اختصاصی طرفداری - تیری آنری پیش از بازی روی صندلی اش برابر دوربین ها لم داده بود و می گفت "... دو باره تیمی یکپارچه پیدا کرده ایم. تیمی که فرانسوی ها می توانند با آن ارتباط برقرار کنند. حالا همه چیز روی مدار قرار گرفته است. شش سال پیش همه به ما فرانسوی ها می خندیدند، ولی حالا می توانیم با فتح جام نشان دهیم تا کجا می توانیم پیش رویم".
ولی سوت پایان که کشیده شد تیم یکپارچه فرانسه شکست خورده بود، در خاک خودش، برابر مردم خودش. یورو 2016 نشان داده بود فرانسوی ها نمی توانند تا بالای بالا پیش بروند. آنها برابر پرتغال زانو زدند. پرتغالی که در برهه آغازین دیدار ستاره اش را از دست داده بود، کریستیانو رونالدو را. سوت پایان که کشیده شد دشام مات مانده بود و مبهوت. او می توانست جمله های اریک کانتونا پیش از آغاز رقابت ها را به یاد آورد: "... دشام شخصیت بزرگی برای قهرمان کردن فرانسه ندارد."
پیش از آن دیدیه دشام را طالع نیک فرانسه می خواندند. می گفتند هر بار دشام آن اطراف بوده فرانسوی ها پیروز شده اند. دشام ستاره های پرشماری در اختیار داشت. پسرهای طلایی فرانسوی را. آنتوان گریزمان را، پل پوگبا را، هوگو لوریس را. قرار بود پسرهای طلایی خروس ها را به پرواز درآورند و مثل جام جهانی 1998 روحیه جمعی و وحدت را در فرانسه تب زده ارتقا بخشند. قرار بود پاریسی ها پس از سوت پایان روزهای تلخ اعتصاب را فراموش کنند. قرار بود این سومین تورنمنت فرانسه طی 32 سال به فتح سومین جام خروس ها منجر شود. ولی دشام به صورت غریبی بیش از حد محافظه کارانه بازی را آغاز کرد و آن را محافظه کارانه هم ادامه داد. این که بازی به وقت اضافی کشید شد برای او نوعی شکست به شمار می رفت و فرانسه در وقت اضافی بیشتر نزول کرد. بیشتر تحت فشار قرار گرفت. آنتونی مارسیال که پیش از آن مدافعان را به بند می کشید تا دقیقه 110 روی نیمکت نشسته بود. پل پوگبا و ماتوییدی کنار هم دفاعی بازی می کردند. پوگبا در منطقه همیشگی اش حضور نداشت و نیم ساعت آخر او را پیدا نمی کردیم. فرانسه از خروج رونالدو بهره ای نبرد، هیچ بهره ای.
سوت پایان که کشیده شد پرتغال بود که جام را برد بالا. می توان مسیر قهرمانی پرتغالی ها را نقد کرد. این که با انجام 15 دیدار فاتح یورو شدند. در مرحله مقدماتی 8 دیدار با ارمنستان، آلبانی، صربستان و دانمارک انجام دادند که یک بار شکست خوردند، آن هم در خانه برابر آلبانی. در یورو 6 بار به میدان رفتند. برابر ایسلند، اتریش و مجارستان در مرحله گروهی که به عنوان تیم سوم این بار با سه تساوی صعود کردند. در مراحل بعد برابر کرواسی، لهستان، ولز و سرانجام فرانسه به میدان رفتند و فقط ولز را طی نود دقیقه شکست دادند. خرده گیران می گویند آنها فقط با یک تیم واقعا بزرگ روبرو شدند: فرانسه.
ولی نمایش آنها در فینال برابر فرانسه جانانه بود و کارساز. این پرتغال بود که در فینال یک تیم به شمار می رفت و نه فرانسه. این پرتغال بود که بدون ستاره اش برنده می شد نه فرانسه. ضربه پیروزی بخش را ادر 28 ساله زد. ادر که در دقیقه 79 جای رناتو سانچز که فوق العاده بازی می کرد را گرفت. ادر که تعویض سرنوشت ساز بازی به شمار می رفت و نمی توان فرناندو سانتوس را برای آن تحسین نکرد. ادر که فصل پیش برای سوانزی فقط 267 دقیقه بازی کرده بود. ادر که ذخیره نشین گومیس به شمار می رفت. ادر که فصل پیش فقط 6 گل زده بود. ادر که طی 28 بازی ملی طی هفت سال فقط 3 گل برای کشورش به ثمر رسانده بود. ادر بود که گل زد، نه گریزمان، نه ژینیاک، نه ژیرو. ادر بهترین سنگربان جام را مغلوب کرد، هوگو لوریس را که تا آن لحظه بی اشتباه بود، تا آن لحظه شکست ناپذیر به نظر می رسید. ادر از بدو ورود شجاعانه بازی کرد، دریادلانه و پرشور. برخلاف مردان دشام.
شاید پرتغال برای خیلی ها در یورو 2016 شبیه یکی از "آدم بدهای قصه ها" شده باشد. شاید خیلی ها په په را یک مدافع کثیف قلمداد کنند و رونالدو را یک بازیکن متکبر. ولی پرتغال بود که چهره های جدیدی را معرفی کرد: رناتو سانچز، رافائل گوئررو، ژائو ماریو و ویلیام کاروالیو را. پرتغال تنها تیم یورو 2016 بود که هرگز مغلوب نشد، هرگز شکست نخورد. فرناندو سانتوس بود که طی 14 دیدار روی نیمکت پرتغال طعم شکست را نچشید. پرتغالی ها از سال 2000 به بعد در دو یک چهارم نهایی و دو نیمه نهایی بازی کرده اند و یک نبرد نهایی بازی کرده بودند. یعنی تاریخ هم نهیب می زند شایسته پیروزی اند!
