طرفداری-
به گزارش اتلتیک، هافبک طراح روباه‌ها ماه گذشته با پنالتی چیپ خود مقابل نیوکاسل در لیگ کاپ نشان داد از اعتماد به نفس بالایی برخوردار است و به داشتن این ویژگی در چمدان توانایی‌هایش، می بالد.
بله، اعتماد به نفس دارم. اگر خودباوری نداشتم، الان در لیگ برتر بازی نمی‌کردم و به تیم ملی کشورم دعوت نمی‌شدم. یکی از بزرگ‌ترین دارایی‌های من ذهنم است: یعنی آن باوری که به خودم و کاری که انجام می‌دهم دارم. اما نمی‌خواهم هرگز از من به عنوان فردی مغرور یاد شود. مرز مشخصی بین خودباوری و غرور وجود دارد. من در خانواده‌ای بزرگ شدم که اگر در مصاحبه‌ای یا حتی درون زمین خودخواه بودم، مادرم یک سیلی مرا مهمان می‌کرد! اما برای نشان دادن توانایی‌های خود در این سطح، باید آن خودباوری و اعتماد به نفس را به همراه داشته باشید.
هفته گذشته گرت ساوتگیت و دستیارش استیو هالند، در ورزشگاه کینگ پاور شاهد گلزنی مدیسون بودند. در واقع او در آن بازی موفق شد به طلسم ۳۱ شوت بدون گل خود در رقابت‌های لیگ برتر پایان بدهد. اما همین که تنها بازیکنی است که شمار موقعیت‌های خلق کرده او از ابتدای فصل گذشته لیگ برتر تا به اینجای فصل جدید سه رقمی (۱۱۱) شده است، نشان می‌دهد شاید در سومین دعوت به تیم ملی انگلیس که انتظار می‌رود در ماه اکتبر فرا برسد، بالاخره برای تیم ملی بزرگسالان کشورش بازی کند.
این روزها خیلی از تیم‌ها بدون هافبک شماره ۱۰ بازی می‌کنند. می‌توانم بگویم بهترین پست من شماره ۸ بود ولی می‌توانم در سمت چپ زمین یا به عنوان شماره ۱۰ هم بازی کنم. تا زمانی که درون زمین باشم و بتوانم خودم را نشان بدهم، برایم فرقی نمی‌کند کجا بازی کنم.
مدیسون که در مراسم مرتبط با انتشار نسخه جدید بازی کامپیوتری فیفا کنار کاکا (ستاره سابق تیم ملی برزیل) قرار داشت، ادامه داد:
یادم می‌آید که همراه با میلان در رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا، چه نمایشی در اولدترافورد داشت. واقعا مهار نشدنی بود. او هم در پست شماره ۱۰ بازی کرده است. اگر دنبال نمونه انگلیسی باشید، پل گاسکوئین بازیکن مورد علاقه پدرم بود. هرگز نتوانستم در دوران اوج او بازی‌هایش را به صورت زنده ببینم ولی در کلیپ‌های به جا مانده مشخص است که چقدر خوب بود. از شب تا نیمه‌های صبح، من و پدرم در مورد فوتبال حرف می‌زدیم و او ویدیوهایش را نشانم می‌داد. گاسکوئین دقیقا به سبکی بازی می‌کرد که یک هافبک خلاق باید بازی کند. پر جنب و جوش بود، به اینطرف و آنطرف سرک می‌کشید... من هم بازیکن خلاقی هستم و می‌توانم از آن الگو بگیرم. دوست دارم مثل او بتوانم دریبل بزنم و همیشه دنبال یاری برای پاس دادن می‌گردم. تلاش می‌کنم از دیدن بازیکنانی مثل او درس یاد بگیرم.
چیزهای بیشتری از وین رونی دیدم چون در آن زمان سن بیشتری داشتم و درکم از بازی بالاتر بود. او برای سالیان سال بر لیگ برتر حکمرانی کرد؛ بازیکنی باورنکردنی بود. در دورانی معاصرتر، داوید سیلوا را داریم که مثل شرابی ناب است و هر چه سنش بالاتر می‌رود، بهتر و بهتر می‌شود. و البته فیلیپه کوتینیو که در زمان حضور من در دسته‌های پایین‌تر، در لیورپول حضور داشت و فوق العاده بود. با سرمربی (برندان راجرز) در مورد کوتینیو و این که چطور گاهی او را در پست شماره ۸ و گاهی در سمت چپ زمین استفاده می‌کرد، صحبت کردم. او مهارت‌های لازم برای خوب کار کردن در آن پست‌ها را داشت و حالا سرمربی از من در آن پست‌ها استفاده می‌کند. فکر می‌کنم از توانایی‌های متعددی برای انجام این کار برخوردار هستم. تونی موبری (سرمربی وقت کاونتری) مرا به عنوان یک شماره ۱۰ در سیستم ۱-۳-۲-۴ بازی داد. دنیل فارکه در نوریچ، برای مدتی از من به عنوان هافبک عقب نشین استفاده کرد.
