طرفداری | گیچین فوناکوشی (Gichin Funakoshi) زاده 10 نوامبر 1868 در شهر شوری در استان اوکیناوای ژاپن است. او پسر ارشد یوشیرو توموکاشی یا گیسو بود و از خانواده‌‌ای اصیل در شهر شوری تربیت شد. خانواده او از نسل سامورایی‌ها و نجیب‌زادگان شهر شوری بودند. گفته می‌شود پدر او، به نوشیدنی الکلی اعتیاد داشت و تا زمان به دنیا آمدن گیچین، خانواده‌اش با تنگ‌دستی دست و پنجه نرم می‌کردند. گیچین زودتر از موعد به دنیا آمد و در اوایل زندگی خود، بیماری‌های مختلفی را گذراند. در ابتدا، او امیدوار بود که وارد دانشکده پزشکی شود اما به دلیل آنکه مجبور به تراشیدن مدل موی سنتی خود به نام کاتاکاشیرا می‌شد، از حضور در دانشکده پزشکی پشیمان شد و معلم شد. او برای غلبه بر بیماری‌های خود، تصمیم گرفت به ورزش، روی آورد.
او معلمی را در مدرسه‌ای در اوکیناوا به عنوان معلم جانشین شروع کرد و در 21 سالگی و پس از گذراندن آزمون‌های عمومی، به عنوان معلم اصلی به فعالیت آموزشی خود ادامه داد. گیچین برای نخستین بار در 16 سالگی، با کاراته آشنا شد و زیرنظر استاد کاراته، کوجو تایسی، فنون این ورزش را آموخت. او سپس در 24 سالگی، تمرینات کاراته خود را زیرنظر آنکو آساتو ادامه داد و به پیشرفت خوبی زیرنظر این استاد رسید. آشنایی او با استاد آساتو، پس از دوستی گیچین با فرزند او شکل گرفت. پس از یادگیری کاراته، گیچین آموزه‌های خود را در حین تدریسش در مدارس ابتدایی، به شاگردان خودش منتقل می‌کرد. او در هر دو سبک محبوب کاراته در آن زمان، شوری ریو و شورین ریو تمرینات کاملی کرده بود.
فوناکوشی، سبک جدیدی را در کاراته به وجود آورد که به «شوتوکان» معروف شد. «شوتو» نام مستعار او و «کان» به معنای مکتب بود و این سبک به «مکتب فوناکوشی» شناخته شد. این نام برای نخستین بار توسط شاگردان فوناکوشی، بیان شد و آنها این نام را بالای ورودی سالنی که از استادشان، کاراته می‌آموختند، نصب کردند. گیچین، علاوه بر معلمی و آموزش کاراته، یک فیلسوف و شاعر بود و پیاده‌روی‌های طولانی در جنگل داشت و به مراقبه می‌پرداخت. هنگام بازدید ولیعهد ژاپن از اوکیناوا، او بود که برای نمایش فنون رزمی کاراته در برابر دیدگان ولیعهد، انتخاب شد. او به قدری خوب از فنون کاراته استفاده کرد که این ورزش مورد توجه ولیعهد ژاپن و همراهانش قرار گرفت. سپس اداره آموزش ژاپن در سال 1922، از او خواست تا برای گسترش بیشتر کاراته، در نمایشی در توکیو شرکت کند و این ورزش را به کل ژاپن بشناساند. در این روزها بود که دوران جدیدی در تاریخ ورزش‌های رزمی ژاپن به وجود آمد.
