طرفداری - عقیلی در یک مصاحبه بلند بالا با برنا درباره سالی که گذشت و برنامه های سال آینده اش صحبت کرده است.
*شاید برای خیلی ها جالب باشد که بدانند هادی عقیلی چرا اینهمه بدون فراز و نشیب است و همیشه عملکرد خوبی برای سپاهان دارد؟
همیشه سعی کرده ام در زندگی ورزشی ام انگیزه و امید داشته باشم. همیشه در زندگی شخصی و ورزشی ام هدف داشته ام و برای رسیدن به هدفم و قرار گرفتن در فرم ایده آل مسایل زیادی را رعایت کرده ام. خیلی از تفریحات و آزادی هایی که دیگران دارند برای ممنوع است. من هم همیشه برای قرار داشتن در شرایط خوب از خیلی چیزها گذشته ام. شاید باورتان نشود اما من خیلی از غذاها را هم نمی خورم و چیزهای زیادی را رعایت می کنم.
*از این حرفها می توان نتیجه گرفت که همیشه الگوی سالمی برای زندگی ات داشته ای؟
همینطور است. من اگر بخواهم مثل افراد عادی و حتی دوستان خودم زندگی کنم از هدفم دور می شوم. یک ورزشکار حرفه ای باید استراحت و تغذیه خوبی داشته باشد. در واقع سعی می کنم زندگی ام جوری باشد که به خواب و خوراکم لطمه ای وارد نشود.
*الان که به تیم ملی دعوت نمی شوی، چطور انگیزه ات را حفظ می کنی که افت نکنی؟
من همیشه جاه طلب هستم. الان از تیم ملی دور هستم اما سعی می کنم جوری بازی کنم که مربی تیم ملی من را ببیند و دعوتم کند. در واقع هدفم این است که نشان دهم دلیل دعوت نشدنم به تیم ملی مسایل فنی نیست و می توانم عضوی از تیم ملی باشم البته سرمربی تیم ملی تاکنون این حرف را نزده که من به دلیل مسایل غیر فنی دعوت نمی شوم.
*وقتی ملی پوش بودی چطور حفظ انگیزه می کردی؟
آن زمان این انگیزه را برای خودم قرار داده بودم که همیشه باید فیکس باشم و در ترکیب اصلی قرار بگیرم.
*چه اتفاقاتی در زندگی فوتبالی ات رخ داد که باعث شد نگرشی حرفه ای به فوتبال داشته باشی؟
من در دوران فوتبالم خوش شانس بودم. در جوانی ام با مربی مثل مایلی کهن کار کردم که همیشه به من تاکید داشت اخلاق حرفه ای را رعایت کنم. وقتی در سایپا بودم هم مربی خوبی مثل جیووانی می روی کار بود که به اعتقاد من یکی از بهترین مربیان خارجی بود که به ایران آمد اما نگذاشتند کار کند. من از می هم چیزهای زیادی یاد گرفتم و در کل شروع فوتبال حرفه ای ام با مربیان بزرگی بود. مطالعات زیادی هم در زمینه فوتبال حرفه ای و بین المللی داشتم که کمک زیادی به من کرد. چه خوب است که تفکر حرفه ای از جوانی در فوتبال ما رسوخ پیدا کند و بازیکنان از جوانی حرفه ای شوند.
*سال ۹۳ برایت چطور گذشت؟
سال خوبی نبود. خصوصا از نظر فوتبالی اصلا برایم قابل قبول نبود. نگرفتن سهمیه آسیایی و حذف از جام حذفی واقعا برایم ناراحت کننده بود. خصوصا حذف از جام حذفی به همراه سپاهان که به شدت من را شوکه کرد. بعد از بازی همه در رختکن حرف می زدند اما من واقعا شوکه بودم و حرفی به ذهنم نمی رسید. یک بار مصاحبه ای از آندره پیرلو خواندم که گفته بود بعد از شکست میلان مقابل لیورپول آنقدر ناراحت بوده که می خواسته از فوتبال خداحافظی کند. من هم آنقدر بعد از شکست مقابل گل گهر سیرجان و حذف از جام حذفی ناراحت بودم که نمی دانستم چکار کنم. لیگ جدید را هم با سپاهان خوب شروع کردیم اما به دلیل تغییر مربی و برخی اتفاقات نتوانستیم به روند خوبمان ادامه دهیم.