وی افزود:
دوست ندارم به بازی کردن در یک پست محدود شوم. خیلی به ندرت فقط در یکجا بازی می‌کنم. دوست دارم بگویم که در پست‌های مختلفی بازی می‌کنم. بله، شماره ۱۰ شماره خاصی است و من از کودکی آن را دوست داشتم ولی این شماره ارتباطی به پستم درون زمین ندارد. دیگر شماره بازیکنی پستش را تعیین نمی‌کند. منظورم این است که هافبک دفاعی ما (ویلفرد اندیدی) شماره ۲۵ را می‌پوشد. اما چیزی که مشخص است این است که از زمان ورود برندان راجرز به تیم قطعا پیشرفت کردم. او بازیکنش را به پرس کردن، تغییر پست و پاس دادن بین خطوط وادار می‌کند تا کار برای تیم‌های حریف خیلی دشوار شود. قطعا بهتر و قوی‌تر می‌شوم و با کار کردن روی بازی بدون توپ خودم، تلاش می‌کنم تا سرمربی در طول تمامی مسابقات به من اعتماد داشته باشد.
شاید او وسواس زیادی روی تمرین کردن داشته باشد ولی بیشتر کارهایی که مدیسون انجام می‌دهد، از ارسال پاس‌های در عمق گرفته تا دریبل‌زنی، به صورت ارادی صورت می‌گیرد.
همه چیز به ارزیابی وضعیت در کسری از ثانیه جهت ضربه زدن به مدافعان بر می‌گردد. بهترین بازیکنان دنیا کسانی هستند که در سریع‌ترین زمان ممکن شرایط را می‌سنجند. زمانی که توپ به لیونل مسی می‌رسد، او دو یا سه قدم از کسی که مامور یارگیری او است، جلوتر است. بازیکنانی که در پی بردن به اتفاقات اطراف خود کُندتر هستند، در بالاترین سطح بازی نمی‌کنند. قبل از صاحب توپ شدن، مخصوصا اگر مثل من بین خطوط بازی می‌کنید، باید بدانید که مدافعان کجا مستقر هستند، این که چه لمس توپی باید داشت؛ آیا باید رو به جلو حرکت کرد یا راه مسدود است و باید به سمت دروازه خودی توپ را به گردش در آورد؟ این مسائل در ذهن بازیکن جریان دارد. این به غریزه، توانایی و آگاهی از جریان بازی بر می‌گردد. آیا بهتر است پاس در عمق فرستاد یا این که چند دقیقه‌ای دنبال توپ بوده‌اید، پس بهتر است آن را حفظ کنید؟ واقعا این چیزها با تمرین کردن به غریزه تبدیل می‌شوند. باید علاوه بر اطلاع از محل استقرار بازیکنان حریف، موقعیت هم تیمی‌های خود را هم بیابید.
با وجود بازی نکردن به تیم ملی، صرف دعوت شدن به آن برای مدیسون آموزنده بوده است.
همیشه با دانش بیشتری به لستر بر می‌گردم. شاید یورگن کلوپ و پپ گواردیولا انتظارات کاملا متفاوتی نسبت به گرت ساوتگیت از هافبک‌های شماره ۸ تیم خود داشته باشند. منظورم نحوه جا به جایی بازیکنان، پرس کردن و فلسفه‌شان است. پس همه چیز به یاد گرفتن مستمر و از حرکت نایستادن بر می‌گردد. این چیزی است که به آن ادامه می‌دهم. اما توانایی بازی کردن در پست‌های مختلف شانس مرا افزایش می‌دهد. من کسی نیستم که در مورد دعوت شدن یا بازی کردن در تیم ملی انگلیس تصمیم بگیرم. تمام کاری که از دستم بر می‌آید گوش کردن به کار مربیان است و امیدوارم شایستگی بازی کردن برای کشورم را داشته باشم.
