طرفداری | تابستان گذشته الکساندر زینچنکو تعطیلات تابستانی خود را در جنوب فرانسه سپری می‌کرد. او به مکانی برای تمرین نیاز داشت تا بتواند با چند ساعت تمرین در روز، فرم خود را حفظ کند و در شرایطی آرمانی فصل جدید لیگ برتر را آغاز کند.
برناردو سیلوا، هم تیمی سابق و دوست زینچنکو در منچسترسیتی هم در همان منطقه در تعطیلات به سر می‌برد. مدافع اوکراینی در محاسبات خود، این موقعیت را یک فرصت شمرد و از آنجایی که برناردو مدتی در موناکو بازی کرده بود، زینچنکو احتمال داد که او می‌تواند مکانی مناسب برای تمرین را به او معرفی کند و به همین دلیل به سیلوا پیام داد. با این حال الکساندر زینچنکو شرایط را درست ارزیابی نکرده بود.
زینچنکو در زندگینامه خود به نام «باور» (Believe) می‌گوید که این مکالمه‌ای دوستانه بود. سیلوا با شوخی پاسخ داد:
برای چی؟ می‌خواهی دوباره لیگ برتر را ببری؟ فراموشش کن و در خانه بمان.
این روزها زینچنکو این موضوع را به شوخی می‌گیرد، اما این واقعیت که برناردو به او کمک نکرد، نشان‌دهنده رقابتی است که بین تیم‌های آنها، آرسنال و منچسترسیتی، شکل گرفته است. رقابت میان منچسترسیتی و آرسنال در دو فصل اخیر لیگ برتر شباهت زیادی به رقابت شدید لیورپول و چلسی دارد که 20 سال پیش شکل گرفت.
هر دو رقابت الگوی مشابهی دارند: یک تیم با تاریخ و اصالتی قدیمی در برابر تازه به دوران‌رسیده‌ها. این رقابت تنها به کسب افتخار مربوط نیست، بلکه موضوع درباره اثبات این است که چه تیمی حق دارد خود را جزو بزرگان فوتبال بداند.
با این حال، تفاوت‌هایی هم وجود دارد. در رقابت لیورپول و چلسی، خصومت زیادی بین مربیان دو تیم، یعنی ژوزه مورینیو و رافا بنیتز، وجود داشت. حتی گاهی بازیکنان دو تیم نیز روابط سردی با یکدیگر داشتند؛ برای مثال، در اردوی تیم ملی انگلستان، استیون جرارد و جیمی کرگر گروهی جدا از جان تری، فرانک لمپارد و اشلی کول تشکیل داده بودند.
جنجال میان بازیکنان دو تیم در آوریل ۲۰2۳
در بیشتر مواقع، این رقابت در کنفرانس‌های مطبوعاتی پرتنش و گاهی نیز در تلاش‌های بی‌ثمر انگلستان برای فتح تورنمنت‌های بین‌المللی بروز می‌کرد. از این نظر، بهترین مقایسه برای رقابت این سال‌های آرسنال با منچسترسیتی، رقابت‌های گذشته آنها با منچستریونایتد در اوایل دهه ۲۰۰۰ است.
در آن زمان، هیچ تنش پنهانی وجود نداشت و همه‌چیز کاملاً آشکار بود. آرسنال و یونایتد هر دو خود را بخشی از سه تیم بزرگ تاریخ فوتبال انگلستان می‌دیدند و حتی اگر با اکراه، یکدیگر را به رسمیت می‌شناختند.
رقابت همان شدت را داشت. بازی‌هایشان پر از تنش و احساسات بود و اغلب به دعوا می‌کشید. خصومت تنها بین باشگاه‌ها نبود؛ این تنش به بازیکنان نیز منتقل شده بود و جو مسمومی ایجاد می‌کرد و از همه مهم‌تر، همه‌چیز کاملاٌ عادی و پیش پا افتاده بود. آنها در ملأ عام به یکدیگر توهین می‌کردند، در تونل ورزشگاه با هم درگیر می‌شدند، در زمین دعوا داشتند و حتی پس از بازی‌ها نیز به سمت یکدیگر پیتزا پرتاب می‌کردند. برای مدتی، هر دو طرف از یکدیگر متنفر بودند و این نفرت را به هیچ وجه پنهان نمی‌کردند.
بیش از ۲۰ سال بعد، باز هم ردپای آن روزها به وضوح دیده می‌شود. تا مدت‌ها، این احساس وجود داشت که آرسنال تلاش می‌کند تا رقابتی واقعی با منچسترسیتی ایجاد کند. تیم پپ گواردیولا به طور طبیعی به عنوان بزرگترین چالش برای میکل آرتتا و بازیکنانش تبدیل شده بود. اگر آرسنال می‌خواست پس از مدت‌ها برای اولین بار قهرمان لیگ برتر شود، باید سیتی را پشت سر می‌گذاشت. تیم قهرمان، معیاری بود که آرسنال خود را با آن مقایسه می‌کرد.
