صحبت‌ها درباره وضعیت تیم ملی ایران در جام ملت‌های آسیا بسیار است. این حرف‌وحدیث‌ها نیز پس از دیدار با ازبکستان، بیش از گذشته اوج گرفته و شرایط فنی تیم ملی در نیمه دوم همین مسابقه باعث شده تا خیلی‌ها، آن حالت دست به عصا را کنار بگذارند و صراحتا انتقادهای خود را بیان کنند.
واقعیت ماجرا اما چیست؟ آیا تیم ملی که کیفیت بازی‌های تدارکاتی‌اش مشخص است و به لحاظ فنی هم تعریف چندانی مقابل همین حریفان نسبتا ضعیف ندارد، چگونه می‌خواهد در مرحله حذفی جام ملت‌ها، شق‌القمر کند؟
حقیقت این است که این بازیکنان منتخبِ حاضر در تیم ملی در دوران اوج فوتبال خود (در شرایطی که کارلوس کی‌روش را بالای سر خود داشتند) فقط موفق شدند چند بار نسخه کره جنوبی را بپیچند و شکست‌های سختی به این تیم تحمیل کنند اما در نقطه مقابل، برابر حریفی مثل ژاپن حرفی برای گفتن نداشتند.
در جام ملت‌های آسیا، ایران مقابل هر کدام از این تیم‌ها (ژاپن، کره جنوبی، عربستان و استرالیا) قرار بگیرد احتمال حذف شدنش وجود دارد؛ تازه از تیم‌های درجه ۲ فوتبال آسیا مثل عمان، ازبکستان و ... هم نباید بی‌تفاوت گذشت.
کار تیم ملی در جام ملت‌های آسیا، فوق العاده سخت و دشوار است و اینکه مربیان تیم ملی وعده سومی در این مسابقات را می‌دهند، بی‌حکمت نیست. آنها خودشان هم می‌دانند شانس رسیدن ایران به فینال، بسیار اندک است و قرار گرفتن در جمع چهار تیم و نهایتا سوم شدن نیز فضیلت خاصی در کارنامه تیم ملی کشورمان محسوب نمی‌شود. یعنی نمی‌شود با تکیه بر عنوان سومی، کارنامه تیم ملی را موفقیت‌آمیز قلمداد کرد. از این حقیقت محض لطفا چشم‌پوشی نکنید که بعدها در صورت رخ دادن هر اتفاقی، جای گلایه باقی نماند.
صعود به جام جهانی در این شرایطِ راحت و کم‌دغدغه نیز، باز چیزی بر داشته‌های تیم ملی اضافه نمی‌کند؛ چون همه این اتفاقات در گذشته رخ داده و چیز تازه‌ای نیست. بنابراین باید به این واقعیت اعتراف کرد که فوتبال ایران در جام ملت‌ها، تنها در یک صورت می تواند در قیاس با گذشته، ادعای تغییر و تحول داشته باشد؛ اینکه معجزه‌ای در راه باشد و تیم ملی قهرمان جام ملت‌های آسیا شود...
منبع: خبر ورزشی
