طرفداری- تیم ملی فوتبال کشورمان در دومین دیدار خود در مرحله نهایی مقدماتی جام جهانی 2018 روسیه، از ساعت 16:05 در ورزشگاه المپیک شهر شن یانگ به مصاف تیم ملی چین رفت و این دیدار در نهایت با نتیجه تساوی بدون گل به پایان رسید.
حال می خواهیم نگاهی فنی به این بازی داشته باشیم.
کارلوس کی روش تیمش را همانند بازی قبلی با سیستم 1-3-2-4 روانه میدان کرد اما شاهد چند تغییر در نفرات اصلی تیم بودیم. با توجه به سابقه بازی پورعلی گنجی در چین و شناخت او از فوتبال و بازیکنان این کشور، کی روش در این بازی جلال حسینی را بر روی نیمکت نشاند و از لژیونر خود استفاده کرد. احسان حاج صفی نیز پس از عملکرد نا امید کننده خود مقابل قطر، در این بازی جای خود را به میلاد محمدیِ جوان داد. پس از ناکامی طارمی در پست وینگر چپ که در آن تخصص ندارد، کی روش به دیگر بازیکن پرسپولیسی اش یعنی وحید امیری روی آورد. مصدومیت اشکان دژاگه نیز باعث شد تا کی روش باز هم رو به استفاده از هافبک مورد علاقه خود یعنی مسعود شجاعی در پست هافبک هجومی بیاورد.
از همان دقایق اولیه بازی نیز با دیدن شیوه باز تیم ملی می شد فهمید که کی روش برای کسب یک امتیاز به شن یانگ آمده و کسب تساوی در خانه حریف نیز او را راضی خواهد کرد. کشورهای شرقی همواره به ارائه فوتبال سرعتی شهره هستند و کی روش نیز برای اینکه بتواند سرعت بازی چین را خنثی کند، در اختیار گرفتن مالکیت توپ را در دستور کار شاگردانش قرار داد و ملی پوشان با در دست داشتن مالکیت توپ، اجازه خلق موقعیت را به چینی ها نداده و سرعت بازی این تیم را به طور کامل گرفتند.
ملی پوشان برنامه هایی را نیز برای زمانی که مالکیت توپ در دست چینی ها بود، داشتند. تاکتیک کی روش در زمان در اختیار داشتن مالکیت توپ توسط چینی ها، پرس از میانه های میدان بود. سرخپوشان علاقه زیادی داشتند تا با ارسال های مستقیم از میانه های میدان توپ را به مهاجمان خود برسانند. آندرانیک تیموریان و سعید عزت اللهی، دو هافبک دفاعی تیم ملی در بازی امروز، کمی رو به جلو تر از بازیقبلی کار می کردند و با پرس هافبک های چینی در میانه های میدان و توپگیری های پی در پی، به جز دفعات معدود اجازه استفاده از توپ های مستقیم را به میزبان ندادند.
شاگردان کی روش دو برنامه برای باز کردن دروازه چینی ها داشتند. اولین پلن ایران که البته کم تر از پلن دوم استفاده شد، بهره بردن از عمق خط دفاعی چین بود که البته این نقشه فقط در چند دقیقه ابتدایی نیمه اول به کار گرفته شد و دیگر شاهد استفاده از این پلن نبودیم.
پلن دیگر ایران که پلن اصلی این تیم نیز بود، مانند بازی با قطر و البته بازی ها قبلی، ارسال از جناحین و استفاده از قدرت سرزنی سردار آزمون بود. رامین رضاییان که در مقابل قطر عملکرد ضعیفی داشت، در مقابل چین بازی بهتری را ارائه داد و چندین بار با ارسال های دقیق خود، بازیکنان سرزن تیم را صاحب موقعیت کرد و به طور کلی می توان گفت تاکتیک تیم کی روش برای گل زدن در سانتر خلاصه می شد!
مسعود شجاعی، بازیکن مورد علاقه کارلوس کی روش به عنوان هافبک هجومی به کار گرفته شد و وظیفه طراحی حملات بر عهده او بود. اما وی به جای طراحی در اکثر مواقع نقش موثری در دفع حملات ایران داشت و بارها و بارها با پاس های اشتباه و توپ لو دادن هایش، فرصت ایجاد موقعیت برای دیگر بازیکنان را از بین می برد و در کل عملکرد نا امید کننده ای را از خود به جا گذاشت.
چینی ها در دقایق پایانی بازی رو به پرس مدافعان ایران آوردند و در این بین بیشتر از همه روی رامین رضاییان مانور می دادند. مدافع راست تیم ملی دو بار تحت تاثیر این پرس ها قرار گرفت و چیزی نمانده بود با اشتباهش بازی خوب خود را خراب کند.
به طور کل، کی روش تیمش را برای کسب حداقل امتیاز به میدان فرستاده بود. تیم ملی از نظم دفاعیِ فوق العاده ای برخوردار بود اما کی روش می توانست کمی بیشتر روی ضد حملات حساب باز کند و به غیر از ارسال های رضاییان، عملا شاهد هیچ تاکتیک دیگری از سوی ملی پوشان برای باز کردن دروازه حریف نبودیم. مشکل طراحی حملات مشکلی است که در این دو بازی به شدت به چشم می خورد و کی روش اگر می خواهد مقابل تیم های قدرتمندی مانند کره جنوبی و ازبکستان نتیجه بگیرد، باید فکری اساسی به حال تفکرات هجومی تیمش بکند.
بر خلاف تصورات ما، چین آنچنان هم تیم خطرناکی در خانه نبود و اگر کی روش تیمش را کمی هجومی تر به میدان می فرستاد، می توانست طلسم عدم پیروزی در دو بازی ابتدایی مقدماتی جام جهانی را بشکند.
