طرفداری | پس از سوت پایان بازی ناپولی و لیورپول، یورگن کلوپِ شکست خورده به سوی هواداران لیورپول حاضر در استادیوم دیگو مارادونا رفت و دست‌هایش را به نشانه عذرخواهی تکان داد و در نشست خبری گفت:
سفر از لیورپول به ناپولی طولانی بوده است. با توجه به هزینه‌های انجام شده هواداران، می‌دانم صد درصد یک شب ناامیدکننده را داشتیم و بنابراین باید بابت این شب معذرت‌خواهی کنم.
لیورپولی‌ها از بازی‌های خارج خانه اروپایی تیم‌شان در دوران یورگن کلوپ خاطرات خوشی دارند. فصل گذشته لیورپول اولین تیم تاریخ لیگ قهرمانان اروپا شد که توانست تمام شش بازی خارج خانه‌اش در مسیر راه‌یابی به فینال را ببرد. اگرچه میان آن تیمی که در تمامی جبهه‌ها مدعی قهرمانی بود و تیمی که چهارشنبه شب در ناپولی تحقیر شد، فاصله زیادی است. به ندرت پیش می‌آید که یک تیم سقوطی با چنین شیب تندی داشته باشد.
شکست 4-1 لیورپول مقابل ناپولی، بدترین باخت اروپایی آن‌ها از دسامبر 1966 و شکست 5-1 شان مقابل آژاکس بود. مسئله این‌جاست که آن باخت لیورپول در یک شب کاملا مه‌آلود رقم خورد و بیل شنکلی گفته بود اصلا نمی‌توانست عملکرد بازیکنانش را از لب خط ببیند. اگرچه شکست چهارشنبه شب لیورپول، واقعا دردناک بود و نقص این تیم را به وضوح نشان می‌داد. این ناکامی به‌یک‌باره رقم نخورده است. لیورپول بدترین شروعش در لیگ برتر انگلیس از زمان حضور یورگن کلوپ داشته و از 18 امتیاز ممکن فقط 9 امتیاز گرفته است. مصدومیت‌ها قطعا نقش مهمی در این موضوع داشته‌اند اما این تیره‌روزی‌ها فراتر از دلایلی سطحی چون مصدومیت‌ها هستند و مشکلات کنونی قرمزها ریشه جدی‌تری دارند. چرا لیورپول متحمل سنگین‌ترین شکست اروپایی‌اش در بیش از نیم قرن گذشته شد و کلوپ چگونه می‌تواند این افت نگران‌کننده را متوقف کند؟
باخت 4-1 مقابل ناپولی، سنگین ترین شکست تاریخ لیورپول در لیگ قهرمانان اروپا
خشم و ناامیدی فراوان هواداران لیورپول قابل درک است چرا که شکاف میان انتظارات و نتایج کنونی لیورپول بسیار زیاد است. این شکاف را نمی‌توان با عنوان «فصل گذار» توجیه کرد. خروج سادیو مانه نیز نمی‌تواند به تنهایی چنین اختلافی میان انتظارات و سطح کنونی عملکرد ایجاد کند. جمله «هویت ما شدت بازی ماست» از پپ لیندرز بر دیوار بیرونی رختکن آنفیلد نقش بسته است اما اشتباه نکنید؛ لیورپول هویتش را از دست داده و تیم کنونی آن‌ها غیرقابل شناسایی است. حریفان لیورپول بر این تیم مسلط می‌شوند و این یک زنگ خطر است. ناپولی در نیمه اول یک طرفه مقابل لیورپول هرکاری دلش خواست کرد و آن‌ها عزم و جدیت بیش‌تری نشان دادند. ناپولی تمام نبردهای 50-50 را پیروز شد.
