سورنا باقرفر (نویسنده بخش آلمان): هنوز نمی توان آرسنال را حذف شده دانست
در نگاهی کلی می توان این بازی را مجموعه ای از اشتباهات ونگر در تقابل با عطش سیری ناپذیر پیروزی بایرن و گواردیولا دانست. اولین اشتباه ونگر قطعا قبل از بازی آغاز شد. حضور یحیی سانوگو در ترکیب آرسنالی ها آن هم مقابل یکی از بهترین تیم های حداقل هزاره سوم انتخابی اشتباه از هر نظر بود. قطعا حضور این بازیکن را می توان قهر مغرورانه ونگر با الیور ژیرود دانست چرا که همه می دانند ژیرود از هر نظر چند سر و گردن از سانوگو بهتر بود و قطعا در چنین بازی بسیار کار آمد تر از این مهاجم جوان می توانست عمل کند. اما با شروع مسابقه هر دو تیم نوید یک بازی تقریبا پایاپای و برابر را می دادند. هر دو تیم از موقعیت های خوبی برای گلزنی برخوردار بودند که با عملکرد خوب دروازه بان ها به گل تبدیل نشدند.
اما نقطه عطف اول بازی پنالتی اوزیل بود. اوزیل تا آن جا هم خوب بازی کرده بود پنالتی را هم روی یک حرکت انفرادی خوب به دست آورده بود که اگر این حرکت ثمر بخش می شد قطعا بار فشار ها بر روی اوزیل کم تر می شد. پنالتی را خود اوزیل کمی با بی دقتی و البته با واکنش بسیار خوب نویر از دست داد. تا همان روحیه کم خود را هم برای ادامه بازی از دست داده باشد.
فراموش نکنیم اوزیل در شرایطی که تمام بازیکنان و ستاره های آلمانی در تیم ملی حضور داشتند در بدترین شرایط روحی در دقایق پایانی دریورو 2012 مقابل بوفون ضربه پنالتی بسیار خوبی را تبدیل به گل کرد و هنوز هم پنالتی زن اول تیم ملی است.
دقایقی بعد نقطه عطف دوم بازی کلید خورد پنالتی و اخراج شزنی و سپس 10 نفره شدن آرسنال مقابل بایرن، تیمی که در حال حاضر می توانید توپ را به آن ها بدهید و مطمئن باشید که نمی گذارند دقایق طولانی توپ به پای حریف برخورد کند. تیمی که در حال حاضر بیشترین آمار پاس صحیح و بیشترین مالکیت توپ را داراست و البته از بازیکنان تکنیکی زیادی هم برخوردار است که قدرت حفظ توپ بالایی دارند.
اما اشتباه بعدی ونگر همین جا و موقع تعویض بود که قطعا بی تاثیر از پیش بینی جو حاکم بر بازی طی دقایق آینده نبود. ونگر شاید می خواست با تعویض کازورلا و نگه داشتن سانوگو این بار دل به ضد حمله ها و ارسال های بلند و ضربات سر سانوگو ببندد. اما قطعا آرسنال در ادامه با عقب کشیدن بسیارش که مطمئنا بخشی از تاکتیک تیم 10 نفره شده ونگر بود نمی توانست حتی از خط میانی عبور کند و البته اوزیل نیز عملا دیگر نمی توانست کارکردی در تیم داشته باشد چه بسا که در یکی از ضد حملات این تیم هم دیدیم که در میانه زمین پاسی اشتباه به فیلیپ لام داد که سبب شد تا موقعیتی خطرناک بر روی دروازه حریف ایجاد کند. در هر صورت ماندن کازورلا به جای سانوگو می توانست آرسنال را به حرکات فردی این بازیکن و سرعت او و البته شوت های خوبش در ضد حملات امیدوار کند.
اشتباه دیگر ونگر باز هم نیمکت نشین بودن پودولسکی بود که این هفته ها عملکرد خوبی داشت. او نیز مثل کازورلا می توانست دقیقا روی همین حرکات فردی خود در ضد حملات کارساز باشد یا حتی از ابتدای بازی به جای سانوگو به عنوان مهاجم بازی کند و قطعا به مراتب بهتر از سانوگو در این بازی می توانست بازی کند.
باید صادقانه گفت که در مقابل تیم هاینکس و حالا گواردیولا شما قطعا و حداقل یک گل را خواهید خورد پس باید حمله کنید و گل بزنید. اما آرسنال عملا دیگر حمله نمی کرد و خوب ضد حملاتش هم به تمام دلایلی که قبل تر گفته شد عملا در همان میانه راه به بن بست می رسید. اما در سوی دیگر میدان بایرنی ها با حفظ توپ بالای خود و تکنیک کار ساز بازیکنانی مثل گوتزه و روبن و البته بازی بی نقص کروس و لام آرسنال را تحت کنترل گرفته بودند و بازی خود را به حریف 10 نفره دیکته می کردند. و چه بسا آرسنال می توانست گل های بیشتری نیز از حریف خود بخورد اما گاها بد شانسی مونیخی ها و البته چند واکنش خوب فابیانسکی نتیجه را سنگین تر نکرد.
