ایرانم...
وطنم... سرزمینِ آبا و اجدادم
سرزمینی که هزاران اسطوره متولد کردی و خاک کردی اما خودت خاک نشدی
کشور زخم خورده من... کشورِ عزیزم... میدونم که بازم دووم میاری و بلند میشی
همانند ققنوس که از لابلای خاکستر برخاست توئم دوباره بلند میشی
دوباره برفراز آسمون ها قرار میگیری...
آواز خوانی در شبم
سر چشمه ی خورشید... تو
یارا دیارا عشقْ تو؛
سرچشمه ی اُمّیدْ تو
ای صبحِ فروردینِ من…
ای تَکْیه گاهِ آخرینْ
ای کهنه سربازِ زمین…
جانِ جهان، ایران زمین...
ای در رگانم خون، وطن...
ای پرچمت؛ ما را کفن…
دور از تو بادا؛ اَهْرِمَن
بلخ و سمرقندت چه شد؟؟!
صد ها جفا ای مادرم؛
دیدیُ و مهرت کم نشد…
از خونِ سربازانِ تو...
گُلگُون شده رویت، وطن
ای سَروِ سبزِ بی خزان…
ای مهرِ تو؛ در جان و تن
ای مادرم! ایران زمین…
آغاز تو… پایان تویی…
بر دشتِ من باران تویی…
در چشمِ من، تابان تویی....
ایرانِ من! ایرانِ من
آن مهرِ جاویدان؛ تویی…
ای در رگانم خون، وطن!
ای پرچمت ما را کَفَنْ...
دور از تا بادا اَهْرِمَن...
ایرانِ من، ایرانِ من، ایرانِ من...
ایــــــــــــــــــرانِ مــــــــــــــــن...
