت و جسارت مثال زدنی اش را نشان داد. او کسی بود که جرقه زد و سنگ بنای موفقیت کشتی گیران ما را چید. بعد از او انگیزه کشتی گیران ما مضاعف شد. انرژی داد به کشتی گیران ما که با اراده و مصمم روی تشک رفتند.
فرم نظرخواهی تکمیل شده رضا میرزاییان
