اختصاصی طرفداری - همه چیز به یک رویا می ماند. به یک خواب. صدرنشینی لسترسیتی در لیگ برتر همان رویا است، همان خواب. آنها در این فصل طعمی به رقابت های لیگ برتر – و البته اروپایی – بخشیده اند که مزه اش را فراموش کرده بودیم. مزه درخشش کوچولوها را. مزه عقب افتادن بزرگان را. ولی آیا به راستی روباهان کینگ پاور می توانند تا انتهای راه بروند و غول های میلیونر را پشت سر بگذارند؟ تفاوت این فصل با سایر فصل ها چه بوده که لستر چنین پروازی کرده است؟
معمولا در نبردهای قهرمانی لیگ از قدرت ذهنی بازیکنان و مربیان حرف می زنند. این که مربی قهرمان باید در قلمرو رسانه هم از طوفان حمله ها و نیش ها در امان بماند و پیل تن باشد. ولی در این فصل از بازی های روانی در جزیره خبری نیست. ژوزه مورینیو رفته و چلسی در نبرد قهرمانی جایی ندارد. رفتن ژوزه نقش کلیدی در این زمینه داشته و جنجال های رسانه های را به حداقل رسانده است. نه آرسن ونگر اهل بازی های رسانه ای است و نه مانوئل پیگرینی. پوچتینو و لوییز فن خال هم اهل پاگذاشتن به چنین وادی نیستند. در حقیقت از سال 1981 که آستون ویلا با دو امتیاز بیشتر از ایپسویچ قهرمان لیگ شد نبرد قهرمانی در انگلیس بدون حضور تیمی که مربی اش برای کسب نتیجه حریفانش را در رسانه های نشانه رود جلو می رود.
حالا به قول انگلیسی ها از تیمی که بخواهد بیرون از میدان هم با حریفان بجنگد خبری نیست. نشریات انگلیسی در این زمینه از اصطلاح " Masculine Teams / تیم های مذکر" (مثل یونایتد عصر آلکس فرگوسن) و " Feminine / تیم های زنانه" (مثل سیتی که پیگرینی و مدیران باشگاه از هر جنجالی پرهیز می کنند و اسلحه شان فقط بازی تیم شان است) استفاده می کنند. در کنار همه اینها کلودیو رانیری را با آرامش مفرطش می شناسیم. کسی که اسیر بازی های روانی نمی شود، کسی که اخبار روزنامه ها و سایت ها را دنبال نمی کند. در چنین قابی که لستر محبوب خیلی ها شده فشار روانی روباهان آبی پوش را نشانه نرفته و آنها تا این جا با اعتماد به نفس بازی کرده اند.
رانیری برخلاف همه نیش هایی که به او به عنوان مربی متوسط الحال زده اند بسیار آبدیده هم است و همه چیز را طی سی سال اسپانیا، ایتالیا و انگلیس دیده و از سر گذارنده است. طی 64 سال زندگی رهبری والنسیا، اتلتیکو مادرید، ناپولی، فیورنتینا، کالیاری، پارما، رم، اینتر، یووه، موناکو، چلسی و تیم ملی یونان را در دست داشته است. هم روزهای شیرین را رقم زده مثل قهرمانی در جام حذفی با فیورنتینا و والنسیا و هم دوران تلخ را مثل نشستن روی نیکمت رهبری یونان او را مربی از نوع " Thinking Type/ نوع بیش از حد اهل اندیشیدن" خوانده اند که بیش از همه به بازی تیم و بازیکنانش می اندیشد. او نه مربی بوده که دست به خود ویرانگری – مثلا از نوع مسائلی که روبرتو مانچینی در سیتی برای خود ایجاد کرد – بزند و در عین حال توانایی تحمل فشار بالانشینی لستر کوچولو را هم داشته است. او برای آن چه تا همین حالا انجام داده هم شایسته ستایش است.
