طرفداری - در تاریخ سری آ برزیلی های زیادی برای تیم های مختلف این کشور به میدان رفته اند. ریچارد هال از فوتبال ایتالیا تیم 11 نفره منتخب بازیکنان برزیلی شاغل در سری آ از سال 1970 تاکنون را بررسی کرده است:
ژولیو سزار (دروازه بان-اینتر)
سزار در دوره خودش یکی از بهترین دروازه بانان جهان بود و مهره مهمی در سه گانه تاریخی اینتر در سال 2010 به حساب می آمد. ما او را بالاتر از بزرگانی مانند نلسون دیدای میلان و اسطوره پارما، کلودیو تافارل در دروازه تیم رویایی قرار می دهیم. ژولیو سزار همه چیز داشت. فیزیک، جاگیری، رفلکس بدنی و هوش عالی.
کافو (مدافع راست-رم، میلان)
نظرتان در مورد مارکوس کافو چیست؟ شاید او بهترین مدافع راست تاریخ فوتبال است. کافو شاید اولین مدافع راستی بود که انقدر در فاز دفاعی و هجومی بالانس داشت. تا پیش از او اکثر مدافعان کناری بیشتر به کارهای دفاعی می پرداختند اما او الهام بخش نسل جدید مدافعان بود تا در فاز هجومی هم مهم باشند. ایتالیایی ها به حق به او لقب "پندولینو" دادند زیرا در 163 بازی اش در رم و 119 بازی اش در میلان مانند یک قطار سریع و السیر مدام در کنار زمین جلو و عقب می رفت و به نظر می رسید هیچوقت متوقف نمی شود. او در ایتالیا به 7 قهرمانی مهم رسید. لبش همیشه خندان بود و آدامس می جوید.
لوسیو (مدافع میانی-اینتر، یوونتوس)
لوسیو در سال 2009 پس از حضور در بایرن مونیخ، به ایتالیا رفت و سال 2012 این کشور را ترک کرد. در همین مدت او یک اسکودتو، دو کوپا ایتالیا، یک لیگ قهرمانان، دو سوپرجام ایتالیا و یک جام باشگاه های جهان را کسب کرد. یک مدافع غول آسا که یکی از بهترین مدافعان میانی نسل خودش بود. تاسف آور است که او زودتر به ایتالیا نرفت و بیشتر در این کشور نماند.
آلدایر (مدافع میانی-رم)
آلدایر در بین بازیکنان خارجی تاریخ رم، بیشترین تعداد بازی را انجام داده است. عملکرد او انقدر خوب بود که وقتی در سال 2003 رم را ترک کرد، جالوروسی به پاس 330 بازی او در سری آ شماره 6 او را بایگانی کرد. البته در سال 2013 پیراهن شماره 6 رم از بایگانی بازگشت. کسب یک اسکودتو، یک کوپا ایتالیا و یک سوپرجام ایتالیا با رم افتخارات کمی نیست و او به آنها رسید. آلدایر بدون شک یکی از بهترین مدافعان خارجی تاریخ سری آ است.
برانکو (مدافع چپ-جنوا)
برای هواداران فوتبال ایتالیا در سال های ابتدایی دهه 90، هیچ چیزی جذاب تر از این نبود که برانکو با آن شوت های پای چپ وحشتناکش پشت یک ضربه آزاد ایستاده باشد. فقط به گل او روی ضربه آزاد مقابل پارما در سال 1991 نگاه کنید. یک مدافع فوق العاده که در کارهای هجومی هم مثل یک غارتگر بود. برانکو فولبکی جلوتر از زمان خودش بود. درست است که او فقط 2 سال در جنوا بود اما گل های او به زیبایی گل های روبرتو کارلوس در اینتر بود. روبرتو کارلوسی که جایش در این تیم خالی است.
دونگا (هافبک-پیزا، فیورنتینا، پسکارا)
بین سال های 1987 تا 1993، کارلوس دونگا در پیزا، فیورنتینا و پسکارا شهرت زیادی در دنیا برای خودش دست و پا کرد. شاید همه او را از دوران حضورش در فلورانس به یاد می آورند؛ جایی که 124 بازی با پیراهن ویولا انجام داد. دونگا یک هافبک بازیساز جلوی مدافعین بود. وی تکنیک خیلی خوبی داشت اما از نظر تاکتیکی حیرت انگیز بود. دونگا از آن هافبک های آمریکا جنوبی که در ذهنتان دارید، نبود اما می دانید؟ هر تیمی به یک دونگا نیاز دارد.
