نوشته زیر سال گذشته در بیستمین سالگرد مرگ آندرس اسکوبار منتشر شد. طرفداری در 21 مین سال از این حادثه، این مقاله را بازنشر می کند.
اختصاصی طرفداری- لس آنجلس. آغازین ساعات دوم ژولای 1994 بود، درست همان لحظه هایی که اگر تلفن زنگ بخورد دلت آشوب می شود. ماریا استر اسکوبار آن لحظه تاریخی را هیچ گاه فراموش نخواهد کرد. مدت کوتاهی طول کشید تا تلفن را بردارد و بغض اسیر در گلویش را فروخورَد. آن سوی دیگر تلفن صدایی آشنا به گوش می رسید، صدای لرزان هافبک با تجربه آن روزهای فوتبال کلمبیا، صدای بغض آلود گابریل باراباس گومز بود که قصر آرزوهای ماریا را ویران کرد.
"ماریا، اتفاق وحشتناکی رخ داده است. آندرس... آندرس به قتل رسیده است."
آندرس برای جامعه بزرگ فوتبال آن روزها، برای تیم باشگاهی اش اتلتیکو ناسیونال و برای تیم ملی اش کلمبیا یک مدافع با استعداد و تاثیر گذار محسوب می شد. مدافع 27 ساله اما برای ماریا استر و خانواده اسکوبار فراتر از این ها بود. ماریا در مصاحبه با پایگاه فیفا در ریو دو ژانیرو با همان لحن غم بارش می گوید: "او برادر کوچک ترمان بود. مایه غرور و شادی مان."
آری بیست سال از آن روز شوم گذشته است و آن درد جانسوز هنوز در رگ های همه جولان می دهد. بیست سال از روزی که آندرس خارج از میخانه ای در مدلین (شهر زادگاهش در کلمبیا) به ضرب شش گلوله کشته شد گذشته است. توهین چند کلمبیایی متعصب آغاز ماجراست و سپس آندرس به خاطر گل به خودی اش در جام جهانی 1994 آمریکا با شش گلوله پذیرایی می شود. خوزه زوج آندرس در دفاع تیم ملی وقت کلمبیا می گوید: "گاهی فکر می کنم اگر مردم آندرس را هر روز به یاد نداشتند من بهتر می بودم. این واقعا دردناک است. اما آندرس نشانه ای از خود به جای گذاشت. این کاملا طبیعی است."
دعوت فیفا جرقه دوباره ای بر احساسات اعضای خانواده اسکوبار شد که برای دیدن مسابقات جام جهانی به برزیل آمده بودند. ماریا استر می گوید: "مخصوصا با حالتی که جام جهانی آغاز شد، گل به خودی مارسلو در دیدار برزیل با کرواسی. این اتفاق خاطرات تلخ را دوباره زنده کرد، اما این جزیی از بازی است و همیشه این اتفاقات رخ می دهد. بسیار خوشحالیم که این جا هستیم، که این فرصت را داریم که شادی ای را که فوتبال با خود به همراه دارد با دیگرانی که مانند ما در برزیل حضور دارند تقسیم کنیم."
زندگی در این نقطه متوقف نمی شود
خانواده اسکوبار نه تنها هیچ گاه پس از آن اتفاق شوم از فوتبال روی گردان نشدند، بلکه در تمامی مسابقات تیم ملی کلمبیا در جام جهانی 2014 برزیل با در دست گرفتن یک پیراهن که پشت آن شماره دوی معروف اسکوبار و نام خانوادگی شان دیده می شد حضور به هم رساندند. دانستن دلیلش خالی از لطف نیست: آندرس پس از حذف شدن کلمبیا از مسابقات جام جهانی 1994 آمریکا در یادداشت کوتاهی به روزنامه El Tiempo درست پنج روز قبل از کشته شدنش می نویسد: "زندگی در این نقطه متوقف نمی شود."
این یادداشت به خانواده اسکوبار کمک کرد تا پس از آن اتفاق هولناک زندگی خود را دوباره بسازند. ماریا استر در ادامه می افزاید: "می خواستم از مدلین فرار کنم چوم آن جا همه رسانه ها و اخبار در مورد مرگ آندرس صحبت خواهند کرد و این مسئله بسیار سخت است. دوست دارم سالروز مرگ آندرس را با خانواده اینجا بگذرانم و وقتی به خانه برگشتیم مراسم یادبودی را برگزار کنم."
همانطور که این کلمات به وضوح شرایط را بیان می کند مرگ آندرس و اتفاقات سال 1994 در کلمبیا فراموش نشده است. این مسئله به خاطر آن است که تیم ملی کنونی با حضور همبازیان سابق آندرس چون فرید موندراگون و ماریو یپس تاریخ جدیدی را در جام جهانی با صعود به مراحل بالاتر می نویسند. برادران و خواهرانش که امیدوارند مرگ آندرس توفیق اجباری است می گویند: "روح آندرس امروز با آن هاست. مردم باید با احساسات از فوتبال لذت ببرند و هیچ گاه فراموش نکنند این تنها یک بازی است. اتفاقی که در مورد برادر ما رخ داد افسانه ای اخطارآمیز است که می گوید جایی برای خشونت وجود ندارد. فوتبال باید کشور را با پیام صلح و عشق متحد کند."
پایان بخش داستان پیام بی نظیر کارلوس والدرامای بزرگ است.
وی در حساب توئیتر خود این گونه نوشت:
"آندرس اسکوبار برای همیشه در قلب های ما خواهد بود. ما هیچ گاه مهربانی، فروتنی و جنگیدنت را فراموش نخواهیم کرد. برادر دلم برایت تنگ شده است، دلم برایت تنگ شده است."
