طرفداری | توماس رونسرو به تصمیماتی که سران فوتبال اسپانیا در مواجهه با پرونده‌های بارسلونا می‌گیرند، معترض است. او نظر خودش را با نوشتن یک مقاله اعتراضی بیان کرده است.
صدور دوباره مجوز بازی دنی اولمو، واکنش‌های متفاوتی را در فوتبال اسپانیا به همراه داشت. هواداران و سران باشگاه بارسلونا با خوشحالی از تصمیمی که شورای عالی ورزش اسپانیا گرفت، حمایت می‌کنند. در سمت مقابل هواداران تیم‌های رقیب اما از این حکم ناراضی هستند و آن را زیر پا گذاشتن اصول رقابت عادلانه می‌دانند. توماس رونسرو، سردبیر آاس که هوادار متعصب رئال مادرید به حساب می‌آید، این مقاله اعتراضی را در این مورد نوشته است.
از آنجایی که من متخصص حقوقی نیستم، می‌خواهم از جایگاه فروتنانه خودم آنچه در ساعات اخیر به سیلی از نارضایتی‌های آشکار بدل شده، بیان کنم؛ نارضایتی از سوی مردمی که با تصمیم جدید شورای عالی ورزش اسپانیا (CSD)، احساس می‌کنند ناتوان هستند. چیزی که بسیاری از شهروندان این کشور احساس می‌کنند، این است که نوعی حمایت نهادی از باشگاه بارسلونا وجود دارد که به آن اجازه می‌دهد هر چراغ قرمزی را که در مسیرشان ظاهر می‌شود نادیده بگیرد، بدون اینکه از سوی اداره کل فوتبال (DGT) حتی یک جریمه برایش صادر شود. قول می‌دهم امروز وارد ماجرای غیرقابل دفاع و رسوایی پرونده نگریرا نشوم.
همه ما در این مورد اتفاق نظر داریم که دنی اولمو هیچ تقصیری در آنچه در حال وقوع است ندارد، چون او چیزی جز یک قربانی جانبی از مدیریت سهل‌انگارانه لاپورتا و هیئت‌مدیره‌اش نیست که بار دیگر باعث شده‌اند بارسا در نقش قربانی دیده شود. دو سال پیش آن‌ها یکی از اهرم‌های معروف‌شان (Barça Studios) را اختراع کردند تا بتوانند لواندوفسکی، رافینیا و کونده را جذب کنند، کسانی که به طرز جالبی در قهرمانی فصل ژاوی نقش کلیدی داشتند. با گذشت زمان مشخص شد که این معامله ساختگی بوده، اما من نهادی نمی‌شناسم که بتوانم برای پس‌گرفتن آن قهرمانی شکایت کنم.
خب، حالا داستان با دنی اولمو تکرار شده است. حساب‌رسان در نهایت از ترفند علمی تخیلی دیگری شرم‌زده شدند و پذیرفتند که آن ۱۰۰ میلیون یورویی که برای صندلی‌های VIP در نیوکمپ آینده مطرح شده بود، صرفاً رویای لاپورتا برای شب سال نو بوده تا مشکلی را حل کنند که همه ما می‌دانستیم غیرقابل‌حل است. زمانی که CSD در آغاز سال برای بازی دنی اولمو مجوز بازی صادر کرد، آن هم بدون توجه به حکم لالیگا که مبتنی بر موضوعی صرفاً حقوقی بود، ما همه فهمیدیم که بله، بارسلونا تیمی است که قدرت در اختیارش است. من خوشحالم که دنی اولمو بازی می‌کند، اما مطمئنم تیم‌هایی که قربانی گل‌ها و درخشش فوتبالی او شده‌اند، حالا در حال بررسی آن مسابقات هستند چون شاید اگر او حضور نداشت، نتایج بهتری می‌گرفتند و اکنون دچار این کسری امتیاز در جدول نبودند.
CSD می‌گوید که در حال محافظت از حق کار بازیکن است. اگر این قاعده را بپذیریم، پس هر بازیکنی که به خاطر مسائل انضباطی محروم شود، باید فقط جریمه نقدی شود تا بتواند به حرفه‌اش ادامه دهد. وقتی بلینگام به خاطر گفتن «fu** off» یا «fu** you» دو بازی از درخشش محروم شد، هیچ‌کس به فکر نیفتاد که از حق او برای باقی ماندن در خانواده زیبای فوتبال دفاع کند. CSD تصمیم گرفته هم قاضی باشد و هم هیئت منصفه و حکم قاطع لالیگا را که دیروز در دفاع از عدالت رقابتی صادر شد، نادیده گرفته است. همان‌طور که یکی از دوستان خوبم می‌گوید:
توماس، این سومین نمونه است. کنار پاری سن ژرمن و منچسترسیتی، حالا بارسا هم یک باشگاه دولتی جدید است.
