ماسیمو موراتی نمی تواند در وضعیت بهتری باشد، به عنوان نسل دوم یک غول نفتی، پس از پدرش، این مرد 68 ساله می تواند آخر هفته هایش را در سفر بگذراند یا در مجلل ترین اقامت گاه های جهان استراحت کند. اما هیچ کدام از این ها نمی تواند او را به اندازه ای که او در روز یکشنبه در ورزشگاه کوچک ماپی شادمان شد، خوشحال کند. دو گل، زمین چمن و برد تیمش.
اینتر تنها تا چند صباح دیگر تیم موراتی خواهد بود. او در روز چهارشنبه برای واگذاری اکثریت تاثیرگذار سهام خود به کنسرسیومی به رهبری تاجر اندونزیایی، اریک توهیر، به توافق رسید. این قرارداد هنوز به امضای رسمی نرسیده است، اما انتظار می رود تا پایان ماه آینده میلادی این کار انجام شود.
هنگامی که از او سوال شد آیا در مقام رییس باقی خواهد ماند، موراتی ابتدا جواب داد: "نمی دانم." سپس افزود: "فکر نکنم." اننتظار می رود او %30 از سهام باشگاه را نگاه دارد و صاحبان جدی باشگاه تمایل دارند حداقل به صورت کوتاه مدت او در نقشش باقی بماند. اما برای موراتی، حتی این فکر نیز بسیار دردناک است که تجارت شخص دیگری را اداره کند.
چرا که حقیقت این است که اینتر همیشه تیم او باقی خواهد ماند نه به معنی قانونی آن، شاید، اما به نحوی که هر هوادار آن چنین حسی دارد. موراتی همیشه ابتدا یک هوادار بود، او در زمان مالکیت پدرش آنجلو بر اینتر در سال های 55-68 بزرگ شد و دسترسی بیشتری از اکثر هواداران بر تیم داشت. اما اشتیاق او برای تیم کم از اولتراهای سکوی کوروا نورد سن سیرو ندارد.
یه عنوان یک پسربچه، او تمام بازی هایی را که می توانست، به ورزشگاه می رفت، که تعداد زیادی در یک فصل بود. او 19 ساله بود که شاهد قهرمانی تیم محبوبش در جام اروپا برای بار اول بود و او بازهم آنجا بود، وقتی تیمش سال بعد، دوباره قهرمانی را به دست آورد. سال های شکل دهنده و به عنوان هوادار اینتر مصادف شده بود با اینتر هلنیو هررا، تیمی که به عنوان "اینتر کبیر" شناخته می شود.
بعد از اینکه آنجلو موراتی باشگاه را در سال 1968 فروخت، ماسیمو وقت خود را صرف دیگر مسائل تجاری خانواده کرد و در نهایت به عنوان مدیر عامل شرکت نفتی شان، ساراس، بعد از مرگ پدر در سال 1981، جایگزین وی شد. هواداری او از اینتر اما، هیچ گاه از بین نرفت. او شاهد افول ستاره تیم محبوبش در دوران روسای جدید، ایوانو فریتزولی و ارنستو پلگرینی بود. اگرچه چندین جام در این دوران به دست آمد، اما در مقایسه با موفقیت های موراتی اول، ناچیز بود.
در سال 1995، پلگرینی دیگر توانایی پرداخت هزینه های روز افزون تیم را نداشت. موراتی وارد شد و یک جا باشگاه را خریداری کرد و خود را موظف به بازگرداندن تیم به شکوه سابقش کرد. او بلافاصله بازیکنانی که در جوانی تشویقشان می کرد را به خدمت گرفت؛ بازیکنانی مانند جیاکینتو فاکتی تا ساندرو ماتزولا، تا مدیران جدید او باشند. آن ها در سالن بزرگ پالاتزو سربلونی، کاخی قرن هجدهمی که در آن خاندان موراتی میزبان شیوخ عرب و بازرگانان نفتی بودند، با یکدیگر می نشستند و ویدیوهای بازیکنان خارجی را نگاه می کردند. مالک جدید اینتر، تجسم آرزوی هر هوادار فوتبال بود، کار کردن با قهرمان های فوتبالیت، برای بازسازی تیم خودت.
پل اینس و روبرتو کارلوس اولین ستاره هایی بودند که پیراهن نراتزوری را بر تن کردند، به زودی دیگران نیز رسیدند؛ از یوری ژورکائف تا ایوان زامورانو، سپس تا رونالدو و روبرتو باجو. موراتی از حساب شخصیش به طورز خیره کننده ای برای باشگاه خرج می کرد، اما به نظر می رسید که پول نمی تواند برایش موفقیت به ارمغان بیاورد. تا قبل از کالچیوپولی در سال 2006، اینتر تنها موفق به کسب یک جام بزرگ شده بود، جام یوفا.
بعد از آن همه چیز تغییر کرد، اینتر به خوبی از افت بزرگان استفاده کرد، آن ها موفق به کسب چهار اسکودتو متوالی شدند، به علاوه عنوان قهرمانی سال 2005-2006 به آن ها رسید. نقطه اوج دوران باشکوه آن ها، سه گانه فصل 2009-2010 بود. اولین بار در تاریخ، یک تیم ایتالیایی موفق به کسب سه گانه ای از جام اروپا، کوپا ایتالیا و سری آ شده بود.
