milad zareiحرفم کلیه. اینقدر کوپا امه ریکا ارزش نداره که ادم بخواد خودش رو زجر بده برای اینکه تیم محبوبش نتونسته این جام رو ببره. برزیل تیم محبوبه منه باخت مقابل پرو و حذف شد و زج به خودم راه ندادم چون زیادی این جام رو جدی نمیگیرن. مسی هم بخاطر اینکه یک مقام ملی داشته باشه عطش قهرمانی داشت وگرنه همه میدونیم که کوپا کجا و جام جهانی کجا!! پس اونقدرها هم مهم نیست.با تمام این تفاسیر، ادم مسی رو میبینه خوب دلش میسوزه براش. همون طور سر مصدومیت نیمار همه غصشون گرفت و دیدیم که در نبودش چه بر سر برزیل اومد. ولی باید باهاش کنار اومد. زندگی جریان داره امید هست.ادم باید تا جایی که زور داره بجنگه و تلاش کنه برای رسیدن به هدفش.میل به خواستن همون طور که تو باشگاهش وجود داره باید تو تیم ملی هم خیلی بیشتر از اون وجود داشته باشه. من هوادار برزیل ناراحتم از اینکه تیم محبوبم 14 سال تو حسرت جام جهانی مونده. ولی خب به اینداه امیدوارم. چون تا امید هست باید ادم امیدوار باشه. در مورد بازی ارژانتین هم کلی میگم.چون به من ربط پیدا نمیکنه بحث این تیم.ولی اگه تیم واقعا میل به بردن داشت باید حمله میکرد تو 90 دقیقه نه اینکه انتظار ضد حمله داشته باشه و مالکیت رو بده به تیم مقابل.دقیقا اتفاق کوپا سال قبل افتاد.پس تا این تفکر هست آیا میشه ره به جایی برد؟؟تاریخ عینا تکرار شد بدون هیچ گونه مورد اضافه ای. در اخر قرار نیست ماتم بگیرید.قرار نیست عزایی بپا شه.اتفاقی نیوفتاده.یه تورنمنتی بود که تموم شد و رفت پی کارش تا کوپا بعدی و جام جهانی بعدی.خیلیا تو حسرت جام جهانی موندن.فرصتی که نصیب هر کسی نمیشه سخته رسیدن بهش ولی وقتی میرسی میبینی چقدر شیرینه.پس لمسش میتونی بکنی تا واقعا برسی بهش.اگه واقعا بخوای باید براش بجنگی نه هیچ کار دیگری
