طرفداری- پایگاه اینترنتی "بلیچر ریپورت" تیم ملی ایران را ضعیف‌ترین تیم راه یافته به جام‌جهانی 2014 برزیل معرفی کرد.
همین چند خط خبر کافی است تا داغ دل ما تازه شود. چند سال است در حسرت این هستیم که فوتبالی مطابق با متدهای روز دنیا داشته باشیم؟ ده سال؟ بیست سال ؟ یا بیشتر. چقدر شنیدن جمله فوتبال ما پر از استعداد است برایمان عذاب آور شده است. هر مسئولی که به تلوزیون می آید با به به و چه چه و یک پرونده پر و پیمان از کارهای موثرش در فوتبال سخن می گوید. اما پایانش چیست؟ نه آکادمی و نه کشف استعداد و نه هیچ چیز دیگری.
فوتبال ما روز به روز پس رفت می کند و ما روز به روز از این و آن دروغ می شنویم و دلمان می خواهد باور کنیم که همه چی آرام است، اما نمی شود که نمی شود. همه ما رویاهای زیادی داریم. می توانستیم انگلیس باشیم. در ورزشگاه آزادی آن هم بدون پیست تارتان مسخره اش بنشینیم؛ دوربین های همه جای دنیا بازی تیم محبوبمان را پخش مستقیم کنند و مردم حسرت بخورند که خوش به حال ایرانی ها!
دوست داریم به جای اینکه با گینه بازی کنیم و ببازیم، ایتالیا و هلند و انگلیس و آلمان و... به ما پیشنهاد بازی بدهند. دوست داریم به تهران بیایند و چقدر کیف می کنیم اگر از ما بترسند.
اصلا بیایند در آزادی 7 8 گل به ما بزنند. آری. الان همین رویای ماست. آرزویمان این است که فقط بیایند. یک بار قبل از مرگمان ببینیمشان! شواینی و مسی و روبن و زلاتان و... را ببینیم و کیف کنیم.
راستی چقدر عقب افتاده ایم از دنیا؟ 50 سال؟ یا بیشتر؟
روزی که در جام جهانی 2006 تیممان را بازیکننانش دو شقه کردند و به هم پاس ندادند. ما خندیدیم. اس ام اس درست کردیم برایشان. روزی که قبل از بازی بازیکنانمان در آن ورزشگاه شیک و مجلل عکس یادگاری انداختند ما به آنها خندیدیم. آن روزها که ساک ورزشی شوت می شد هم ناراحت بودیم و سر تکان می دادیم، اما چند روز که گذت آن اتفاق شد افتخار فوتبالمان از جام جهانی!!!
اما اکنون که فکرش را می کنیم، رویایمان همین است. ای کاش یک بار بتوانم به سانتیاگو بروم، آلیانس را ببینم، روی سکوهای کمپ نو تیمم را تشویق کنم، یا در اولدترافورد گلوری گلوری بخوانم!
تا کی افتخارمان این است که تیم ملی چند پرسپولیسی دارد؟ یه چند استقلالی؟ چقدر بد شده ایم که در دیدار های ملی هم شعار رنگی می دهیم. تا کی می خواهیم به این افتخار کنیم که از آلمان 98 دو گل خوردیم. عالی بود. فقط دوگل! چرا هیچ کس به این ها نمی فهماند که ماهم دوست داریم ببریم. دوست داریم از هر تیمی کوچکی نترسیم. دوست داریم آنقدر خیالمان راحت باشد که از قبل همه بگویند ما قهرمان جام ملت ها هستیم. نه اینکه استرس بازی با اندونزی و سنگاپور هم عذابمان بدهد.
آری آن روزها که باید پیشرفت می کردیم ایستادیم. ایستادیم و با هم جنگیدیم. وقتی در فوتبال قدیمی ها با هم دعوا می کنند دور دور جدید ها می شود. ولی امان از روزی که درجا زدن در فوتبال عادتمان بشود. کمی که در این فوتبال دقیق بشویم، همین فوتبالی که ده ها روزنامه و صدها سایت و خبرگزاری ساپورتش می کند، می بینیم که هیچ چیز نداریم!
خودمان را حبس کرده ایم در حصار 6 و 4 ! یکی میگوید ما افتخار ایرانیم و دیگری افتخار آسیا! چرا بیدار نمی شویم؟ آخرین بار کی قهرمان آسیا شدیم؟ تیم ملی ما چطور؟ به قول مهدی هاشمی نسب، همه می دانیم در این فوتبال چه خبر است؛ همه می دانیم کثیف است؛ پس آقایان، شماهایی که ادعای پاکی دارید، چرا تمیزش نمی کنید؟ چرا هیچکس هیچ حرفی نمی زند؟
پس رویایم را به چه کسی بگویم؟ چه کسی باور می کند که دوست دارم ببینم و بخوانم که می گویند ایران یکی از شانس های قهرمانی جام جهانی است. راستش را بگویید، چند سال باید صبر کنم؟