این موفقیت بیش از هر چیز دیگری، زمینه را برای ترک باشگاه برای موراتی فراهم کرد، ترک باشگاهی که به آن عشق می ورزید. از نقطه نظر اقتصادی، شاید بگویید او حق انتخابی نداشت، ساراس دیگر مانند سابق سوددهی نداشت و ضرری 90 میلیون یورویی را تجربه کرده بود، در نقطه مقابل خود اینتر نیز در حساب سالیانه خود ضرری 70 میلیون یورویی را به ثبت رساندند. با تمام این وجود، سخت است که تصور کنیم عامل اقتصادی به تنهایی باعث جدایی موراتی خواهد بود، او حس کرد که دین خود را به باشگاه ادا کرده است. این مرد، در هر روی در طی 18 سال گذشته، 1.2 میلیارد یورو از پول شخصی خود را برای این تیم هزینه کرده است.
موراتی در سخنانی اینتر را پسری خوانده بود که باید کم کم یاد بگیرد تا بر روی پاهای خودش بایستد.
علاوه بر آن، او وظیفه ای از طرف هواداران دیگر تیم بر دوش خود حس کرده بود، او علی رغم اکثر آن ها در موقعیتی بود که می توانست به باشگاه کمک کند. "تنها 5 دقیقه طول کشید تا بفهمم فوتبال و اینتر تمام زندگی او هستند." این سخنان مورینیو در هفته گذشته درباره اولین ملاقاتش با ماسیمو موراتی بود. او در ادامه گفت: "او هیچ گاه از اینتر، به عنوان اینتر من یاد نکرد، در ذهن او، تیم همیشه به هواداران تعلق داشت."
این احساس، وزن پر رنگی در مذاکرات او برای واگذاری باشگاه به توهیر داشته است. برای مدت ها، موراتی از فروختن اکثریت باشگاه سرباز می زد و به دنبال کسی بود که با سهام حداقلی، بخواهد او را در زمینه تامین هزینه های مالی باشگاه یاری کند. اما حتی هنگامی که او فهمید باید از راس هرم کنار رود، او به شرطی این امر را قبول کرد که بتواند فرد مناسبی پیدا کند تا به بهترین نحو منافع باشگاه را تامین کند.
حداقل در ظاهر به نظر می رسد او موفق شده است این فرد را پیدا کند. اریک توهیر، بیزنس منی که سرمایه گذاری های گسترده اش بیشتر در حوزه ورزش و رسانه است، ممکن است مانند موراتی یک هوادار قدیمی نباشد، اما از همان ابتدا مایل بوده است تا موراتی را به نحوی در اداره باشگاه مشغول نگاه دارد. طبق گزارشاتی، موراتی مسئول انتخاب سه نفر از هفت نفر اعضای هیئت مدیره باشگاه خواهد بود.
توهیر سهام اکثریت تیم فوتبال دی سی یونایتد آمریکا را در اختیار دارد، همچنین مالک بخشی از سهام تیم بسکتبال فیلادلفیا سونتی سیکرز است. او شیوه مدیریت از راه دور را می پسندد، او اداره باشگاه را به مدیران تیم می سپارد که از پس نیازهای تیم بهتر بر می آیند. در کوتاه مدت، بسیاری از مدیران باشگاه بدون تغییر خواهند ماند، اما توماس شریو، وکیل آمریکایی مورد وثوق توهیر، اداره باشگاه را زیر نظر خواهد داشت.
تعهد مالی کنسرسیوم به باشگاه گسترده است. در طی دو سال آینده، آن ها با پرداخت 200 میلیون یورو، اکثر دیون باشگاه را تسویه خواهند کرد؛ موراتی تنها 50 میلیون یورو از فروش سهامش دریافت خواهد کرد، در عوض تمامی قروض باشگاه که با نام وی مرتبط بود، به مدیریت جدید انتقال خواهد یافت.
هواداران نباید انتظار خرج های فراوان از مدیریت جدید داشته باشند، هدف اصلی آن ها تبدیل اینتر به باشگاهی است که بتواند خودکفا باشد و به سود برسد. برای نیل به این هدف، گام اصلی آن ها بهبود برند بین المللی اینتر است و یکی از مهم ترین شروط آن، بازگشت هرچه سریع تر اینتر به لیگ قهرمانان است. این فصل اولین فصل در 14 سال گذشته است که اینتر در رقابتی اروپایی حضور ندارد.
به نظر می رسد، حداقل حالا، موراتی از جایگاهش کناره گیری کند و پسرش آنجلو ماریو را به عنوان یکی از مدیران و اعضای هیئت مدیره پیشنهاد دهد و نقش مشاور را برای کنسرسیوم ایفا کند.
اما علاقه او همچنان جدی باقی خواهد ماند. گازتو دلو اسپرت در گزارشی هفته گذشته اشاره کرد که قرارداد واگذاری اینتر شامل بندهای فراوانی است که مالکین جدید را موظف می کند تا اصول مشخص شده توسط موراتی را رعایت کنند و در صورت نقض آن بندها، مالکیت باشگاه به صورت اتوماتیک به موراتی بازگردانده خواهد شد. البته این چیزی نیست که موراتی آن را بخواهد.
آنچه مسلم است عشق موراتی به اینتر و فوتبال از بین نرفته است و از بین نمی رود. اینتر همیشه برای او ادامه ای از خانواده اش بوده است.
