طرفداری- در حالی دو تیم لیورپول و رم، فردا شب در آنفیلد برگزار کننده دیدار رفت مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا هستند، که دو تیم خاطرات تلخ و شیرینی از یکدیگر دارند. رمی‌ها تاکنون تنها یک بار در برابر لیورپول برنده شده‌اند که آن هم به مسابقه‌ای در آنفیلد و بردی بی‌فایده مربوط می‌شود اما برای لیورپول، رم محبوب ترین شهر خارج از مرزهای مرسی‌ساید به شمار می‌رود. خاطرات را مرور می‌کنیم.
25 می 1977
فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال 1977 بین دو تیم لیورپول و بروسیا مونشن گلادباخ در شهر رم برگزار شد. این اولین تجربه لیورپول، از حضور در فینال لیگ قهرمانان بود. قرمزها که پیش‌تر در دهه شصت با بیل شنکلی تا نیمه‌نهایی مسابقات آمده بودند و در ایتالیا حذف شده بودند، تجربه‌ای متفاوت در این کشور رقم زدند. گلادباخ، قهرمان پرآوازه آلمان که از بازیکنانی نظیر برتی فوگتس، آلن سیمونسون، اولی اشتلیکه و یوپ هاینکس سود می‌برد پیش‌تر هم در فینال مسابقات جام یوفا در سال 1973 در دیدارهای رفت و برگشت (3-2 در مجموع) به سختی جام را از دست داده بود. این بار در المپیکوی رم، لیورپول با باب پیزلی و کوین کیگان کاری ساده‌تر داشت و 3-1 برنده شد تا به اولین جام خود نائل بیاید.
30 می 1984
رم برای اولین بار به مسابقات و فینال مسابقات لیگ قهرمانان رسید. آنها که در ترکیب خود از ستاره‌ای به نام فالکائوی برزیلی سود می‌بردند و البته آگوستینو دی بارتولومی (که بعدها خودکشی کرد) را نیز داشتند، در دورهای ماقبل فینال؛ گوتنبرگ، زسکا صوفیه، دینامو برلین و دندی یونایتد را شکست داده بودند و آماده بودند تا در المپیکوی رم برای اولین بار قهرمانی را جشن بگیرند. اما لیورپول که پس از 1977، دو بار دیگر در سال‌های 1978 و 1981 قهرمان مسابقات شده بود، تیمی باتجربه به شمار می‌رفت. آنها که این بار با حضور جو فگن روی نیمکت، کاپیتانی گرام سونس و گلزنی‌های ایان راش (صاحب کفش طلای آن سال) و کنی دالگلیش راهی فینال شده بودند، در فینال ستاره‌ای غافلگیر کننده داشتند. لیورپول با گل فیل نیل در همان دقایق ابتدایی پیش افتاد اما روبرتو پروتزو در اواخر نیمه اول کار را به تساوی کشاند. دیگر گلی از خط دروازه‌ها عبور نکرد تا کار به پنالتی بکشد. استیو نیکول اولین پنالتی لیورپول را از دست داد اما در ادامه نیل، سونس، راش و آلن کندی گلزنی کردند. از سوی دیگر بروس گروبلار دروازه‌بان زیمباوه‌ای لیورپول با حرکات دیوانه‌وار خود که یک شخص مست را تداعی می‌کرد توانست رمی‌ها را در خانه زمین‌گیر کند تا با دو پنالتی هدر رفته‌ی میزبان، لیورپول برای بار چهارم به قهرمانی اروپا برسد.
