Cesare Borgiaدر کل رو 1 و 2 که بحثی نیست..به خصوص 1 که واقعا شاهکاره...2 رو اگه مارلون براندو ادامه ی همکاری میداد شاید حتی بهترم میشد..اما خب 2 رو یادمه میگفتن یکی دو صحنه قرار بود مارلون بیاد و بازیکنه...اما مثله اینکه هرچی زنگ میزدن میگفت تو راهم و دارم میامو خلاصه می پیچونه و نمیره...فوردکاپولا ام صحنه رو بدون براندو میگیره...(صحنه تولد ویتو کورلئونه) .....که اون صحنه فوق العاده میشه "بدون براندو ی کبیر" ....3 ام با اینکه به قوت 2 تای دیگه نبود اما صحنه ی آخر فیلم و فریاد خاموش "آل" یه اسکار میارزه به نظرم...و البته موسیقی روی این صحنه که واقعا بار عاطفیشو چند پله ارتقا داده...(Pietro Mascagni: Cavalleria rusticana - Intermezzo )
