اختصاصی طرفداری- شب شکست برابر ازبکستان آن قدر سخت بود که هنوز هم برای صعود به جام جهانی با اما و اگرها دست و پنجه نرم می کنیم. شبی که سوت پایان بازی اش آب سردی بود بر پیکر بی جان فوتبالی که در تمام رده ها شکست های پیاپی را تجربه می کرد. و از همه بدتر حواشی ترک اردو توسط عقیلی و رحمتی بود. تمام نا امیدی ایران و ایرانیان با نمایش قدرتمند تیم ملی در دو بازی اخیر از بین رفت و جای خود را به موجی از امید داد.اکنون تمام ایران متحد، یک دل و یکصدا فریاد ایران ایران سر می دهند و به صعود مستقیم و مقتدرانه تیم ملی امیدوار شده اند.
آنچه تیم ملی در دوحه انجام داد، آغاز راه بود. راهی که ثمره اش برد شیرین امشب و فاصله یک قدمی مان با جام جهانی است.ملي پوشان کشورمان امشب تیم لبنان را با چهار گل بدرقه کردند و جشنواره گل به راه انداختند.محمدرضا خلعتبري در دقيقه 39، جواد نکونام در دقايق 45 و 86 و رضا قوچان نژاد در دقيقه 47 براي تيم ملي کشورمان در اين مسابقه گلزني کردند.در دقيقه 86 نیز جواد نکونام با يک شوت از راه دور زيبا براي چهارمين بار دروازه لبنان را باز کرد.
اما مهمتر از این فاصله، اتحادی هست که سرانجام به آن رسیدیم. پیش از این خیلی از مربیان داخلی و بازیکنان پیشکسوت تیم ملی اعتراضات فراوانی به نوع تصمیمات کیروش داشتند اما در آستانه بازی با قطر همه یکدل و متحد تنها به فکر تیم ملی بودند و ثمره‌اش بردی بود امید را به اردوی ما برگرداند. پیروزی یک بر صفر در خاک قطر شاید در ابتدا امری ساده و سهل‌الوصول جلوه کند اما قطر که میزبان جام‌جهانی ۲۰۲۰ است تلاش فراوانی داشت تا قبل از میزبانی حتما یک بار طعم حضور در جام‌جهانی را تجربه کند. بردن این قطر در خانه‌اش کار دشواری بود اما شاگردان کیروش که خود را در آستانه حدف می‌دیدند موفق به انجام این کار مهم شدند. البته در این بین می‌شود به تاکتیک هوشمندانه فدراسیون فوتبال هم اشاره‌ای داشت؛ نهادی که در غالب اوقات در مظان اتهام است این بار دست به ابتکاری جالب زد و از قضا ثمره‌اش را دید.
اضافه شدن کریم و خداداد که از اسطوره های وطنی ما هستند موجی از امید و انگیزه را به نسل کنونی فوتبال ما داد. قطعا حضور و صحبت های آنها در تمرینات به تیم انگیزه دو چندان داد تا بعد از نسل 98 و 2006 اینبار نسل 2014 نیز طعم حضور در بزرگترین رویداد فوتبالی جهان را بچشد. نسلی که به جرات می توان گفت خیلی هایشان سوختند. جباری ، خلعتبری، رحمتی، حیدری، منتظری و حسینی و خیلی های دیگر می توانستند لژیونر های موفق ما باشند. اما شاید همین صعود نیز بهترین اتفاق رخداد فوتبالی آنها باشد. آنهایی که با توجه به سن و سالشان کمتر مورد توجه ایجنت های جام جهانی قرار می گیرند.
محمود یاوری موفقیت تیم ملی، نقش رسانه‌ها را بسیار پررنگ می‌داند و می‌گوید: «ظرف چند روز گذشته همه مشکلات روحی و روانی از تیم ملی رها شد و همان یار دوازدهم که زمانی دست و پای کیروش را بسته بود، حالا به کمکش آمد. رسانه‌ها نقش بی‌بدیلی در حمایت از تیم ملی و انتقال حمایت کارشناسان و مربیان از تیم کشورشان داشتند. علتی که شاید به عدم موفقیت میروسلاو بلاژویچ منجر شد، می‌رفت که گریبانگیر کیروش هم شود اما خوشبختانه به کمک او آمد. بعضی رسانه‌ها خیلی تلاش کردند و فضا را به خوبی برگرداندند».
از تمام این ها مهم تر بلوغ فدراسیون فوتبال ماست که همه را به همدلی دعوت کرد تا بزرگترین اتحاد تاریخ فوتبال ملی بعد از انقلاب شکل بگیرد. آن هم در وانفسای شکست های پی در پی.
فدارسیون فوتبال که می‌دانست حضور در جام‌جهانی چه محاسنی برای فوتبال ما دارد، در بیانیه‌ای پیش از بازی با لبنان خواستار استمرار این نگاه حمایتی شد. در قسمتی از این بیانیه آمده است:
"و باز هم سه‌شنبه‌ای دیگر که بازهم همه با هم بودیم و تقدیر چاره‌ای جز نوشتن با قلم سپید را متصور نبود و تجلی لحظات یکرنگی و در کنار هم بودن به پیروزی بر حریفی انجامید که با همه امکانات و حیل به مصاف «ما» آمده بود، دریغ که نمی‌دانست که اگر من و تو، «ما» شویم دیگر رقیبی را هماورد نخواهیم یافت. فدراسیون فوتبال، کادر فنی و ملی‌پوشان تیم ملی بر آن شدند تا به پاس این همه یکرنگی، سپاسی جانانه داشته باشند از همه کسانی که به کنارمان آمدند و در وقت سختی تنهایمان نگذاشتند و خواستند تا «ما» شدن را معنایی دوباره کنیم."
حضور در جام جهانی نه تنها برای تمام اهالی فوتبال بلکه برای نشاط اجتماعی مفید است، نشاطی که آن را نمی‌توانیم با هیچ پولی بخریم و به مردم اهدا کنیم. به همین دلیل بازیکنان برای این جشن مردمی باید تلاش بیشتری در این دو بازی پایانی انجام دهند.چرا که از امروز تا هفته آینده چشم امید و دعاهای میلیون ها نفر برای موفقیت های آنها خواهد بود. ان شاالله که با درایت کادر فنی و غیرت بازیکنان تیم ملی راه چهارمین صعودمان به جام جهانی هموار شود و از هم مهمتر این پایان کار نباشد. بلکه پلی به سوی موفقیت های بیشتر باشدو انگیزه ای برای سر و سامان دادن به وضع آشفته فوتبالمان. به خصوص در زمینه مدریت تیم های پایه.