15 و 22 فرویه 2001
یک سال پس از قهرمانی چهارم، فاجعه هیسل اتفاق افتاد. لیورپول و تیم‌های انگلیسی از مسابقات اروپایی محروم شدند و رفته رفته تیم بزرگ لیورپول پس از استعفای کنی دالگلیش در سال 1990 از هم پاشید. قرمزها برای بردن یک جام دیگر اروپایی، هفده سال دیگر صبر کردند و راه آن قهرمانی هم از رم گذشت. چند ماه پیش از اینکه رم با فرانچسکو توتی و گابریل باتیستوتا به تنها قهرمانی خود در هزاره جدید برسد (در واقع رم برای اولین بار پس از 1983 قهرمان می‌شد) آنها در جام یوفا با لیورپول همقرعه شدند. با این حال فابیو کاپلو چندان قصدِ جدی گرفتن مسابقات را نداشت و در هیچکدام از دو مسابقه به دو ستاره بزرگ خود به طور ثابت بازی نداد. لیورپول در بازی رفت که در رم برگزار می‌شد، با درخشش مایکل اوون (که از مصدومیتی دو ماهه باز می‌گشت) توانست دو بر صفر حریف را شکست دهد. رم در ترکیب خود بازیکنانی مانند کافو، وینسنت کاندلا، والتر ساموئل، هیدتوشی ناکاتا، امرسون و وینچنزو مونتلا را داشت. لیورپول هم از حضور سامی هوپیا، مارکوس بابل، جیمی کرگر، دتمار هامان، گری مک آلیستر، رابی فاولر و بهترین بازیکن آن سال فوتبال اروپا یعنی مایکل اوون سود می‌برد. با این حال استیون جرارد مصدوم بود. لیورپولی‌ها در رم شعار می‌دادند "همیشه در رم برنده می‌شویم!"
یک هفته بعد رم با ترکیبی تقریبا مشابه به آنفیلد آمد. جیانی گیگو وینگر اروگوئه‌ای تنها گل دوره بازی خود در رم را در آنفیلد و در دقیقه 69 به ثمر رساند اما اخراج دامیانو تومازی، کار رم را تمام کرد. رم در آنفیلد پیروز شد اما در نهایت از دور مسابقات حذف شد. لیورپول در دورهای بعدی پورتو و بارسلونا را حذف کرد و با پیروزی 5-4 برابر دپورتیوو آلاوز شگفتی‌آفرین برای سومین بار به قهرمانی جام یوفا رسید.
5 دسامبر و 19 مارس 2002
لیورپول پس از شانزده سال به مسابقات لیگ قهرمانان رسیده بود. در دور گروهی ابتدایی، لیورپول بالاتر از بوایشتا، دورتموند و دینامو کیف راهی دور گروهی ثانویه شد تا در گروهی دشوار، با رم و بارسلونا همگروه شود. دور رفت در المپیکو برگزار می‌شد. این بار فابیو کاپلو، از فرانچسکو توتی و گابریل باتیستوتا هم در ترکیب استفاده کرد اما دو تیم موفق به گلزنی نشدند و بازی بدون گل به پایان رسید. این دیدار در حالی برگزار شد که ژرارد هولیه به دلیل سکته قلبی در بیمارستان بستری بود و فیل تامپسون عهده‌دار مسئولیت تیم بود.
بازی برگشت دو تیم که مصادف با بازگشت ژرارد هولیه پس از چند ماه استراحت به آنفیلد می‌شد، داستان دیگری داشت. یاری لیتمانن فنلاندی در همان دقایق ابتدایی لیورپول را از روی نقطه پنالتی پیش انداخت و امیل هسکی در نیمه دوم کار را یکسره کرد. در آن گروه بارسلونا به عنوان تیم صدرنشین و لیورپول به عنوان تیم دوم صعود و رم و گالاتاسرای حذف شدند.
حواشی
به جز بُعد فوتبالی داستان، معمولا برخورد ایتالیایی‌ها و انگلیسی‌ها در مسابقات اروپایی با جنجالی‌هایی خارج از زمین همراه بوده است. پس از بازی دو تیم در سال 1984 درگیری‌های بسیاری بین هواداران در خارج از استادیوم گزارش شد و حتی گفته می‌شد پلیس در ضرب و شتم هواداران لیورپول، به هواداران عصبانی رم کمک می‌کرد. همینطور درگیری‌های گسترده‌ای بین هواداران رم و منچستریونایتد در سال 2007 به وجود آمد.
