به نام خداوندی که بدون او این مقاله پایان نمی پذیرد.
برگردید! برگردیــــــــــــــــــــــــد!!!
تنها ماند!
حالا سه مهاجم و یک مدافع و دروازه بان در محوطه حضور دارند، مدافع تمام تمرکزش را به چشمان مهاجم و فریب های وی دوخته است، اما ناگهان در یک لحظه مهاجم مدافع رو محو می کند، او مدافع است، غیرت دارد!
آنان دیوار هایی مستحکم هستند که برای حفاظت از تیمشان از جان مایه میگذارند، مدافعان ستاره های دیده نشده مستطیل سبز هستند، دژ هایی مستحکم برابر امواج شکنده حملات حریف.
پاسی که مهاجم به هم تیمی اش داد مدافع را خشمگین می کند، با تمام سرعت تکلی می زند که بی فایده است، تکلی زیبا اما...
رو زمین افتاده است، طاقتی نیست که بــاشد!
بازیکنان و هزاران طرفدار و حتی مربی کار را تمام شده و توپ را گل شده می دانند...
اما او مدافع است، غیرت دارد؛ زمزمه ی "نمی ترسم" بر لب های تشنه اش جاری شد، خود را با تمام جانش جلوی توپ می اندازد، کسی باورش نمی شود، توپ که گل نشد هیچ، حالا تیمش در موقعیت حمله است، ضد حمله صورت می گیرد، هافبک به مهاجم و گلللللللللللللللللللللللللل!!!!!!!!!
یک گل شیک و زیبا زلزله ای به وجود آورد!
سر و صدای ورزشگاه کر کننده است، مربی آرام و قرار ندارد، تماشاگران به احترام بازیکن بلند می شوند.
بازی تمام می شود، همه دور بازیکن " تمام کننده " جمع شده اند، بله گل زده است دیگر ...!
اما یک نفر خوشحال تر است، کسی که گل نزد، ادعایی نداشت اما ...
یک مجنون!
کسی که از زخم های صورتش لذت می برد، از دندان شکسته اش، از مصدومیتی که برای تیمش داده است، و الحق که ارزشش را داشت.
چه توهین ها شنید و چه تشویق ها نشنید.
توپ با صورت از دروازه بیرون کشیده شد ...
لذتش را خودش دانست و بس ...
خنده ای از ته دل، خنده ای برای تیم، خنده ای برای هواداران ...
خنده ای به میخ های استوکی که دقایقی پیش به صورتش نواخته شد ...
مدافعان سلاخی می کنند، سلاخی می شوند، باخت ها به پای آن ها نوشته می شود، فحش و تحقیر از مربی و تماشاگر و نشریات می شوند، اما دست از تقلا نمی کشند، آن ها آن جا هستند تا محوطه جریمه را به بهشتی امن برای دروازه بان ها و جهمنی پر حرارت برای مهاجمان تبدیل کنند.
این مقاله پیشکشی بود به تمام مدافعان جسور و کمتر ستاره شده فوتبال.
پ ن: زخمی و " فوتبالی " مانند؛ تری بوچر ...
شایان کمالی
