این یادداشت حس درونی من از بایرن این سالهاست.
بایرنی که شاید فرود هایش از فرازهایش بیشتر بوده اما ما بخاطر همین است که دوستش داریم بخاطر همین است که میگوییم mia san mia یعنی: همینی که هستیم!!!
۲۰۱۲: یک گام تا قهرمانی
واقعا یک گام تا قهرمانی مانده بود و هزاران اما و اگر. اگر یکی از آن همه شوت های نیمه اول به تور می نشست، اگر پنالتی آرین روبن در وقت های اضافه گل میشد، اگر آن پنالتی شواینی به گل تبدیل میشد...
راه سختی را سپری کرده بودیم، برای اینکه در خانه جام را جلوی هفتاد و پنج هزار باواریایی بالا ببریم، برای اینکه در جهنم آلیانز بر بام اروپا بایستیم، برای اینکه ناموفقیت های دو سال اخیر را با این جام از بین ببریم. اما نشد...
در نیمه نهایی به رئال خوردیم، کار سختی داشتیم مورینیو میجنگید تا بتواند لا دسیما را برای رئالی ها محقق بسازد. میجنگید تا آن دست نیافتنی را دست یافتنی اش کند اما به مشکل خورد. مقابل بایرنی قرار گرفته بود که آمده بود انتقام فینال ۲۰۱۰ مادرید برابر اینتر را این بار در همان برنابئو برابر رئال بگیرد.
بازی رفت که در آلیانز انجام شد با برد ۲-۱ بایرن همراه شد. بازی برگشت در مادرید و آن شب خاطره انگیز، شبی که هرگز هیچ بایرنی از یاد نخواهد برد.
رئال ۲-۰ جلو بود اما بایرن بازی را به تساوی کشاند و در ضربات پنالتی و در شبی که همه ستارگان پنالتی خود را مانند راموس به آسمان فرستادند یا مثل رونالدو دیواری مانند نویر مانع گل شدن آن میشد، تنها دو مرد بودند که درخشیدند. نویر و شواینی همان هایی که بایرن را به فینال فرستادند.
روز موعود فرا رسید، میتوانست به اولین بار در تاریخ تبدیل شود که تیمی در خانه به قهرمانی میرسد.
نیمه اول با حملات بی انتهای بایرن همراه بود، انگار سناریوی بارسا-چلسی در نیمه نهایی دوباره درحال به وقوع پیوستن بود.
نیمه دوم بالاخره به گل رسیدیم. توماس مولر و بازهم خوشحالی هایی که هیچ کس جز خودش از آن سر در نمی آورد.
داشت تمام میشد، همه برای قهرمانی آماده میشدیم که...
بازی به ۱۲۰ دقیقه کشیده شد، همچنان با امیدواری فراوان در حال جنگیدن برای فتح جام بودیم تا اینکه دروگبا پنالتی را در دقیقه ۱۰۵ به بایرن تقدیم کرد.
اما بازهم نشد...
پنالتی ها ایستگاه پایانی و تعیین کننده قهرمان بودند، چلسیِ تدافعی دی ماتیو جوان یا بایرن تهاجمی هاینکس کارکشته؟
چلسی پیروز شد، آنهم در دیدگان ۷۵ هزار هوادار عاشق، آنهم با پنالتی که شواینی خراب کرد، پیراهنش را به روی صورت خود کشید و اشک هایی که برای خارج شدن از چشمانمان صبوری نمی کردند.
دروگبا پشت توپ ایستاد و با آسودگی تمام، خلاف جهت نویر توپ را به تور رساند.
دیگر تمام شد، تمام...
۲۰۱۳: تحقق رویا
بایرن این فصل آمده بود تا انتقام بگیرد، آمده بود با تزریق عنصری ناشناخته: عنصر بی رحمی...
هیچ تیمی از تیغ گیوتین شاگردان هاینکس در ۲۰۱۳ جان سالم به در نبرد، یوونتوس، بارسلونا و دورتموند.
بایرن زخم خورده بود، زخم خورده از دورتموندی که دو سال بوندسلیگا را از آنها ربوده بود، زخم خورده از گل دقیقه ۸۹ دروگبا، زخم خورده از....
در نخستین محک جدی، شاگردان یوپ با شاگردان کونته در یوونتوس رو به رو شدند. بیانکونری تیمی یکدست داشت؛ بوفون، کیلینی، بونوچی، بارزالی، پوگبا، ویدال، پیرلو، توز و چندین ستاره دیگر.
یووه کونته که آغازگر سلطه بانوی پیر بر ایتالیا بود در دیدار رفت حرفی برای گفتن نداشت.
بازی رفت ۲-۰ از آن بایرن شد.
بازی برگشت در تورین فرارسید، یووه امید زیادی به کامبک داشت، اما نمی دانستند که باواریایی ها این فصل جز جام چیز دیگری را جلوی چشمان خود نمیبینند.
خبر جداشدن پدر و پس از آن اعلام پیوستن پپ به تیم، گواردیولا حالا یک فصل را به دور از فوتبال سپری کرده بود و میخواست خاطرات فراموش نشدنی اش در نیوکمپ را اینبار در مونیخ تکرار کند.
هاینکس بدلیل بالا رفتن سنش میخواست کنار برود، و دوست داشت روزهای آخرش را آبرومندانه تمام کند، آنطور که ناکامی های دو فصل گذشته از یاد ها پر بکشند...
آنها به بارسلونای تیتو ویلانووای فقید روبرو میشدند، بارسا هنوز همان تیم رویایی ۲۰۱۱ را داشت؛ همان مسی، همان اینیستا و همان ژاوی...
بازی رفت در جهنم آلیانز انجام شد، شاید کذایی ترین بازی تاریخ بارسا و غرور آمیز ترین بازی تاریخ بایرن!
آنها در آلیانز ۴ گل به بارسلونا زدند، بله ۴ گل...
چه کسی فکر میکرد آن بارسای شکست ناپذیرِ فوق استثنایی اینگونه در برزخ رها نیافتنی آلیانز زانو بزند؟
بازی برگشت هم در هوای سرد بارسلون برگزار شد. بایرن ۳ گل دیگر به ۴ گل بازی رفت اضافه کرد تا ۱ سال و ۲ ماه و چند روز قبل از ۷ تایی شدن برزیل در بلوهوریزنته، بارسلونا در نیوکمپ ۷ گل را دریافت کند.
حالا از بایرنی ها تنها یک صدا در می آمد: قهرمانی در ویمبلی
آن شب خاص فرا رسید، همان شبی که بایرن پس از ۱۰ سال لیگ قهرمانان اروپا را در دستان پینه بسته خود میدید...
ابتدا مانژوکیچ گل اول را برای بایرن زد. 
خطای دانته و پنالتی که به دورتموندِ کلوپ تقدیم شد. بازی به تساوی کشید. کابوس آلیانز ۲۰۱۲ جلوی چشمان هواداران بایرن مرور میشد.
روبن برگشت؛ با شمشیری که فصل قبل در تن هفتاد و پنج هزار هوادار پرشور بایرنی در آلیانز فرو کرده بود و حالا میخواست در ویمبلی افسانه ای، آن را بر پیکره شاگردان کلوپ وارد کند.
دقیقه ۸۹ بود که...
بایرن به قهرمانی رسید تا از پدر یک ۳ گانه رویایی بماند و یک خداحافظی تلخ...
ادامه دارد...
