طرفداری- در زمانه ای که گروه های و ستاره های موسیقی روزانه گوش هواداران خود را با انواع ریتم ها و ترانه های متنوع تغذیه می کنند، عجیب به نظر می رسد که نوایی از قرن 18 میلادی که ترانه تونی بریتن در سال 92 بر روی آن قرار گرفت بتواند اینگونه مو را به تن عاشقان فوتبال سیخ کند. اما این اتفاقیست که همه ساله در چنین روزهایی و با شروع مرحله گروهی رقابت های لیگ قهرمانان باشگاه های اروپا می افتد. در حقیقت این مسابقات برای تیمهای کوچک از 30 ژوئن آغاز می شود و امسال هم همچون همیشه و بعد از برگزاری 3 مرحله حذفی و خارج شدن بزرگانی مثل آیاکس، پاناتینایکوس و فنرباغچه پیگیری شد و با اضافه شدن تیمهایی مثل لاتزیو، لورکوزن، منچستر یونایتد، موناکو و والنسیا به مرحله های حساس تر خود رسید. بعد از پلی آف و حذف لاتزیو، سلتیک، موناکو و راپید وین ای که آیاکس را حذف کرده بود، حالا 32 تیم از 15 سپتامبر رقابت خود را برای رسیدن به مراحل پایانی آغاز می کنند.
در واقع از سال 1995 و بعد از قانون بوسمن رسیدن به مراحل پایانی برای تیم هایی مثل آیاکس بسیار سخت شد و این رقابت ها تبدیل به تورنمنتی برای تیمهای متمول 4 لیگ قدرتمند اروپا شد. به طوری که از سال 99 به این سو تنها 10 تیم خارج از این محدوده توانسته اند خود را به 8 تیم پایانی برسانند. بزرگانی همچون آیاکس که روزگاری با جوانان آینده دار و مکتب خاص خود در اروپا خودنمایی می کردند ، حالا و بعد از قوانین جدید دیگر توان نگهداشتن بهترین بازیکنانشان را برای مدتی طولانی ندارند و دیر یا زود مجبور به فروش آن ها به تیم های متمول خواهند شد. پی اس وی آیندهوون، قهرمان سال 1988 اروپا و قهرمان فصل پیش هلندبعد از 7 سال پای به مرحله گروهی گذاشته، در حالی که قبل از شروع رقابت ها ارکان خود در سال گذشته را از دست داده و نمی تواند پتانسیل هایش را به نمایش بگذارد. ممفیس دپای به منچستریونایتد و جورجینیو واینالدوم به نیوکاسل رفتند تا بلند پروازی هایشان را در لیگ برتر جزیره پیگیری کنند. اما پی اس وی خیلی زود می تواند ستاره سابقش را ملاقات کند و در کنار یونایتد، باید به رقابت با وولفسبورگ قدرتمند از آلمان و زسکا مسکو بپردازد.
بلژیک، موطن ژان مارک بوسمن، کسی که برای به دست آوردن آزادی های بیشتر برای بازیکنان در دادگاه های اروپایی جنگید، به رتبه دوم رده بندی فیفا رسیده است. با این حال، باشگاه های آن ها نمی توانند در رقابت با نخبگان اروپا کاری از پیش ببرند و بعد از اندرلخت در سال 94، تیم دیگری به جمع 8 تیم نهایی راه نیافته است. خنت، تیم جذاب بلژیکی که فصل قبل برای اولین بار در تاریخش قهرمان لیگ این کشور شد می تواند به صورت مستقیم خود را در مرحله گروهی و در کنار لیون، والنسیا و زنیت در گروه H ببیند. برای بوفالو ها (لقب خنت) که به تازگی به استادیوم 20 هزار نفری خود نقل مکان کرده بودند این حضور بسیار جاه طلبانه است و یا همانطور که میشل لواگی، مدیر تیم می گوید، "شبیه یک رویا" ست. برای آن ها که در سال 98-99 در وضعیت بسیار سخت و بحرانی مالی قرار داشتند، سود خالص 12 میلیون یورویی حضور در مرحله گروهی لیگ قهرمانان در کنار حق پخش تلویزیونی، می تواند حتی بالاتر از یک رویای شیرین باشد.
