Behzad S.hدر اینکه آلگری یک مربی با ایده های کهنه و از مد افتاده هست بحثی گمونم وجود نداشته باشه .خیلی وقت پیش تر ،قبل از اینکه موج زیرسوال بردن سبک مربیان ایتالیایی رایج بشه ،شخصا به قاطبه ی مربیان ایتالیایی این نقد را وارد میدونستم که بیش از حد محتاط و اسیر در تار و پود تاکتیک‌های دفاعی (و آموزش دیده شده در ساختار آموزشی فوتبال خودشون) هستن،اما این تاکتیکها وحی منزل نیست.فوتبال بازیه که درش ایده های متنوع و متکثری وجود داره که نوآوری های مختلف، درستی این دیدگاه را نشون میده. اما درباره آلگری و یووه و حتی درباره میلان و بایرن که مربیانشون زیر سوال هستن بایستی یک نکته کلیدی را در نقدها لحاظ کرد اونم اینه برخی تیمها و بازیکنانشان بطور طبیعی و روی عادت، دنبال قهرمانی و کسب جام های داخلی خارجی ان، پس وقتی رقیبی آماده بیاد که رقابت عملا یکطرفه بشه، بعد از یک مقطعی ببینند اساسا توان رقابت ندارند،و سهمیه هم قطعیه ،ناگزیر دچار کاهش سطح انگیزشی میشن و افت درین شرایط که شانسی برای قهرمانی وجود ندارد و سهمیه هم کمابیش قطعی شده ،کاملا جنبه روانی داره و این برای تیمای بزرگ، بویژه اجتناب ناپذیرهس. درین شرایط مربیان مجرب، بایستی تلاش کنند ضمن حفظ شانس قهرمانی در جام‌های دیگه مثل حذفی و اروپایی، تیم را در شرایط نرمال روحی روانی نگه دارند تا حداقل در جام‌های دیگه بتونند مدعی باشند.اغلب هم این تیمها در جام‌های دیگه بکلی زیر و رو میشن و تیم دیگری میشن که خود درستی تحلیل فوق را نشون میده.