زمانی که آرسنال در فوریه ۲۰۲۳ در ورزشگاه امارات با نتیجه ۳-۱ از منچسترسیتی شکست خورد، آرتتا از این شکست به عنوان یک درس یاد کرد و متوجه شد که تیمش نباید در چنین سطح بالایی، این اشتباهات را مرتکب شود. چند ماه بعد، زمانی که آرسنال ۴-۱ در استادیوم اتحاد از منچسترسیتی شکست خورد، آرتتا از بازیکنانش خواست که فروتن باشند و بپذیرند که تیم بهتر پیروز میدان شده است.
تعجبی نداشت که آرسنال پیروزی‌اش در ضربات پنالتی در کامیونیتی شیلد آن تابستان را به‌عنوان یک نقطه عطف مهم در تاریخ معاصر خود در نظر گرفت. آرون رمزدیل از آن به عنوان «یک بیانیه و یک نشانه» یاد کرد و گفت:
این مانع ذهنی دیگر وجود ندارد. حالا آماده‌ایم که پیش‌تر برویم.
پیروزی آرسنال در اکتبر 2023 مقابل تیم گواردیولا در لیگ، حتی مهم‌تر به نظر می‌رسید، زیرا اولین پیروزی این تیم برابر منچسترسیتی در لیگ برتر پس از هشت سال بود. گابریل ژسوس پس از آن بازی گفت:
همه می‌دانند بازی کردن مقابل آنها چقدر سخت است، اما شکست دادن آنها غیرممکن نیست.
اما اتفاقات پس از بازی هم به همان اندازه مهم بود. وقتی بازیکنان پس از پیروزی 1-0 آرسنال از میدان خارج می‌شدند، مربی ضربات ایستگاهی این تیم، نیکولاس ژووه، که پیش از این برای منچسترسیتی کار کرده بود، قصد داشت تا با کایل واکر دست بدهد. واکر از این درخواست ناراحت شد و گزارش شده که او یادآور شده که ژووه پس از شکست‌های آرسنال در سال گذشته، از دست دادن با بازیکنان سیتی خودداری کرده بود. ارلینگ هالند هم وارد ماجرا شد که این اتفاق باعث بروز یک درگیری کوچک شد.
این نشان داد که این رقابتی یک‌طرفه نیست. شاید سیتی قبلاً در ذهن آرسنال بود، اما حالا آرسنال هم ذهن منچسترسیتی را به خود مشغول کرده بود.
تنش‌های بازیکنان دو تیم در دیدار اکتبر ۲۰۲۳ به اوج خود رسید
در سال بعد، این موضوع بیشتر آشکار شد. معمولاً، حتی بزرگترین رقابت‌ها میان هواداران نیز تاثیری روی روابط بین مدیران باشگاه‌ها ندارد. آرسنال و تاتنهام اغلب در جلسات لیگ برتر با هم همکاری می‌کنند و روابط جان هنری از لیورپول و جوئل گلیزر از منچستریونایتد نه تنها محترمانه، بلکه دوستانه است.
با این حال آرسنال متوجه شده که رقابت با منچسترسیتی به زمین محدود نمی‌شود و جنبه‌هایی از جنگ تمام‌عیار دارد. مدت‌هاست که روابط این دو باشگاه به دلیل دیدگاه‌های مخالفشان در مورد مشروعیت کنترل‌های مالی لیگ برتر، تنش‌زا بوده است. اما تحقیقات این روزها در مورد پرونده نقض قوانین منچسترسیتی، ممکن است تا حدی به روابط دو باشگاه صدمه زده باشد که دیگر قابل ترمیم نباشد.
این که چنین تنش‌هایی به طور عمومی مطرح شود، اتفاقی غیرمعمول است. به عنوان مثال، در ماه اوت مشخص شد که زمانی که فیل فودن به عنوان بهترین بازیکن سال از طرف اتحادیه بازیکنان حرفه‌ای معرفی شد، تیم لوئیس، معاون اجرایی آرسنال، در مراسم حضور نداشت. در واقع، او و تیم همراهش مجبور بودند زودتر مراسم را ترک کنند تا به موقع به قطار لندن برسند، اما این اتفاق به عنوان توهینی عمدی برداشت شد.
