طرفداری | فرشاد پیوس و امیر قلعه نویی، هر دو از نام آشناترین چهره‌های فوتبال ایران‌اند؛ دو مرد برخاسته از نازی آباد که مسیرشان از راه‌آهن آغاز شد، اما هر یک به رنگی دیگر در تاریخ فوتبال نقش بستند.
پیوس راهی پرسپولیس شد و آقای گل سال‌های پیاپی، اسطوره‌ای بی‌بدیل برای قرمزها. قلعه‌نویی هم به شاهین و سپس تاج پیوست و بعدها به ژنرال آبی‌ها بدل شد. در تیم ملی، اگرچه هر دو حضور داشتند، اما کفه ترازو بیشتر به سود فرشاد سنگینی می‌کرد؛ او نه تنها سابقه‌ی بازی‌های بیشتر، که حضوری درخشان در مسابقات معتبر ملی در کارنامه داشت.
پس از پایان دوران بازی، هر دو پا به عرصه مربی‌گری گذاشتند. اما این‌بار سرنوشت با آن‌ها مهربان به یک اندازه نبود. قلعه نویی، پله‌پله بالا رفت تا امروز روی نیمکت تیم ملی بنشیند. پیوس اما سال‌ها در تیم‌های پایین جدولی و لیگ‌های دسته دوم گذران عمر کرد. تفاوتی چشمگیر که ریشه در روزی دارد که شاید همه‌چیز را عوض کرد؛ مرحله پلی‌آف لیگ آزادگان، ۱۸ سال پیش.
تراکتورِ صدرنشین، با هدایت فرشاد پیوس، در ورزشگاه مملو از جمعیت یادگار امام تبریز، مقابل شیرین‌فراز کرمانشاهِ فراز کمالوند قرار گرفت. همه‌چیز برای صعود آماده بود، اما شکست تلخ و غافلگیرکننده مقابل تیم دوم گروه مقابل، حکم به ناکامی تراکتور داد. در بازی برگشت هم فرشاد و شاگردانش نتوانستند جبران کنند؛ صعود از دست رفت و به‌همراه آن، فرصت حضور پیوس در سطح اول مربی‌گری هم به باد رفت.
همان شکست غیرمنتظره، آغاز دوری او از لیگ برتر بود؛ تبعیدی نانوشته که فرشاد هرگز درباره‌اش سخن نگفت، اما اهالی فوتبال خوب می‌دانند اگر آن روز نتیجه طور دیگری رقم می‌خورد، داستان زندگی حرفه‌ای پیوس نیز سرنوشتی دیگر داشت.
اما روز گذشته، ۱۸ سال بعد از آن زخم عمیق، در آبادان، فرصتی برای تسویه‌حساب دست داد. نیروی زمینی تهران، تیمی که تا پیش از حضور پیوس بحران‌زده و در آستانه سقوط قرار داشت، مقابل نفت آبادان، تیم مدعی صعود، قرار گرفت. در حالی که همه‌چیز به سود میزبان به نظر می‌رسید، تاکتیک‌های هوشمندانه فرشاد در همان نیمه نخست کار را تمام کرد و نیروی زمینی با بردی ارزشمند، هم سه امتیاز شیرین گرفت، هم جایگاه نفت را از او ربود، و هم انتقام زخم تبریز را گرفت.
پیش از آغاز بازی، آبادانی‌ها تجلیل باشکوهی از فرشاد پیوس کردند؛ مردی که اگرچه سال‌ها دور از نور رسانه‌ها بود، اما همواره در قلب فوتبال‌دوستان جای داشته. سربازان بی‌ادعای نیروی زمینی که تا چند هفته پیش از نامزدهای سقوط محسوب می‌شدند، حالا با چهار پیروزی مهم، به رده چهاردهم جدول رسیده و به آینده امیدوارند. فاصله‌ی آن‌ها تا همین چند هفته پیش با تیم پانزدهم شش و با تیم چهردهم ۹ امتیاز بود اما حالا در جای چهارهم ایستاده حتی نیم‌نگاهی به رتبه‌های تک‌رقمی دارند.
پیوس بی‌هیاهو آمده، اما با صلابت راه می‌رود. انتقامی که او در سکوت گرفت، مرهمی شد بر زخمی کهنه. گاهی برای بازگشت، فقط باید منتظر ماند؛ حتی اگر هجده سال طول بکشد.
