شوق و اشتیاق بازگشت؛ گاهی پول، گاهی هم برای پیشرفت و پس گرفتن جایگاه قبلی. در سال های اخیر بارها شده بازیکنان مختلف از لیگ ایران لژیونر بشوند اما در نهایت دوباره تصمیم بگیرند به صورت مقعی به لیگ ایران برگردند تا یا پول خوبی بگیرند و یا جایگاه خودشان را دوباره به دست بیاورند.
به گزارش طرفداری، احتمالا لژیونر سازی فوتبال ایران به بعد و قبل از دوران کارلوس کی روش تقسیم می شود. فلسفه کی روش این بود که فوتبال ایران حرفه اي نیست و همه باید لژیونر بشوند حتی شده تیم های کوچک اروپایی که در فوتبال حرفه ای تمرین کنند و همه را تشویق می کرد و عده ای هم البته اعتقاد داشتن خودش و دستیاراش از این انتقال ها پورسانت دریافت می کنند که گناه این موضوع هم گردن همان هایی که چنین ادعایی داشتند. در هر صورت در زمان کارلوس کی روش تعداد لژیونرهای تیم ملی رشد قابل توجهی داشت و اکثر بازیکنان ترجیح می دادند برای فیکس بازی کردن در تیم ملی راهی تیم های خارجی شوند، حتی اگر آن تیم ها کیفیت بالایی نداشتند.
فلسفه کارلوس کی روش استفاده از بازیکنان لژیونر بود و این موضوع بعد از جدایی مرد پرتغالی هم در تیم ملی دیده شد. در زمان ویلموتس هم تعداد لژیونرها بیشتر از بازیکنان داخلی بود و البته وقتی اسکوچیچ روی کار آمد، با وجود اینکه مرد کروات فلسفه ای نداشت اما به سبک کی روش تا می توانست لژیونر دعوت می کرد چون اعتقاد داشت لژیونرها در فضای حرفه ای تمرین می کنند و اضافه وزن ندارند.
مثلا در فهرست تیم ملی ایران برای دو بازی حساس مقابل عراق و امارات در مقدماتی جام جهانی 2022 قطر، در لیست 27 نفره اسکوچیچ نام 21 لژیونر دیده می شد که عدد قابل توجهی بود و حتی از زمان کی روش هم تعداد لژیونرها بیشتر شده بود تا اتفاقی بی سابقه در فوتبال ایران رقم بخورد. وقتی دوباره کارلوس کی روش به جای اسکوچیچ به تیم ملی آمد، رویکرد تغییری نکرد و دوباره تعداد لژیونرها بیشتر از لیگ برتری ها بود. کی روش در لیست 25 نفره جام جهانی، 16 لژیونر و 9 بازیکن لیگ برتری را با خود به قطر برد.
البته درباره کمتر شدن تعداد لژیونرهای دعوت شده به تیم ملی برای جام جهانی قطر باید به این نکته اشاره کنیم برخی ستاره ها در سال منتهی به جام جهانی ترجیح دادند برای آنکه فرصت بازی بیشتری داشته باشند، به لیگ ایران برگردند و فرصت حضور در جام جهانی را از دست ندهند. ستاره هایی مثل علیرضا بیرانوند، پیام نیازمند، رامین رضاییان و مرتضی پورعلی گنجی در سال منتهی به جام جهانی به ایران برگشتند.
در دوران امیر قلعه نویی اوضاع متفاوت تر هم شده است. طبق آخرین لیست امیر قلعه نویی برای حضور در تورنمنت کافا، اون فقط 10 جایگاه از لیست 25 نفره خود را به لژیونرها اختصاص داد. البته که چند بازیکن هم به دلیل مصدومیت و مسائل دیگر در تیم ملی حضور نداشتند ولی طبق آمار لژیونرهای آخرین لیست تیم ملی 10 نفر بودند و به نظر می رسید فرمولی که برخی لژیونرهای برای بازگشت به فوتبال ایران و رسیدن دوباره به اوج و پس گرفتن جایگاه شان در لیست تیم ملی انتخاب کرده بودند درست بود و باقی لژیونرها هم وسوسه شدند دوباره به لیگ برتر برگردند.
حالا در فصل نقل و انتقالات دوباره شاهد سرازیر شدن لژیونرها به سمت لیگ ایران هستیم؛ این موضوع دو علت دارد. اول اینکه آن ها می خواهند بیشتر بازی کنند و در سال برگزاری جام ملت های آسیا جلوی چشم امیر قلعه نویی باشند تا به تیم ملی دعوت شوند و دوم اینکه دستمزدها در ایران بالا رفته و حالا برای لژیونرها می صرفد به لیگ ایران دوباره برگردند و با پیراهن تیم های مختلف به میدان بروند.
در همین پنجره نقل و انتقالات تابستانی لژیونرهایی مثل مهرداد محمدی، شهاب زاهدی، محمدحسین کنعانی زادگان و شجاع خلیل زاده به فوتبال ایران برگشتند و بازیکنانی مثل مهدی قائدی و محمد محبی هم تمایل داشتند در لیگ برتر بمانند و اگر دست خودشان بود می ماندند چون این لژیونرها به خوبی می دانند مسابقات بین المللی جام ملتهای آسیا ویترین ویژه برای درخشش است و نمی خواهند این فرصت را از دست بدهند.
تجربه نشان داده بازگشت به لیگ ایران برای لژیونرها معمولا با نتیجه موفقی همراه است. بسیاری از لژیونرها برای برند شخصی خودشان هم که شده به صورت دوره ای به ایران برمی گردند و با درخشش دوباره راهی فوتبال اروپا می شوند. بازیکنان که وقتی به فوتبال ایران برمی گردند گاها قراردادهای دلاری و یورویی می بندند و از نظر مالی هم ضرر نمی کنند و علاوه بر آن با خودنمایی دوباره به اروپا برمی گردند. در واقع فوتبال ایران که روزی برای آن ها سکوی پرتابی به سمت فوتبال اروپا شده بود، دوباره همین نقش را بازی می کند.
