مطلب ارسالی کاربران

مثلث اریک تن هاخ ، جان مرتاف و ریچارد ارنولد ؛ آیا منچستر به مالک جدیدی نیاز دارد ؟(۱)

the boss 07/19/2023 - 22:06 مشاهده پروفایل

372 مشاهده / 4 دیدگاه 7 2

این مطلب توسط کاربران طرفداری ارسال شده است و دیدگاه طرفداری نیست. قوانین سایت کاربر محور / گزارش تخلف

درین شکی نیست چه در منچستر و چه در کل دنیا ، هوداران منچستر یا از گلیزرها بدشان می اید یا کلا بی تفاوت اند . کلا کسی آنها را دوست ندارد .

جالب اینجاست که خانواده ی گلیزر هم خودشان اصلا فوتبال دوست ندارند . آورام و جویل حاضرند ساعت ها کریکت و بیسبال ببینند تا نود دقیقه فوتبال . بخاطر همین بود که سرالکس فرگوسن مشکلی با آنها نداشت . منچستر یونایتد برای آنها یک اسب برنده و فوق العاده پولساز بود و در عوض آنها به سر الکس آزادی ی کامل داده بودند و آنطور که فرگوسن خودش در خاطراتش می نویسد آنها ۴ فاکتور از ۵ فاکتور ایده ال بودن یک مالک فوتبال را داشتند : کوچکترین دخالتی در کار سرمربی تیم نمی کردند ( کاری که ابراموویچ و برلوسکونی آشکارا می کردند) اهل خودنمایی و جلب توجه و خرید های گران قیمت و لاکچری کردن برای محبوبیت بین طرفداران و جلب توجه رسانه ها نبودند با اینکه ( شاید از خساستشان بود ولی به هر حال به نفع ما بود در حالیکه بولوسکونی و تافی در میلان و مارسی این کار را کرده بودند و ابراموویچ شوچنکو و تورس را خریده بود و سر همین ها با مورینیو و انچلوتی درگیر شد چون خوزه و کارلتو به شوچنکو و تورس نیازی نداشتند ولی چون او برایشان میلیون ها پوند داده بود باید بازی می کردند ) باشگاه را سال به سال از نظر اقتصادی ارتقا می دادند و هر کسی را هم که خواستم برایم خریدند بدون هیچ بحث و مخالفتی ( حتی رابین فن پرسی ۳۰ ساله را یک سال از قراردادش مانده بود من ۳۰ میلیون خریدم و آنها هیچ مخالفتی نکردند درصورتی که مبلغ بسیار زیادی بود ) البته مه ما بعد از ۲۰۰۸ دانه دانه ستاره هایمان یا رفتند ( مانند توز و رونالدو ) یا پا به سن گذاشته بودند . ما با همان ترکیب ۲ بار دیگر نا فینال سی ال رفتیم و به بهترین تیم تاریخ که در آن واحد ژاوی و مسی و اینیستا و بوسکتس و ماسکرانو و داوید ویا و هانری را دااشت باختیم . من خودم مربی دست بخرجی نبودم و بازیکنانی درین سطح در دنیا نبودند که بتوانم بخرم . روبن و اشنایدر و و چند فوق ستاره ی دیگر را می خواستیم که چلسی و ریال برایشان پول بیشتری می داد و خود من حاضر نبودم برای آنها هزینه ی بیشتری کنم . من و ونگر تنها بازمانده های نسل قدیم در انگلیس بودیم که با قیمت های جدید بازار سازش نداشتیم . باشگاه برایمان مثل خانه مان بود و حاضر نبودیم یک دلار اضافه خرج کنیم . بخصوص ارسن همه جوره با مالکان جدید ارسنال برای ساخت استادیوم کنار آمده بود . خب این ۴ مورد عالی برای هر مربی ای بود که یک فلسفه می خواست در تیمش ایجاد کند . آن پنجمی را اصلا نمی گویم و نیازی نیست بگویم . اگر شما فلسفه ای داشته باشید و مالک به شما اعتماد داشته باشد دیگر اصلا چه فرقی می کند مالک چه کسی باشد ؟ او بخش اقتصادی باشگاه را جلو می برد و تو و مدیر ورزشی بخش ورزشی را . تعادل مهم است .