همچنین، این که لوئیس پس از تساوی ۲-۲ آرسنال مقابل منچسترسیتی در ورزشگاه اتحاد در سپتامبر گذشته، با همتایان خود در منچسترسیتی دست نداد، به این تنش‌ها دامن زد. با توجه به شرایط، این اتفاق می‌توانست اشتباهی قابل درک باشد. چنین لحظاتی معمولاً نادیده گرفته می‌شوند اما این بار از آن به عنوان سوژه‌ای برای ایجاد حواشی و تشدید تنش‌ها استفاده شد.
در آن لحظه، دیگر هیچ شکی باقی نمانده بود که تنش بین دو تیم به اوج خود رسیده و هرگونه تلاش برای پنهان کردن دشمنی بین آنها بیهوده بود. آن مسابقه تمام تنش‌ها را آشکار کرد و جنجالی که به راه انداخت، حتی پیش از سوت پایان شروع شد و تا روزهای بعد ادامه داشت.
در طول بازی، هالند به شادی گل جان استونز پس از به ثمر رساندن گل تساوی با پرتاب توپ به سمت سر گابریل واکنش نشان داد. ارلینگ هالند که معمولاً بازیکنی آرام است، در پایان بازی گابریل ژسوس را «دلقک» نامید و از آرتتا خواست که «متواضع باشد.»
چند دقیقه بعد، استونز نه تنها رویکرد تهاجمی آرسنال را زیر سوال برد و گفت: «می‌توانید اسمش را هوشمندانه و کثیف بگذارید»، بلکه پیشنهاد کرد که آنها حتی لیاقت تحسین شدن برای انجام چنین بازی‌های کثیفی را هم ندارند. او با طعنه گفت: «نمی‌گویم که در این کار استاد شده‌اند، آنها چند سال است که این کار را می‌کنند.»
این اتفاق کافی بود تا هر دو مربی به این بحث ورود کنند. برخلاف رقابت‌های گذشته مانند رقابت بنیتس و مورینیو یا فرگوسن و ونگر، گواردیولا و آرتتا همیشه تلاش کرده‌اند از درگیری‌های عمومی دور بمانند. آنها نه تنها همکاران سابق، بلکه دوستانی واقعی هستند. با این حال، آرتتا آنقدر عصبانی شد که به صورت ضمنی اشاره کرد که منچسترسیتی حق ندارد درباره استفاده از خطاهای فنی صحبت کند.
این دو سرمربی اسپانیایی که دوستانی واقعی محسوب می‌شوند، همواره سعی کردند رابطه‌ای همراه با احترام با هم داشته باشند
در واکنش، گواردیولا از دستیار سابقش خواست که این ادعا را با شواهد ثابت کند. برناردو سیلوا نیز اظهارنظر معروفی در این مورد داشت.
او گفت:
رقابت با آرسنال نسبت به رقابت با لیورپول متفاوت است. شاید به این دلیل که لیورپول در سال‌های اخیر قهرمان لیگ برتر شده است اما آرسنال نه. لیورپول قهرمان لیگ قهرمانان شده است اما آرسنال نه. لیورپول همیشه در رقابت با ما برای پیروزی بازی می‌کرد. از این نظر، بازی‌های ما با آرسنال مثل دیدارهایمان با لیورپول نبوده‌اند.
پیام او به قدری روشن است که نیازی آن را خط به خط تفسیر کنیم. از زمان بیان این حرف‌ها، شرایط تغییر کرده است. با نگاه به چند ماه گذشته، واضح است که منچسترسیتی به پایان خط نزدیک شده بود و نیاز به بازیکنان جدید داشت. احتمالاً آنها سعی داشتند وجهه خود را حفظ کنند، با این آگاهی که آرسنال دارد به سطح آنها نزدیک می‌شود.
تیمی که گواردیولا امروز به استادیوم امارات می‌برد، دیگر آن تیمی نیست که ذهن آرسنال را مشغول کرده بود. این تیمی در حال گذار است، بین پایان یک دوره باشکوه و شروع دوره‌ای جدید. برای اولین بار در این سال‌ها، آرسنال دیگر نیاز ندارد از منچسترسیتی بترسد.
با این حال، آرسنال این موضوع را ساده نخواهد گرفت. شاید در حال حاضر لیورپول تیمی باشد که آرتتا باید برای قهرمانی در لیگ برتر به آن برسد، اما هنوز هم این منچسترسیتی است که آرسنال باید آن را شکست دهد، همانطور که تمام این سال‌ها اینگونه بوده است.
گابریل پس از «تحریک» هالند در ماه سپتامبر گفت:
این یک جنگ است و ما آمادهی رویارویی با آنها هستیم.
یادداشت روری اسمیت از وبسایت اتلتیک با اندکی دخل و تصرف
