|
جان دردن در مقاله‌ی روز گاردین، به سراغ تبعات تحریم بر فوتبال روسیه رفته...
درس عبرت‌های مسکو، در تهران و با عنوان:
"درسهایی از طردشدگان آسیایی..."
|
قبل‌تر در اینجا چنین اتفاقاتی رخ داده. اگر مسکو می‌خواهد تاثیر تحریم بر فوتبال خود را ببیند، کافیست سری به پایتخت‌های اطراف خود بزند... تهران، پیونگ یانگ و یانگون.
فدراسیون فوتبال ایران سال‌هاست که با محدودیت‌های اعمال‌شده توسط آمریکا دست و پنجه نرم می‌کند، محدودیت‌هایی که اگرچه در قیاس با تحریم‌ها علیه روسیه ناچیز است اما بارها خود تاثیر خود را عیان ساخته. از داستان تامین لباس‌ها توسط نایکی پیش از جام جهانی 2018 تا مشکلات سوییفت و دریافت جوایز فیفا و ای اف سی در تورنمنت‌های مختلف. در دسامبر 2019، مسعود سلطانی فر، وزیر ورزش ایران گفت:
"متاسفانه به دلیل تحریم های ناعادلانه، فیفا بدون مجوز وزارت خزانه داری آمریکا نمی تواند هدایای ایران را پرداخت کند و فدراسیون ایران مجبور است برای پرداخت دستمزد سرمربی تیم ملی از یک شرکت داخلی وام بگیرد.
سایر مربیان و بازیکنان خارجی نیز به دلیل مشکلات مشابه، ایران ترک کرده اند. برگزاری بازی‌های دوستانه در تهران یا خارج از ایران برای تیم ملی ایران دشوار شده و پرداخت هزینه‌ی اردوهای آموزشی در خارج از کشور برای ایران ناممکن. در سطح بین‌المللی، با سومین حضور پیاپی تیم ملی در جام جهانی، ظاهرا مشکلی وجود ندارد اما در داخل کشور، مشکلات بزرگی وجود دارد که اگرچه تحریم‌ها، تنها دلیل آن نیستند اما یافتن راهی برای حل آنها را دشوار می‌کنند. دو باشگاه بزرگ کشور، پرسپولیس و استقلال، بدهکارند و در دی ماه از لیگ قهرمانان آسیا 2022 کنار گذاشته شدند زیرا هر دو در اختیار وزارت ورزش و جوانان بودند.
سال‌هاست که صحبت‌ها و وعده‌های خصوصی‌سازی داده می‌شود اما حتی اگر اراده دولت برای واگذاری این نهادهای مردمی وجود داشته باشد، اصولا در فوتبال ایران پولی وجود ندارد تا سرمایه‌گذاران، راغب به سرمایه‌گذاری شوند. درآمد حق پخش در ایران تنها چیزی در حدود 3.5 میلیون پوند و باشگاه‌ها برای هر نقل و انتقال، بازیکنان با استعداد ایرانی، دچار مشکل هستند.
کره شمالی با انزوا بیگانه نیست و همانطور که تصمیم برای کناره گیری از مسابقات مقدماتی جام جهانی 2022 نشان می دهد، آنها پیش از آنکه دیگر به سراغشان بیایند، خود را تحریم کرده اند ! آنها جوچه (فلسفه‌ی اتکا بر خودِ رایج در کره شمالی) را به فوتبال آورده‌اند. رهبران ارشد حزب حاکم، س از سه شکست در جام جهانی 2010، مدرسه‌ی فوتبال ملی را تاسیس و از مربیان اسپانیایی استفاده کردند. دانش‌آموزان از مدارس سرتاسر کشور انتخاب و برای بازی به این مدرسه آورده شدند. نتیجه، قهرمانی آنها در مسابقات سال زیر 16 سال آسیا در 2014 بود و ظهور ستاره‌ای به نام هان کوانگ سونگ. بازیکنی که با قراردادی هنگفت به الدحیل پیوست اما سرانجام تحریم‌ها اجازه‌ی حضور طولانی او در قر را نداد.
در میانماز، به نظر چنین مشکلاتی کمتر وجود دارد زیرا اصولا پس از کودتای نظامی در این کشور، اصولا فوتبالی باقی نمانده. بازیکنان برای مبارزه با کودتاچی‌ها به شهرهایشان بازگشته‌اند و رییس فدراسیون فوتبال میانمار، زاو زاو و یوتای زاو مالک باشگاه یانگون یونایتد به علت تامین سلاح برای ارتش مورد تحریم‌های اتحادیه‌ی اروپا قرار گرفته‌اند.
