اکثر کارشناسان فوتبال از نسل فعلی فوتبال ایران به نسل طلایی یاد می کنند اما فقط کافی است به اصل ماجرا و عملکرد تیم و سطح بازیکنان نسبت به دوران قبل توجه کرد تا موضوع را فهمید.
تیم ملی ایران اولین بار در تاریخ است که اکثر بازیکنانش لژیونر هستند و در خارج از ایران توپ می زنند و این یک پوئن مثبت محسوب می شود ولی باید به این موضوع توجه داشت که آنها در کدام تیم و کدام لیگ حضور دارند و چه وضعیتی را تجربه می کنند.
درون دروازه تیم ملی در بیشتر اردوها سه گلر لژیونر در لیست دعوت شده ها بودند که اگر امیر عابدزاده را از این جمع خارج کنیم عملا دو گلر دیگر فقط برچسب لژیونر را یدک می کشند و از آخرین بازی این دو دروازبان یعنی بیرانوند و نیازمند مدت زیادی گذشته است یعنی اگر مثالی در این مورد بزنیم آخرین بازی که آنها درون دروازه تیم باشگاهی خود قرار گرفته اند تیم ملی هنوز صعودش به جام جهانی را قطعی نکرده بود اما محمدرضا اخباری و حسین حسینی دو گلر لیگ برتری عملکرد خوبی از خود نشان دادند اما از این پنج گلری که قطعا سه گلر نهایی ایران در جام جهانی بین آنها انتخاب خواهد شد به گلر های سالهای قبلی تیم ملی نمی رسند.
در خط دفاع شاهد زوج شجاع خلیل زاده و حسین کنعانی هستیم و روی نیمکت نیز مجید حسینی و مرتضی پورعلی گنجی قرار دارند اما فقط کافی است عملکرد این چهار مدافع را که اتفاقا لژیونر هم هستند را با مدافعان قبلی تیم ملی مقایسه کرد تا مشخص شود این مدافعان سایه ای از سیدجلال حسینی و منتظری نیز نیستند.
در دفاع چپ میلاد محمدی و احسان حاج صفی نسبت به فصول گذشته به شدت افت کرده اند و عملکرد کابوس واری از خود نشان داده اند و امید نورافکن که از معدود بازیکنان لیگ برتری تیم ملی است افت و خیز بسیاری داشته است.
در سمت راست خط دفاعی صادق محرمی انتخاب اول دراگان اسکوچیچ در تیم باشگاهی خود همیشه نفر دوم و حتی سوم بوده و در تیم ملی نیز پاشنه آشیل بوده و نشان داده در سطح مدافعان قبلی مثل رامین رضاییان و خسرو حیدری و حسین کعبی نیست و مدافعان لیگ برتری مثل صالح حردانی و دانیال اسماعیلی فر هم زیر سایه وی قرار گرفته اند.
در خط هافبک نیز بدون تردید شاهد ضعیف ترین خط هافبک تاریخ تیم ملی خواهیم بود شاید بتوان سعید عزت اللهی را جانشین شایسته ای برای جواد نکونام و کریم باقری در نظر گرفت اما حضور بازیکن تقریبا متوسطی چون احمد نوراللهی در ترکیب اصلی تیم ملی نشان از فقر شدید بازیکن در خط هافبک این نسل تیم ملی را نشان می دهد یعنی خط هافبک تیم ملی از آندرانیک تیموریان جنگنده و خستگی ناپذیر به احمد نوراللهی رسیده و مهدی پور و قدوس نیز عملکرد شایسته ای از خود نشان نداده اند و سرلک و حسین زاده نیز بازیکنان کاملا متوسطی به شمار میروند و علی کریمی نیز نزدیک یک سال است مصدوم است و امید ابراهیمی با تجربه که عملکرد خوبی داشته در لیست سیاه اسکوچیچ قرار دارد.
در هافبک کنار شاید امیدوار بود که نسل فعلی شایسته است وحید امیری و مهدی ترابی و قلی زاده و جهانبخش و قائدی و صیادمنش شاید بازیکنان قابل مقایسه ای با نسل های قبلی فوتبال ایران باشند اما اصلا از نسل های قبلی چیزی بیشتر ندارند.
اما شاید می توان تنها دلیل طلایی بودن این نسل را خط حمله آن برشمرد ان هم به خاطر حضور مهدی طارمی باشد ستاره بی چون و چرای تیم پرافتخار پورتو پرتغال بدون شک بهترین بازیکن فعلی فوتبال ایران است وی تنها لژیونر موفق فوتبال ایران است بازیکنی که افت و خیزی نداشته و به خوبی روند خود را پیش میبرد اما سردار آزمون زوج وی در خط حمله بعد از انتقال به لورکوزن آنچنان خود را نشان نداده و تقریبا روزهای کابوس واری پشت سر میگذارد و ذخیره این دو نیز کریم انصاریفرد و کاوه رضایی هستند انصاریفرد که امسال به شدت افت کرده و کاوه رضایی که سایه ای از کاوه گذشته را ندارد و از آخرین گل باشگاهی او بیش از ۱ سال گذشته است.
شاید این نسل را با داشتن لژیونرهای بی شمار طلایی دانست اما اکثر لژیونرها در تیم های خود ناموفق بوده اند و فوتبال ایران برای آنها بهترین مقصد میتواند باشد ستارگانی مانند بیرانوند و نیازمند و محرمی و حاج صفی و خلیل زاده و محمدی در عقب زمین و نوراللهی و قائدی و رضایی در جلوی زمین نشان دادند برای بازگشت به اوج لازم است به لیگ ایران بازگردند تا آخرین شانس خود برای حضور در جام جهانی را به دست آورند.
تیم ملی با قرار گرفتن در یک گروه نسبتا آسان شانس صعود به مرحله حذفی را دارد به شرطی که بازیکنانش آماده باشند آماگی که اکثر بازیکنانش با حضور در لیگ ایران و بالا بردن سطح لیگ ایران به آن می رسند و سطح لیگ را نیز به شدت با عملکردخود سطح و ارزش لیگ ایران را نیز بالا خواهند برد
