meiyou ✓نکته خیلی جالبیه، واقعا جالب:
ببینید ... ژوزه مورینیو و کارلو آنجلوتی هم توی تیم های درجه یک سرمربی بودن (رئال، چلسی، میلان، بایرن، پاریس)، هم تیمای درجه دو (رم، تاتنهام، ناپولی، اورتون)!
.
جالب اینه تو تیمای درجه دو نتایج شون کاملا معمولی و بدون شگفتی بود (بجز قهرمانی پورتو تو اروپا)، ولی همین مربی ها تو تیم های درجه یک تقریبا تمام افتخاراتِ ممکن رو کسب کردن.
.
اگه نگم همیشه، باید قبول کنیم اکثر قریب به اتفاق مواقع کیفیت تیمه که موفقیت رو رقم میزنه، نه کیفیت مربی!
.
چرا که یه مربی خوب تو تیم متوسط هیچ کاری نمیتونه بکنه، و این یعنی شاید ده ها و صدها مربی نابغه داشته باشیم که از شانس بد هیچ وقت یه تیم درجه یک اونا رو بکار نمیگیره، و در نتیجه استعداد و توانایی شون برای رقم زدن یه دوره شگفت انگیز هیچ وقت شکوفا نمیشه.
.
ایضا کلوپ و توخل که تو دورتمند دوران قابل قبول (نه عالی) رو سپری کردن ولی تو لیورپول و چلسی برای همیشه خودشون رو جاودانه کردن.
یا مثلا زیدان تو تیم کاستیا عملکردش کاملا متوسط بود ولی وقتی هدایت رئال رو قبول کرد، خودش رو جاودانه کرد ...
.
نمیدونم کسی متوجه شد یا نه ولی منظورم اینه که اگه گواردیولا با من سیتی 5 گل به آتالانتا بزنه، دلیل بر برتریش نسبت به گاسپرینی نیست، چه بسا اگه جای این دوتا مربی برعکس بود، من سیتی تحت هدایت گاسپرینی 10 تا گل به آتالانتای تحت هدایت پپ میزد!
.
پس خوبه هیچ وقت مربی ها و تفکرات شون رو از روی نتایج و قهرمانی هایی که بدست میارن قضاوت نکنیم، اول به تیم و مهره هایی که در اختیار دارن نگاه کنیم، در درجه دوم به نتایج و تاکتیکی که استفاده میکنن.