اگر مبنای قضاوت کسب امتیاز باشد، آنها می توانند فاتح لیگ برتر شوند. لستر طی 10 دیدار 19 امتیاز کسب کرد و در 19 دیدار 39 امتیاز و کلودیو رانیری از سقف 79 امتیاز حرف زده است. آنها اکنون در 23 بازی 47 امتیاز جمع کرده اند: 3 امتیاز بیشتر از منچستر سیتی و آرسنال و 5 امتیاز بیشتر از تاتنهام و 10 امتیاز بیشتر از منچستر یونایتد. در عین حال این تعداد امتیازات برای صدرنشین لیگ طی هفده سال اخیر کمترین بوده است. یادمان باشد در مدل ها و تحلیل های آماری تاکید بر "متوسط" اعداد و عملکرد ها بوده است. از سال 2000 تاکنون قهرمان های لیگ برتر متوسط 87.5 امتیاز را کسب کرده اند. در حقیقت کسب 2.3 امتیاز در هر دیدار برای فتح قهرمانی لیگ مورد نیاز بوده است. ضمن آن که اگر "متوسط" ها را زیر ذره بین ببریم، این که بازیکنان لستر در میادین به سوی دروازه حریفان شان بیشتر شوت زده اند نشان از توانایی مردان رانیری می دهد. یا این که تا هفته 23 تعداد 42 گل زده اند که یعنی 14 گل بیشتر از منچستر یونایتد گران قیمت.
در چنین قابی جیمی واردی در خط حمله پدیده فصل شده و ریاض محرز در خط میانی یکی از بهترین هافبک های تهاجمی. آن چه لستر نشان داده است. هنوز خیلی ها نمی دانند واردی در استاکبریج بازی می کرده و نمی دانند ملیت محرز چیست! در حالی که باید به آکادمی فوتبال لستر و بازیکن یاب هایی که دنبال چهره های جوان و گمنام و ندیده شده می گردند هم اشاره کرد. همین جا باید به مالکیت و مدیریت باشگاه اشاره کرد. وقتی بیلیونر تایلندی باشگاه لستر را در تابستان 2010 خرید خیلی ها او را مسخره کردند. از آن جا که نوشتن نام این نهمین ثروتمند تایلند به فارسی دشوار است آن را به صورت انگلیسی اش می آورم: Vichai Srivaddhanapranha . پسر او معاون باشگاه به شمار می رود. یان رادکین مدیر فوتبال باشگاه که نقش اساسی در به خدمت گرفتن رانیری داشته همیشه بر به خدمت گرفتن جوانان تاکید کرده است. بنابراین اگر سری به سایت باشگاه لستر بزنید با نام جف شلاپ و اندی کینگ که برای تیم های ملی ولز و غنا به میدان رفته اند روبرو می شوید و تصاویر جوزف دودو و بن چیلول جوان را می بینید که در دیدارهای جام اتحادیه بازی های خوبی ارائه داده اند.
بالابردن بنرهایی توسط طرفداران لستر که رویش نوشته شده "رانیری دارد ما را به رقابت های اروپایی می برد" نشان می دهد طرفداران روباهان راهیابی به لیگ قهرمانان اروپا را هم برای باشگاه شان و خودشان پیروزی بزرگی قلمداد خواهند کرد. آنها هرگز قهرمان لیگ نشده اند و یک بار در دهه 1920 به رتبه دوم قناعت کرده اند و چهار بار هم در فینال جام حذفی شکست خورده اند. حالا تاریخ لستر برای طرفدارانش ورق خورده است. رکورد 9 بازی بدون شکست از 1966 – سالی که انگلیس برای اولین و آخرین بار قهرمان جهان شد - تاکنون تکرار نشده بود برای آنها بیش از حد شیرین بوده است. ولی آیا به راستی روباهان کینگ پاور می توانند در صف میلیونرها طعم قهرمانی را بچشند؟