این جملات عین جملات سر الکس است . هواداران منچستر درین سال‌ها ۹۹ درصد ناکامی ها را گردن گلیزرها انداخته اند . البته که آنها مقصرند . ولی نه بصورت مستقیم . آنها مقصرند که فلسفه ی فرگوسن را ادامه ندادند : انتخاب یک مدیر داخلی ( سی ای او ) درجه یک که یک مدیر ورزشی درجه یک انتخاب کند که او هم یک مربی دارای فلسفه درجه یک انتخاب کند و زمان و حمایت کافی داشته باشد و تیم را به اوج برساند و در ثبات نگه دارد .

وسط این هیاهو ها برای مالکیت و رتکلیف و شیخ جاسم سوال پیش می اید که آیا مثلث تن هاخ ، مرتاف و ارنولد از پی خودشان بر نمی آیند و مشکلی داشته اند که نیاز به یک مالک در نقش منجی باشد که بیاید پ همه چیز را تغییر دهد ؟ جواب نه است .

پاسخ اینجاست که مثلث یک سال اخیر منچستر دارند خوب کار می کنند . منچستر بعد از یک دهه دارای مربی ای شده که فلسفه ای دارد . سیاست مدار است و از پس کار در یک باشگاه بزرگ با حاشیه های زیاد بر می اید . هوشمندانه از هرگونه درگیری با رسانه ها پرهیز می کند . اختیار تام دارد و همراه با جان مرتاف و هماهنگ با او براساس نیاز باشگاه و به اندازه برای یک بازیکن خرج می کند . براساس احتمالا ساعت ها آنالیز و بحث و پلن ا و ب و سی . دانه دانه با بازیکن های حاشیه ساز که مدت هاست افت کرده اند قطع همکاری می کند : در ابتدای کار با جسی لینگارد و پوگبا و خوان ماتا . بعد با کریستیانو‌رونالدو‌که بعدها ثبت خواهد شد . در ادامه با دخیا ، مگوایر و احتمالا مارسیال ، الانگا، ویلیامز ، فرد ، مک تومینای ، فیل جونز ، الکس تلس و .... منچستر از یک هتل پر حاشیه برای ستاره های اورریتد و البته یک تیم بازیکن سالار به یک تیم با دیسیپلین ، نظم و سخت کوشی فوق العاده و برنامه تبدیل شده . آن طرف ما ریچارد ارنولد را داریم که یک نابغه ی اقتصادی ست و به تن هاخ و مرتاف اختیار تام داده و از دور نظارت می کند . ارزش باشگاه و ارزش سهامش را بالا می برد و تن هاخ و مرتاف را هم تا آنجا که بتواند حمایت مالی می کند . آیا منچستر با یک مالک دیگر با وجود عملکرد عالی این مثلث بهتر می شود ؟ پاسخ ...

( ادامه دارد)

بقلم سم مایلوستون

از منچستر ایونینگ نیوز

داغ‌ترین‌ها 👇🏻👇🏻👇🏻

دیدگاه‌ها (4 دیدگاه)

مشاهده 0 دیدگاه جدید

kawa MU

سم مالیستون غلط کرد
درسته که آرنولد مایلها از وودوارد بهتره ولی اگه گلیزر ها بمونن همینم نمیتونه کار کنه
چرا؟
اولا باشگاه بدهی سنگین داره و این باعث میشه عملکرد باشگاه بسیار کند بشه و حتی گاهی مختل
دوما وقتی هیچ سرمایه گذاری انجام نمیشه مجبوری بازم وام بگیری و از قرارداد بازیکنا درمقابل وام استفاده کنی که اینم باعث میشه بنجل زدایی سخت بشه
سوما عدم جاه طلبی که باعث میشه به محض سهمیه گرفتن یه مربی حمایت ازش قطع بشه
4 کند بودن فرایند تصمیم گیری باعث از دست رفتن موقعیتهای مهم برای جذب افراد نخبه میشه
5 عدم سرمایه گذاری روی زیر ساخت های مهم مثل آکادمی و استادیوم
6 نداشتن سرمایه لازم (حتی اگه بخوان حمایت کنن چیزی ندارن)
تا فردا هم میشه از بدی های گلیزر ها گفت ولی فکر میکنم همین موارد برای اینکه رفتن گلیزر ها موجحه کافی باشه