دو پاسخ می‌توانیم برای مشکلات کنونی لیورپول بیابیم. یکی از دلایل می‌تواند مشکل نگرشی ترکیب تیم کلوپ باشد و دیگر دلیل را می‌توانیم خستگی بازیکنان پس از یک فصل سخت و فشرده با 63 بازی بدانیم. کلوپ به این که تیمش یک «هیولای ذهنیتی» بود، می‌بالید و لیورپول توانایی مبارزه و برگرداندن نتیجه بازی باخته را داشت اما در بازی با ناپولی تا زمانی که کاملا کار از کار گذشته بود، شاهد واکنشی نبودیم. حتی مهار پنالتی ویکتور اوسیمن توسط آلیسون هم نتوانست لیورپولی‌ها را از خواب بیدا کند.
فعالیت‌های نقل‌وانتقالاتی لیورپول نیز باید مورد بررسی دقیق قرار گیرد چرا که آن‌ها برای تقویت خط هافبک‌شان خیلی دیر جنبیدند. مالکان لیورپول باید اقدام جدی‌تری انجام می‌دادند چون نیاز لیورپول در خط هافبک کاملا مشهود بود. اولین بازی آرتور، هافبک جدید لیورپول در دقایق پایانی بازی با ناپولی بود و بازگشت او به ریتم بازی سریع پس از چهار ماه بازی نکردن، یک چالش خواهد بود. با این‌حال کمی ساده‌لوحانه است اگر هزینه نکردن لیورپول برای جذب استعداد جدید را دلیل اصلی افت بدانیم.
فقط به نام بازیکنانی که سطح عملکردشان افت داشته نگاه کنید؛ محمد صلاح، فابینیو، ویرجیل فن دایک، ترنت الکساندر آرنولد و اندی رابرتسون ستاره‌های تیم کلوپ هستند که هیچ‌کدام هرگز سطحی نزدیک به سطح معمول‌شان ارائه نکرده‌اند و این مسئله به لیورپول آسیب می‌زند. ویرجیل فن دایک 150 بازی بود که مرتکب خطای پنالتی نشده بود اما او در هفت بازی گذشته لیورپول، با انجام حرکاتی عجولانه که پیش‌تر از او سرنزده بود، دو پنالتی را تقدیم حریفان کرد. صلاح بی‌خطرترین شروعش را در لیورپول داشته و مشکلات جناح راست با نمایش‌های پرفرازونشیب ترنت الکساندر آرنولد شدت یافته است. جو گومز پیش از دادن جایش به جوئل ماتیپ در شروع نیمه دوم بازی با ناپولی یک شب عذاب‌آور را سپری کرد و جیمز میلنر که مرتکب خطای پنالتی روی پیوتر زیلینسکی شد، با بازگشت تیاگو آلکانتارا دیگر جایی در ترکیب قرمزها نخواهد یافت.
صحنه خطای پنالتی ویرجیل فن دایک روی ویکتور اوسیمن
چینش اولیه کلوپ جواب نداد و او در اعمال تغییرات لازم خیلی کند کار کرد. میدان دادن به میلنر و روبرتو فیرمینو به این معنی بود که سرعت اول بازی لیورپول به خودی خود کاهش پیدا می‌کرد. داروین نونیز برای تطبیق با ترکیب تیم و گذر کردن از آن دوران جنجالی به زمان بازی بیش‌تری نیاز دارد. تعادل خط هافبک لیورپول ناامیدکننده بود. خط جلوی لیورپول مهار شده بود و در نتیجه اصلا شاهد پرس از جلو نبودیم. گل‌های ناپولی خیلی مفت به ثمر رسیدند و رفتار مدافعان در صحنه گل‌ها نمی‌توانست بدتر از این باشد. اندرو رابرتسون در این خصوص گفت:
بیش از حد باز بازی کردیم. حس می‌کردم آن‌ها یک یار اضافه دارند. نمی‌توان در ایتالیا مقابل ناپولی قرار گرفت و فشرده بازی نکرد. آن‌ها فرسخ‌ها بهتر از ما بودند. وقتی در لیگ قهرمانان مهمان هستید نباید این‌گونه باز بازی کنید. باید به اصول خودمان برگردیم و فشرده باشیم. باید سریعا بیدار شویم چون نمی‌توانیم مشخصا به این شکل ادامه دهیم.