مردم ژاپن بسیار تحت تاثیر هنرهای رزمی فوناکوشی قرار گرفتند و از او خواستند تا در ژاپن بماند و به گسترش بیشتر کاراته کمک کند. او نام کاراته را برای مجموعه فنون خود انتخاب کرد که به معنی «هنر مبارزه با دست‌های خالی» بود. پیشتر نام کاراته در ژاپن، کلمه‌ای به زبان چینی به معنی «مبارزه با دست چینی» بود. سپس گروهی در دانشگاه کِیو به منظور تحقیق درباره چگونگی پیشرفت کاراته و تبدیل آن به یک ورزش رقابتی تشکیل شد. فوناکوشی پس از مدتی، اولین دوجو (سالن یادگیری فنون رزمی و مراقبه) را برای کاراته و سبک شوتوکان را تاسیس کرد و به سازمان‌دهی بهتری جهت تربیت شاگردانش رسید. او اولین دان کاراته را به دستیارش به نام گیما داد و استانداردهای مختلفی برای ورزش رقابتی کاراته از جمله دان‌ها، لباس‌ها و رنگ کمربندها تعیین کرد. او پس از مدتی شروع به نوشتن چند کتاب درباره آموزش کاراته کرد. اولین کتاب او، «ریو کمپو کاراته» نام داشت و دومین کتابش، با نام «راه و روش مبارزه با دست‌های خالی» نام گرفت. کتاب سوم او نیز «راه کاراته، راه زندگی من» بود. عکس‌های فوناکوشی از نوع اجرای فنون و ایستادن صحیح، از جمله کارهای مهم او در گسترش یادگیری کاراته بود. از میراث فوناکوشی می‌توان به 20 دستورالعمل او برای آموزش و مقدمه ورود به کاراته، اشاره کرد. این قوانین به دوست‌داران این ورزش کمک می‌کند تا علاوه بر پیشرفت در ورزش، برای تبدیل شدن به یک انسان برتر تلاش کنند. او در 26 آوریل 1957، در 88 سالگی، پس از ابتلا به آرتروز و سپس سرطان روده، دار فانی را وداع گفت. آرامگاه او در معبد زنشوجی در شهر کاوازاکی قرار دارد و بر روی سنگ قبر او نوشته شده است که اولین حرکت در کاراته وجود ندارد.
تفاوت انسان بزرگ و انسان کوچک در کاراته چیست؟ انسان کوچک پس از دریافت دان اول کاراته، به خانه می‌رود و اهالی خانه را باخبر می‌کند. پس از دان دوم، به پشت‌بام خانه رفته و اهالی محل را باخبر می‌کند. پس از دریافت دان سوم، با اتومبیلش به سراسر شهر می‌رود و مردم شهرش را باخبر می‌کند. اما انسان بزرگ، پس از دریافت دان اول، سرش را خم می‌کند. پس از دریافت دان دوم، شانه‌هایش را خم می‌کند. پس از دریافت دان سوم، او کاملا تعظیم می‌کند و آرام آرام به خانه می‌رود، بدون آن که کسی باخبر شود.
اصول بیستگانه کاراته به قلم گیچین فوناکوشی
- فراموش نکنید که کاراته با احترام شروع شده و به پایان میرسد.
- اولین حرکت در کاراته وجود ندارد.
- کاراته برای کمک به عدالت بنا نهاده شده است.
- خودشناسی مقدمه شناخت دیگران است.
- پیشرفت روحی بر پیشرفت تکنیکی مقدم است.
- ذهن و فکر انسان باید کاملا آزاد باشد.
- تنبلی، سرچشمه بدیهاست.
- کاراته فقط در دوجو نیست.
- آموزش کاراته مادامالعمر است.
- آموزه‌های کاراته باید در زندگی عادی نیز استفاده شود.
- کاراته همانند آب داغیست که اگر حرارت به آن نرسد، سرد می‌شود.
- فقط به برد و باخت فکر نکنید.
- تصمیمات شما در مبارزه، بر اساس رقیبتان باشد.
- نتیجه مبارزه، به نقاط قوت و نقاط ضعف مبارزان بستگی دارد.
- هر اندام انسان، به اندازه یک شمشیر تاثیر دارد.
- به محض خارج شدن از محل امن، منتظر یک دشمن باشید.
- از پیش آماده بودن برای افراد مبتدیست.
- نبرد واقعی با مبارزه کاراته متفاوت است.
- قدرت، سرعت تکنیک و هر حرکت باید کنترل شود.
- همیشه متفکر باشید.
