دیگو مارادونا پورهر روز که از عمرم میگذره و اتفاقات دنیا رو میبینم، بیشتر درک میکنم که همه اون چیزایی که از بچگی تو مدرسه و تلوزیون و روزنامه بخوردمون دادن یه مشت گوزشعر بیش نبوده و نیست. هرجور که نیگاه میکنم میبینم که ما اصن داریم با این قانونای مسخره تو کشورمون روز به روز از دنیا جدا تر میشیم.
فک کن اگه پس فردا برای یکی از بازیای بین المللیمون یه داور < زن> بزارن تو کشورمون یه فاجعه اتفاق میوفته، فقط بخاطر یه زن که یه انسانه مث بقیه.
همین پارسال سر بازی ایران و کره که خورد به تاسوعا کلی حرس خوردیم که اسلام! در خطره ، کلی اسکل آقایون شدیم که شب که خابیدن صب با حال خوش از خاب بیدار بشن که کاسه کوزه تیم ملی بهم نخوره.
یا همن چن هفته پیش بخاطر بازی کردن شجاعی و حاج صفی جلو یه تیم اسراییلی .
یا سر اجازه نداشتن خانومای خودمون واسه رفتن به ورزشگاه در حالی که خانومای خارجی مث بنز میرن تو ورزشگاه های ما.
کلن هممون نیاز به یه شخم (منظورم خود کلمه شخم بود نه شخم) اساسی تو تفکرات و اعتقاداتمون داریم.