کلوپ هم ابراز شکایت مشابهی داشت:
حین مالکیت توپ خیلی باز بودیم و از جلو پرس نمی‌کردیم. خط هافبک ما متصل نبود و از نظر فشرده نبودن، این یکی از بدترین نمایش‌های ما طی مدت‌های بسیار طولانی بود که دیده‌ام.
یکی از آزاردهنده‌ترین صحنه‌های شکست لیورپول مقابل ناپولی آن‌جایی بود که فابینیو و گومز هردو فرانک آنگیسا را تماشا کردند تا با زیلینسکی یک دو کند و گل دوم ناپولی به ثمر برسد. الکساندرو آرنولد و گومز نیز روی گل سوم به راحتی مغلوب ساخت بازی ناپولی شدند تا جیووانی سیمئونه دروازه خالی را باز کند. گل دوم زیلینسکی هم دفاع متزلزل لیورپول را نشان می‌داد که به راحتی با یک پاس ساده فروریخت. صحبت‌های کلوپ در این باره نگران‌کننده به نظر می‌رسید:
خیلی چیزها کم داشتیم و باید خودمان را دوباره بسازیم. باید در همه چیز بهتر شویم چون اصلا مثل یک تیم بازی نکردیم.
این صحبت‌های کلوپ سرنخی درباره تحولی بزرگ در سبک بازی یا چینش نفرات نیست بلکه در تلاش است همان هویتی که تیمش را تقریبا غیرقابل توقف کرده بود را بازیابی کند. یکی از نکات مثبت بازی لیورپول، لوئیز دیاز بود که حرکات مثبتی بود و یک گل انفرادی هم زد اما بازگشت تیاگو می‌تواند یکی از همان عناصری باشد که لیورپول آن را کم دارد. این هافبک اسپانیایی فقط 28 دقیقه مقابل ناپولی بازی کرد اما شش تکل زد. این میزان تکل تیاگو از مجموع تکل‌های سه هافبک شروع‌کننده بازی و فول‌بک‌های قرمزها بیش‌تر بود. او هم‌چنین 78% نبردها (7 از 9) را برد و این در حالی بود که فابینیو تنها در 25% نبردها (2 از 8) پیروز شد و جیمز میلنر از 11 نبردی که داشت فقط سه تا را برد تا 27% پیروزی در نبردها را داشته باشد. کلوپ به این موضوع اشاره کرد که پس از ورود تیاگو آلکانتارا به زمین، دیگر شاهد موقعیت‌های کانترپرس از سوی حریف نبود.
تعویق مسابقات هفته هفتم لیگ برتر انگلیس به دلیل درگذشت ملکه الیزابت دوم خبر بسیار خوبی برای لیورپول است. آن‌ها می‌توانند ریکاوری بهتر با آرامش خیال بیش‌تری داشته باشند، مصدومان این تیم از جمله دیوگو ژوتا و فابیو کاروالیو هم تا هفته بعدی لیگ برتر باز می‌گردند. داروین نونیز هم فرصت بیش‌تری برای یافتن درک بهتری از هم‌تیمی‌هایش خواهد داشت. یورگن کلوپ بابت توانایی‌هایش در مدیریت بازیکنان مشهور است و این یکی از اصلی‌ترین نیازهای کنونی قرمزهاست. ضربه‌ای که لیورپول در بازی با ناپولی خورد کاملا قابل جبران است و آن‌ها می‌توانند از گروه صعود کنند اما نگرانی اصلی آن‌جایی است که لیورپول این روزها رویکرد اشتباهی داشته و کمی زمان نیاز است تا اوضاع روبه‌راه شود. لیورپول باید فورا هویتش را بازیابی کند و وقفه پیش آمده می‌تواند یک توفیق اجباری برای یورگن کلوپ باشد.
به قلم جیمز پیرس برای اتلتیک