*نسل جدید مدافعان ایرانی را چطور می بینی؟
چند مدافع خوب هستند اما واقعیت این است که تعدادشان هم خیلی کم است. در جام ملتها پورعلی گنجی خیلی خوب بود و امیدوارم به همین راه ادامه دهد. پورعلی گنجی در آن پست رقیب نداشت و کارش آسان بود اما مهم این است که بتواند خودش را در آن پست حفظ کند.
*از رفتن پورعلی گنجی به لیگ چین هم انتقادات زیادی شد. تو به عنوان مدافعی بین المللی در این باره چه نظری داری؟
بدون تعارف باید بگویم پورعلی گنجی به بازی بین المللی نیاز دارد. او باید بازی در فضای دیگری غیر از فوتبال ایران را تجربه کند. لیگ چین قطعا از لیگ ایران بهتر است و از طرف رسانه های خارجی هم دنبال می شود چون مربیان و بازیکنان خوبی در آن حضور دارند.
*هدف گذاری ات برای سال ۹۴ چیست؟
در فوتبال ما خیلی نمی توان برنامه ریزی کرد چون همه چیز براساس اتفاقات پیش می رود. دوست دارم در سال ۹۴ بتوانیم با سپاهان عنوانی در لیگ کسب کنیم که به آسیا برگردیم. برای خودم بسیار غرور آفرین بود وقتی در سالهای ۲۰۰۹ و ۲۰۱۱ توانستم به عنوان یک مدافع کاندیدای بهترین بازین آسیا شوم. همه اینها منوط به بازی در تیم ملی و جام باشگاههای آسیا است تا یک بازیکن بتواند خودش را در ویترین بین المللی نشان دهد.
*قطعا در این مدت که در اردوهای تیم ملی حضور نداشتی بیشتر از همیشه توانستی به زندگی شخصی و خانواده ات برسی؟
بله همینطور است. زمانی که در تیم ملی بودم گاهی اردوها دو ماهه بود و من واقعا اذیت می شدم. شاید خیلی ها این موضوع را ندانند چون برای اولین بار است که می خواهم آن را مطرح کنم. یک دوره که در اردوهای تیم ملی حضور داشتم پسرم دچار افسردگی شده بود و از آنجایی که وابستگی شدیدی به من داشت فقط حضورم کنار او می توانست حالش را خوب کند. شرایط من هم آن موقع به گونه ای بود که نمی توانستم به ایران بیایم و پسرم واقعا اذیت شد. الان که ۲ سال است در تیم ملی حضور ندارم خیلی بیشتر از همیشه کنار فرزندانم هستم و سعی می کنم نبودن سال های قبل را جبران کنم اما واقعا هیچ چیز جبران نمی شود. عیدهای زیادی کنار خانواده ام نبودم و همیشه پسرانم از من می پرسیدند چرا نیستی؟
*دوست داری پسرانت فوتبالیست شوند؟
بچه ها در سن کم بارها علایقشان عوض می شود. پسر بزرگم که علاقه زیادی به فوتبال دارد و امیدوارم در آینده هم چنین تمایلی داشته باشد. در کل من انتخاب مسیر زندگی را به خودشان واگذار می کنم و اجازه می دهم دنبال علایقشان بروند.
*آرزویت هنگام سال تحویل چه بود؟
برای همه مردم ایران از خدا سلامتی و شادی خواستم. امیدوارم خانواده ام هم سال خوبی داشته باشند و موفقیت های زیادی کسب کنند