فالکائو (هافبک-رم)
پائولو روبرتو فالکائو یکی از بهترین بازیکنان تاریخ رم است؛ یک هافبک ظریف با تکنیک عالی. او یک بازیکن کامل بود. می توانست در نقش دفاعی و هجومی عالی باشد و در بخش گلزنی تیم هم نقش مهمی داشت. فالکائو یک رهبر بیرون و داخل زمین بود. او همیشه اسطوره رم خواهد ماند زیرا با بازی های چشم نوازش باعث شد گرگ ها دو کوپا ایتالیا و یک اسکودتو در فصل 1982-1983 کسب کنند.
کاکا (هافبک هجومی، میلان)
همین که تصمیم گرفتیم زیکو یا ریوالدو را در ترکیب نیاوریم تا کاکا به جای آنها باشد، همه چیز را می گوید. ریکی کاکا نه فقط هواداران میلان، بلکه هواداران تمام تیم های سری آ را اسیر خود می کرد. حرکات فوق العاده او در مقابل بهترین مدافع جهان در آن زمان و گلزنی های او با شوت های مخصوص خودش را حتما به یاد دارید. کسب توپ طلا و جایزه بهترین بازیکن سال فیفا در سال 2007 از جوایز مهم فردی او بود. او طی 7 سال در میلان بازی کرد (بین آن در یک برهه در رئال مادرید بود) و 5 قهرمانی مهم با روسونری کسب کرد که البته مهم ترین آنها قهرمانی اروپا در سال 2007 بود. به راستی کاکا یکی از بهترین هایی بود که فوتبال به خودش دیده بود.
رونالدینیو (وینگر، میلان)
اگر کسی بگوید رونالدینیو مستعدترین فوتبالیستی است که تاکنون در کره زمین به دنیا آمده، نمی توان با او مخالفت کرد. جوهر فوتبال را می شد در رونالدینیو دید. بعضی ها هم هستند که می گویند ظاهر فوتبال رونالدینیو برتر از باطن آن بود. شاید هر دوی آن درست باشد اما بین سال های 2008 تا 2011، دوست داشتید بازی میلان را حتما ببینید. او در میلان بارها دچار مشکلات بدنی شد اما لحظه مهم آن بازگشت میلان به قله فوتبال ایتالیا و فتح اسکودتو در سال 2011 بود. ظاهرا نمی توان ریوالدو را در این ترکیب جا داد!
آدریانو (مهاجم-اینتر، فیورنتینا، پارما، رم)
ساده بگوییم، وقتی آدریانو در اوج بود، حریف نداشت. شاید همه دوران حضور او در اینتر را به یاد داشته باشند که آنجا فوق العاده بود اما آدریانو در فیورنتینا، پارما و رم هم بازی ها و گل های درخشانی داشت. مشکل او بی ثباتی و افسردگی بود و در این مورد می توان چیزهای زیادی گفت اما وقتی شوت های او را می دیدیم که نزدیک بود تور دروازه را پاره کند، احساس می کردیم بهترین بازیکن جهان را می بینیم.
رونالدو نازاریو (مهاجم-اینتر، میلان)
رونالدو، رونالدو بود. "ال فنومنو" واقعا برازنده او بود. یک مرد شگفت انگیز؛ شاید بهترین مهاجم تاریخ فوتبال؛ چیزهای کمی بود که لذت آن با دیدن بازی های رونالدو برابری می کرد. سرعت، تکنیک، قدرت، تمام کنندگی، او چه چیزی نداشت؟ "زانوی باثبات" پاسخ سوال ماست. در اینتر مهارنشدنی بود و در 68 بازی، 49 گل به ثمر رساند و فقط حسرت می خوریم که چرا آن مصدومیت ها را داشت. در میلان او سعی می کرد توانایی های سابق خود را بازیابی کند اما در اواخر دهه 90 به طور خاص، هیچ دروازه ای در ایتالیا مصون نبود.