یکی از نکات جانبی و بسیار مهم بازی عملکرد کروس در مقابل اوزیلی است که در تیم ملی در پست کروس 4 سال گذشته را فیکس بوده است. اوزیل قطعا هنوز هم یکی از بهترین هافبک های حال حاضر اروپا است و با وجود افت چند هفته ای خود هنوز در بین 3 پاسور برتر لیگ جزیره با 7 پاس گل قرار دارد. ولی از طرفی کروس با بازی خیره کننده اش و پیشرفت ثانیه به ثانیه اش در این هفته ها فاصله اش را با ترکیب اصلی تیم ملی بسیار کم کرده است و البته این می تواند زنگ خطری برای اوزیل باشد تا اوزیل نیز که به عقیده من تنها دلیل عملکرد فشار بیش از حد مطبوعات و هواداران آرسنال بر روی است به روند خوب ابتدای فصل خود باز گردد.
در پایان هنوز نمی توان آرسنال را حذف شده دانست چرا که هم آرسنال تیم بسیار خوبی دارد و هم 90 دقیقه دیگر در آلیانز آرنا باقی مانده است که در فوتبال قطعا این 90 دقیقه به طور کامل غیر قابل پیش بینی است. اما آرسنال مطمئنا بازی بعدی را با ترکیبی هجومی تر و متشکل از بازیکنانی هجومی تر به میدان خواهد رفت که حتی این امر نیز می تواند تا حدودی به ضرر آن ها باشد. باید منتظر بود و بازی برگشت را نیز که قطعا بازی بسیار زیبایی خواهد بود تماشا کرد.
مجتبی فضایلی (نویسنده بخش ایتالیا): شانس های میلان برای صعود به دور بعد هنوز نمرده است
میلانی ها در حالی بازی رفت را در خانه خود با تک گل دیگو کاستا به حریف مادریدی واگذار کردند که از نظر تاکتیکی بسیار توجیه شده نشان دادند. شاگردان سیدورف با آرایش 4-2-3-1 برابر اتلتیکویی قرار گرفتند که با چینش 4-4-2 (و البته دقیق تر 4-4-1-1) وارد بازی شده بود. تیمی که با این آرایش بازی می کند در جناحین بسیار قوی می باشد اما بازیکنان میلان به خوبی فضاها را در جناحین با حرکات دی شیلیو (آباته) و امانوئلسن، و متمایل شدن آندره آ پولی و کاکا به کناره ها پر کردند به طوری که فرصت انتقال بازی از دفاع به حمله از بال های کناری اتلتیکو مادرید (خوانفران و اینسوا) گرفته شد.
گام بعدی شاگردان سیدورف بستن راه های رسیدن توپ به بازیساز خطرناکی چون آردا توران بود که در این وظیفه نیز عملکرد روسونری ها به حدی قابل قبول بود که دیگو سیمئونه به ناچار ملی پوش ترک تبار خود را از بازی خارج کرد. اتلتیکو مادرید برای مقابله با این اتفاق مجبور شد چشم به ضد حملات و اشتباهات فردی داشته باشد که بالاخره این اشتباهات فردی (ضربه سر آباته) فرصت را برای گلزن اول مادریدی ها فراهم آورد و دیگو کاستا بهترین استفاده ممکن را از آن برد.
شانس های میلان برای صعود به دور بعد هنوز نمرده است. میلان درصورتی که هوشمندانه و با روحیه وارد بازی شود و دستورات تاکتیکی مناسبی را پیاده سازی کند می تواند به راحتی بر حریف خود پیروز شود. به نظر می رسد بهترین آرایش برای مقابله با تیم هماهنگ دیگو سیمئونه، 4-1-3-2 باشد، آرایشی که با بازگشت مونتولیوو به راحتی از 4-1-3-2 به 4-2-3-1 و حتی به درخت کریسمس (4-3-2-1) و 4-4-2 تغییر پیدا کند چرا که میلان ابزار مناسب برای پیاده سازی این آرایش ها را در مسابقه دارد. حضور همزمان روبینیو/بیرشا و کاکا می تواند نه تنها جناحین را برای مادریدی ها ببندد بلکه این توانایی را به میلان می دهد تا با استفاده از توانایی های این بازیکنان به خوبی بازی را از کناره ها به داخل و حتی وسط زمین منتقل کند، جایی که بازیکنان میلان بدون شک چه از لحاظ کمیت و چه از نظر کیفیت برتری قابل توجهی نسبت به مادریدی ها دارند.
مونتولیوو کاپیتان میلان می تواند نقشی کلیدی در این بازی ایفا کند. وی باید برای کمک به تمیش ضرب آهنگ بازی را در دستان خود بگیرد و به قلب تپنده روسونری در بازی برگشت تبدیل شود. یاران سیمئونه نیز برای قطعی کردن راه یافتن خود به مرحله بعد نیز باید حداقل یک مساوی خانگی برابر غول های ایتالیایی کسب کنند. مادریدی ها برای متوقف کردن و حتی شکست میلان باید ابتدا کاکایی را که در بازی رفت بسیار آن ها را آزار داد از جریان بازی خارج کنند و سپس مونتولیوو را از کار بی اندازند. بدون شک اگر راه ارتباطی خط هافبک میلان با خط حمله این تیم قطع شود شانس اتلتیکو برای صعود بیشتر خواهد شد.
