طرفداری | یک صعود دراماتیک برابر امارات؛ حالا تاجیکستان در یک چهارم نهایی جام ملت های آسیا است.
داشتن هدف برای ذهن، مثل آب است برای بدن؛ هر دو برای بقا الزامی هستند. وقتی هدفی وجود نداشته باشد، زندگی یک پوچی بی پایان است.
یک جایی از کتاب در راه، جک کرواک آدم های مورد علاقه اش را با دیوانگی شان توصیف می کند. آنها دیوانه هستند. دیوانه زندگی اند، دیوانه نجات یافتن، دیوانه تا آخرین لحظه جنگیدن، می دانید اگر آخر این قصه هم به هدفشان نرسند، دست کم سرشان بلند است و می گویند تا آخرین لحظه جنگیدیم، ما چیزی فراتر از تصور شما بودیم. آدم هایی که هیچ وقت خمیازه نمی کشند. برای آنها در خاطره ها ماندن مهم تر است.
بدون خمیازه، بدون مکث، بدون توقف. تاجیک ها مسیر ناهمواری را با گام های استوار طی کرده اند. حضور در مرحله یک چهارم نهایی جام ملت های آسیا، چه کسی فکرش را می کرد؟ اما چه کسی هم جلوی ما را گرفته تا رویا پردازی نکنیم. بارسایی ها برای لذت بردن از بازی و فرار از شکست، همیشه توپ را به مسی می دادند و ساز زدن او را با توپ تماشا می کردند اما دیدن ارکست هم جذاب است. نواختن کلی ساز، با هماهنگی، تماشاگرانی که هر لحظه به وجد می آیند و ته دلشان امید دارند زمان بیشتری به تماشای این صحنه بنشینند.
همه ما عاشق مربی های فوتبال هستیم، چراکه تصور می کنیم وقتی دیگر امید چندانی به پیروزی نیست، آنها به جای ما نقشه خواهند کشید و دست به هر کاری خواهند زد تا در پایان، جای صورت های کج، لبخند بر لب داشته باشیم. تاجیک ها هم همین حس را به پیتر شگرت دارند. زلف های افشان و بهم ریخته، عینک، کمی هم ریش و سبیل؛ او مشخصا جذاب ترین مربی روی جهان نیست اما برای تاجیک ها، شبیه دیوید بکام است و دیدن او روی نیمکت این تیم، حال خوبی را تزریق می کند. امید، انگیزه و روحیه بالا.
کتاب ها، فیلم ها یا سریال ها؛ فرقی نمی کند، همه آنها ساخته می شوند تا روزی به پایان برسند. برخی از آنها ماندگار می شوند و برای ثبت در تاریخ هستند اما در این بین، برخی هم فقط هستند که باشند. تاجیک ها تا همین لحظه نیز در تاریخ ثبت شده اند؛ خاص و خواستنی. دوست داشتنی هستند و نمی توان برای آنها آرزوی موفقیت نکرد.
مثل یک ضربه بیرون پا از مودریچ، یک کامبک لیورپولی مقابل بارسا، مثل راموس تایم در فوتبال و دیم تایم در بسکتبال؛ باران های پاییزی یا نشستن بعد از کلی خستگی، تاجیک ها به همین میزان زیبا هستند. هنوز تمام نشده، این مسیر ادامه دارد. شیرهای پارسی در جمع چهار تیم برتر آسیا؟ از آینده خبر نداریم؛ شاید شد!
