در این پست مروری بر بهترین تیم های تاریخ بارسلونا میکنیم.در ادامه به بررسی عملکرد این تیم در فینال UCL میپردازیم.
بارسلونا ۲۰۰۹:
جرارد پیکه هنوز در کنار یک مدافع میانی کمکی به شکل یحیی توره نسبتاً بی تجربه بود، در حالی که سیلوینیو در جلو بازی خوب بود، اما در دفاع مظنون بود. کارلس پویول، طبیعی‌ترین مدافع این دسته، در سمت راست مستقر بود - جایی که توانایی بالایی داشت اما به سرعت مستعد بود. با گفتن این نکته، سیستم پرسینگ تهاجمی که توسط پپ گواردیولا به کار گرفته شد، تاکید زیادی بر کسب توپ در بالای زمین داشت – و بنابراین، هر گونه نقص دفاعی عمدتاً نفی می شد.
خط هافبک و خط حمله تیم 2009 بسیار عالی بود. سرجیو بوسکتس یک افشاگری در پایه خط میانی بود، در صورت لزوم از دفاع محافظت می کرد و سرعت آنها را از عمق تنظیم می کرد. او پیش از او دو تا از استثنایی ترین هافبک های هر نسل را داشت - ژاوی و آندرس اینیستا. تهدید آنها چند وجهی بود - آنها می‌توانستند توپ را حفظ کنند و حریف خود را به گیج شدن فرو ببرند یا محکم‌ترین دفاع‌ها را با توپ‌های دقیق از هم جدا کنند. در حالی که تعهد آنها به دفاع تقریباً وحیانی بود.
سه نفر جلو کاملاً از یکدیگر تعریف کردند. ساموئل اتوئو یک تمام کننده بی رحم بود، که تمایلش برای دویدن در پشت سر، فضایی را برای تیری آنری و لیونل مسی باز کرد که به میل خود از جناحین نفوذ میکردند.
بارسلونا ۲۰۱۱:
تیمی که در سال 2011 مدعی قهرمانی در لیگ و چمپیونزلیگ شد. دنی آلوز کمتر یک مدافع کناری و بیشتر یک مهاجم شماره ده است که در پست دفاع راست با قابلیت های دفاعی قوی و سرعت ریکاوری باورنکردنی مستقر شده است. اریک آبیدال در سمت چپ قابل اعتماد بود، اما در ادامه یک تهدید را نیز ارائه کرد، در حالی که خاویر ماسکرانو فویل عالی برای جرارد پیکه بود.
خط هافبک از تیم 2009 دست نخورده بود در حالی که مسی به یک 9 کاذب ویرانگر تبدیل شده بود. او فصل را با 53 گل و 24 پاس گل در تمامی رقابت ها به پایان رساند. درخشش او توسط زوج با استعداد پدرو و داوید ویا پذیرفته شد. از نظر شخصی، ترجیح دادن تیم 2011 نسبت به تیم 2009 وسوسه انگیز است، اما همین واقعیت که تیم 2009 موفق شد اولین سه گانه باشگاه را به دست آورد، به آنها برتری می دهد.
بارسلونا 2015:
در عقب، آلبا یک ارتقاء برای آبیدال و سیلوینیو است. در حالی که ماسکرانو و پیکه درک خود را بیشتر توسعه داده اند و آلوز مانند همیشه جوشان است. در حالی که از دست دادن نفوذ کنترل ژاوی می توانست ناتوان کننده باشد، ایوان راکیتیچ در واقع وارد میدان شده است تا بعد دیگری را اضافه کند. بارسلونا هنوز هم بهتر از هر تیم دیگری در فوتبال جهان توپ را در انحصار خود دارد، اما بازیکن سابق سویا به بارسلونا پویایی بیشتری بخشیده است - چیزی که سه خط جلویی بسیار تحسین شده آنها از آن بی‌اعتنایی کرده است.
در بالا، پتانسیل نیمار، لوئیس سوارز و مسی حد و مرزی ندارد. لوئیس سوارز یک تمام کننده ناپذیر همراه با مهارت های باورنکردنی دارد - تقریباً مثل این است که او ذهنیت یک کارکشته را دارد که برای جلوتر رفتن در بازی روحیه خود را از بین می برد، نیمار با غیرقابل پیش بینی بودن تعریف می شود که دفاع در برابر آن غیرممکن است. و مسی که تبدیل به ستاره تمام عیار تیم شده و بی نظیر است.
منبع:eurosport.com