اما خنت تنها تیمی نیست که سر در ابرها دارد. در آستانه، پایتخت قزاقستان هم هواداران نمی توانند هیجان خود را از شروع مرحله گروهی پنهان کنند. آن ها که برای اولین بار در سال 2014 قهرمان لیگ کشوری شدند حالا خود را در گروه C لیگ قهرمانان می بینند، جایی که برای اولین بار در تاریخ کشوری که در شرق دریای خزر قرار دارد، تیمی قدم به بزرگترین رقابت باشگاهی قاره سبز گذاشته و باید همه توانش را برای رویارویی با اتلتیکو مادرید، بنفیکا و گالاتاسرای بگذارد. اف سی آستانه برای رسیدن به این مرحله مسیر طولانی و سختی را گذرانده و با پیروزی بر ماریبور اسلوونی، HJK فنلاند و آپوئل نیکوزیا از قبرس به اینجا رسیده است. با اینکه آن ها در استادیوم کوچک 30 هزار نفری به میدان می روند اما با توجه به موفقیت هایی که ا بدین جا در بازی های خانگی داشته اند می توان انتظار جو پر شوری را از قزاق ها دشت.
در گروه G اما، نگاه ها به بازگشت مورینیو به پورتو، جایی که در آن افسانه ی خود را با قهرمانی در لیگ قهرمانان آغاز کرد، معطوف است. و البته روبرو شدن با ایکر کاسیاس ای که نیمکت نشینی در رئال و متعاقب آن خداحافظی اجباری و ناراحت کننده با تیم محبوبش را مدیون مورینیو است. در فرانسه هم خرید جدید پاریسی ها برای بازگشت به مادرید و هنر نمایی دوباره روی چمن سانتیاگوبرنائو لحظه شماری می کند، هنر نمایی که اینبار هواداران رئالی را شادمان نخواهد کرد. دی ماریا که به گفته کارلوس رکساچ، بازیکن و مربی سابق بارسا، برای باقی ماندن در کنار مانکن هایی مثل رونالدو، بیل، کروس و خامس رودریگز به اندازه کافی خوب نبود و مثل مربی پر افتخاری مثل دل بوسکه، تنها به خاطر زشت بودن در سیاست های فلورنتینو پرز جایی پیدا نکرد. حالا شاید در میان عشق و نفرت، دی ماریای کم حاشیه تمرکزش را بر روی اثبات خودش به مدیر کهکشانی ها معطوف کرده باشد و تمام توانش را برای صدرنشینی تیم جدیدش انجام دهد. در گروهی که به نظر می رسد مالمو سوئد و شاختار دونتسک اوکراین باید فکر صعود را از سرشان بیرون کنند و بر سر رسیدن به لیگ اروپا با هم بجنگند. شاختار هم مثال خوبی برای درک بهتر شرایط باشگاه های کوچک اروپایی است. قهرمان جام یوفا و سوپر کاپ اروپا در سال 2009، بعد از حضور در جمع 8 تیم پایانی رقابتها در فصل 11-2010، به مرور و با جدایی ستاره هایی مثل میخیتاریان، فرناندینیو و ویلیان ضعیف و ضعیف تر شد و تلاش های لوچسکیو با تجربه هم برای حفظ تیم در همان سطح نتیجه ای نداشت. تابستان امسال هم همان قصه تکراری برای آن ها باعث رفتن لوئیز آدریانو گلزن به میلان و داگلاس کاستا، بال تکنیکی تیم به بایرن مونیخ شد تا تیم مستحلک تر از گذشته پای به اروپا بگذارد.
در میان رقص دلار ها و غارت ضعفا که در این سال ها به مسئله ای کاملا طبیعی تبدیل شده، شاید برخورد شرافتمندانه یوونتوس در مقابل خواسته پیرلو، توز و احتمالا آرتورو ویدال برای خروج از باشگاه، جالب و غیر طبیعی جلوه می کند. ماجرایی که در آن تورینی ها می توانستند در برابر خواسته قلبی بازیکنانشان بایستند و با استفاده از قراردادها و مواد قانونی آن ها را برای یک فصل دیگر در جمع خود نگه دارند تا شاید به گرفتاری این روزهایشان دچار نشوند. اما رویه ای که آندره آ آنیلی در پیش گرفت باعث شد که نه تنها توز، بلکه حتی مدیر بوکا هم لب به ستایش او و مجموعه یوونتوس بگشاید. هرچند که شاید برای این جنتلمن بودن بهای گزافی مثل عدم موفقیت در فصل پیش رو پرداخت شود و در گروه مرگ لیگ قهرمانان در مقابل منچستر سیتی، سویا و مونشن گلادباخ به بدترین شکل ممکن تاوان آن را بدهد.
