طرفداری - شکست ۳ بر صفر برابر استرالیا، به معنای نزدیک شدن غربی‌ترین تیم آسیا به خداحافظی از جام ملت‌ها است. شاید جذاب‌ترین جلوه فلسطینی‌ها در امارات به حضور پرشور هوادارانشان مرتبط باشد اما در زمین مسابقه، فلسطین تیمی برای گل زدن و انفجار سکوها نیست.
۲ بازی و بدون گل، برابر سوریه و استرالیا نشان می‌دهد فلسطینی‌ها در فاز هجومی کارایی چندانی ندارند و تا پیش از دریافت گل، می‌توان به آن‌ها دل بست. فلسطین پس از دریافت گل اول برابر استرالیا، به تدریج شاکله تیمی خود را از دست داد و در جریان بازی هرگز توان اعمال فشار بر استرالیا را نداشت.
آیا برای فلسطین تا همین جا کافی است؟ فلسطین تجربه میادینی در این سطح را ندارد و فوتبال فلسطین در ۲۰ سال گذشته حرکتی لاک پشتی را به سوی پیشرفت آغاز کرده با این حال آن‌ها آشکارا به میادین بیشتری نیاز دارند.
در مقایسه با کشورهای همسایه، فلسطین هنوز یک تیم درجه ۳ است و نتایج گاه درخشان این تیم معمولاً به لطف ارائه بازی‌های تدافعی شکل گرفته و این شاخصه تیم‌هایی است که تلاش می‌کنند سطح فنی پایین‌تر خود را با ارائه یک بازی بسته، فیزیکی و دفاعی جبران کنند.
اهتزاز پرچم فلسطین در جام ملت‌های آسیا بهانه خوبی برای شادی مردم این کشور است. آن‌ها به لطف افزایش تیم‌های تورنمنت، توانسته‌اند جایی در کنار بزرگان داشته باشند اما فلسطین برای جلب نظر هواداران فوتبال در آسیا نیاز به جسارت بیشتری دارد. جسارتی که در لحظاتی از بازی برابر استرالیا با پاس‌های دقیق و گیج کننده به چشم می‌خورد اما دوام نداشت.
فلسطین در آخرین بازی خود در دور گروهی با اردن دیدار می‌کند. شانس صعود دارند؟ بعید است. برای صعود، فلسطین باید اردن را در بازی آخر ببرد و سوریه نیز استرالیا را شکست دهد و در آن صورت کار صعود به عنوان تیم دوم بین فلسطین و سوریه به تفاضل گل و گل زده می‌کشد. حتی صعود به عنوان یکی از بهترین تیم‌های سوم گروه‌ها نیز با توجه به شکست سنگین از استرالیا و وضعیت فنی فلسطینی‌ها بعید است. به نظر می‌رسد فلسطین باید وداع آبرومندانه با جام در بازی سوم را هدف خود قرار دهد.
