تاپ 10 بدی های WWE در دوران PG Era (و یه کم هم فراتر!)
ببینید، من خودم جزو اون دسته آدماییم که هم از روزای Attitude Era کیف کردم، هم از Ruthless Aggression Era، و هم سعی کردم تو PG Era هم چیزای خوبی پیدا کنم. ولی خداییش یه جاهایی دیگه خیلی سخته چشم پوشی کردن. پس با هم یه سفری داشته باشیم به ته دره PG Era و ببینیم چه چیزایی باعث شد خیلی از فن‌ها دلشون برای روزای خفن‌تر تنگ بشه.
10. کاراکترهای آبکی و بی‌عمق:
یادمه یه زمانی کاراکترها یه فلسفه داشتن، یه داستان پشتشون بود. مثلاً "The Rock" فقط یه آدم خوش‌تیپ نبود که رجز بخونه، یه کاریزما داشت، یه حس شوخ‌طبعی داشت که همه‌رو میخکوب می‌کرد. یا مثلاً "Stone Cold Steve Austin" فقط یه آدم گردن‌کلفت نبود که آبجو بخوره و به رئیسش فحش بده، اون نماینده خشم و عصیان مردم عادی بود. ولی تو PG Era انگار همه چی شده بود فست‌فود! یه کاراکتر رو سر هم می‌کردن، یه اسم عجیب و غریب روش می‌ذاشتن، یه کم میکروفون تو دستش میدادن و می‌گفتن برو تو رینگ! دیگه خبری از اون عمق و پیچیدگی نبود.
9. دشمنی‌های تکراری و خسته‌کننده:
چند بار باید "جان سینا" رو ببینیم که داره با یه هیلِ (heel) قلدر مبارزه می‌کنه؟ چند بار باید شاهد این باشیم که یه سوپراستارِ تازه وارد، سریعاً یه دشمنی با یه اسم بزرگ پیدا می‌کنه و بعد از چند هفته کلاً فراموش میشه؟ واقعاً بعضی از این دشمنی‌ها انقدر تکراری و کلیشه‌ای بودن که آدم حس می‌کرد داره یه قسمت تکراری از یه سریال آبکی رو می‌بینه. دیگه اون حس هیجان و تعلیق از بین رفته بود.
8. بیش از حد Scripted بودن پروموها:
قبول دارم که پرومو (Promo) یه بخش مهم از کشتی کجه و باید روش کار بشه. ولی وقتی همه چی انقدر از قبل تعیین شده باشه و اجازه ندن سوپراستارها خودشون حرف بزنن، دیگه اون حس طبیعی بودن از بین میره. یه زمانی "ریک فلیر" (Ric Flair) فقط یه میکروفون می‌گرفت دستش و شروع می‌کرد به چرت و پرت گفتن، ولی انقدر کاریزما داشت که همه میخکوب می‌شدن. تو PG Era همه چی انقدر پاستوریزه شده بود که آدم حس می‌کرد داره یه ربات رو تماشا می‌کنه.
7. سانسور بی‌رحمانه:
بله، می‌فهمم که WWE یه کمپانی خانوادگیه و نمی‌تونن چیزای خیلی خشن و نامناسب نشون بدن. ولی دیگه شورش رو درآورده بودن! یه زمانی یه مشت ساده می‌تونست یه حریف رو نقش زمین کنه، ولی تو PG Era انگار همه چی پلاستیکی شده بود. خون که دیگه کلاً ممنوع بود! حتی یه فحش کوچیک هم باعث جریمه می‌شد. این سانسور بی‌رحمانه باعث شده بود که کشتی کج یه کم از اون حس خشن و واقعی بودنش رو از دست بده.
6. قهرمان‌های بی‌خاصیت:
یادمه یه زمانی قهرمان‌ها واقعاً یه ابهتی داشتن. وقتی "برت هارت" (Bret Hart) کمربند قهرمانی رو دستش می‌گرفت، همه می‌دونستن که با یه آدم حرفه‌ای و قدرتمند طرفن. ولی تو PG Era خیلی وقتا قهرمان‌ها فقط یه کمربند داشتن و هیچ چیز دیگه‌ای نداشتن. نه کاریزما، نه مهارت، نه جذبه. فقط یه کمربند که اونم معلوم نبود چطوری بدست آوردن.
5. نابودی دیواز (Divas) یا همون زنان کشتی‌گیر:
ببینید، من نمی‌خوام خیلی وارد جزئیات بشم، ولی دوران PG Era دوران خوبی برای زنان کشتی‌گیر نبود.(مثل دوره های قبل) بیشتر تمرکز روی ظاهر و اندامشون بود تا مهارتشون. مسابقه‌هاشون خیلی کوتاه بود و هیچ داستانی پشتشون نبود. انگار فقط یه وسیله بودن برای پر کردن تایم شوها. البته خوشبختانه بعداً این وضعیت خیلی بهتر شد، ولی تو دوران PG Era واقعاً حیف شدن. یه زمانی مثل اون دیوای مو قرمز مسابقه میدادن انگار جنگ بود و بعدش هم احترام متقابل ولی الان فقط... ولش کن.
4. مسابقات تکراری و بدون نوآوری:
چند بار باید مسابقه "Hell in a Cell" ببینیم که هیچ اتفاق خاصی توش نمی‌افته؟ چند بار باید مسابقه "Tables, Ladders, and Chairs" ببینیم که فقط یه سری وسیله شکسته میشه؟ WWE تو دوران PG Era انگار خیلی کم خلاقیت به خرج می‌داد و فقط سعی می‌کرد مسابقات قدیمی رو دوباره تکرار کنه. دیگه اون حس هیجان و نوآوری از بین رفته بود.
3. تمرکز بیش از حد روی سوپراستارهای خاص:
همیشه یه سری سوپراستار خاص بودن که بیشتر از بقیه بهشون توجه می‌شد. ولی تو PG Era این قضیه خیلی اغراق‌آمیز شده بود. انگار فقط چند نفر بودن که اجازه داشتن بدرخشن و بقیه باید تو حاشیه می‌موندن. این باعث می‌شد که خیلی از استعدادها هدر برن و فرصتی برای نشون دادن خودشون پیدا نکنن.
2. پایان‌های مسخره و غیرمنتظره:
یه زمانی پایان مسابقه یه اتفاق مهم بود، یه لحظه تاریخی بود که همه تا مدت‌ها در موردش حرف می‌زدن. ولی تو PG Era خیلی وقتا پایان مسابقه‌ها انقدر مسخره و غیرمنتظره بود که آدم حس می‌کرد دارن به شعورش توهین می‌کنن. دخالت‌های بی‌مورد، رول‌آپ‌های ناگهانی، و دیسکالیفیکیشن‌های بی‌دلیل... همه اینا باعث می‌شد که مسابقه یهویی تموم بشه و آدم حس کنه یه چیزی رو از دست داده.
1. افت کیفیت کلی:
متاسفانه باید بگم که تو دوران PG Era کیفیت کلی WWE افت کرد. هم از نظر داستانی، هم از نظر مسابقه‌ها، هم از نظر کاراکترها. انگار همه چی یه کم بی‌حال‌تر و بی‌رمق‌تر شده بود. دیگه اون حس جادو و هیجان از بین رفته بود و WWE یه کم شبیه یه کارخونه شده بود که فقط داره محصول تولید می‌کنه.
ترجمه بخدا گردن منو نشکونید
