رضا چشمیبه عنوان یه بایرنی متعصب که بیش از 32 ساله طرفدار این تیم هستم باید بگم عملکرد پپ تا قبل از قهرمانی در بوندسلیگا کاملا رضایت بخش بوده.
اما دو تا مشکل مهم و اساسی وجود داره که باعث می شه همه طرفدارا از عملکرد پپ ناراضی باشن:
1- هیچ تیمی تا ابد نمی تونه تو اوج باشه.این داستان برای بایرن هم صدق می کنه.اما وقتی یه تیم تو اوج قرار داره و می تونه قهرمان بشه و تاریخ سازی کنه چر این کار رو انجام نده.لجبازی پپ عملا باعث سقوط بایرن شد به طور مثال اشتباه در به کارگیری رافینیا رو همه بهش گوشزد کرده بودن.از اول فصل همه گفتن که رافینیا به درد نمی خوره و نصف توانائی های لام رو هم نداره.اما لج بازی مربی در به کارگیری لام در وسط زمین و حذف مارتینز باعث شد تیم کاملا تکراری و بی روح بازی کنه و در نهایت هم بازی رو در مادرید واگذار کرد بدون اینکه حمله درست و حسابی داشته باشه بدتر از همه اینه که لام بازی کردن خودش رو هم یادش رفت و کیفیت بازیش افت کرد.
2-مشکل بعدی باخت فجیع تر به رئال تو خاک آلمان بود.مادرید هرگز نتونسته بود تو آلمان بایرن رو با اختلاف یک گل ببره چه برسه به 4 تا.حتی زمانی که بدترین بایرن رو داشتیم هم نمی باختیم.اگه مارتینز به عنوان هافبک تخریبی تو زمین حضور داشت ضد حمله های رئال به طور چشمگیری کاهش پیدا می کردن اما این اتفاق نیفتاد.اگه بازی رو از زمان ورود مارتینز دوباره بررسی کنیم بیشتر این قضیه به چشم میاد که کیفیت بازی بایرن افزایش پیدا کرد گرچه نوشدارو پس از مرگ سهراب بود.
با ادای احترام به رئال و طرفداراش در مجموع بایرن بیشتر از اینکه مقهور قدرت مادرید بشه مقهور اشتباهات تاکتیکی پپ شد.از همه بدتر پافشاری پپ به استفاده از تاکتیکی هست که دیگه حتی حوصله طرفداراش رو هم سر می بره.
من فکر می کنم پپ هنوز تو سال 2008 و تیکی تاکا گیر کرده و اگه خودش رو نتونه ارتقاء بده مطمئناً حوصله مدیران باشگاه هم زیاد نخواهد بود و شک نکنید نیم فصل دوم دیگه پپ رو نخواهیم دید.گرچه پپ مربی مولف و بزرگی هست و امیدوارم حالا که این همه براش هزینه کردیم لااقل بتونه بزرگی خودش رو هم ثابت کنه.
