طرفداری | در تاریخ فوتبال، کم نیستند چهره‌هایی که با عملکرد درخشان خود قلب‌ها را تسخیر کردند، اما کمتر کسی همانند پیتر اشمایکل توانست تا این حد عمیق در دل هواداران منچستریونایتد جا باز کند. او، دروازه‌بانی که به شجاعت و صلابت شناخته می‌شد، برای هشت سال تمام دیوار مستحکم تیم اولدترافورد بود و با افتخارات فراوان، جایگاهی افسانه‌ای در تاریخ این باشگاه یافت. اما گاه، فوتبال داستان‌هایی می‌نویسد که هواداران را شگفت‌زده می‌کند و اشمایکل یکی از همین روایت‌ها را در سال‌های پایانی دوران حرفه‌ای‌اش رقم زد.
قهرمانی تاریخی منچستریونایتد در لیگ قهرمانان اروپا به رهبری پیتر اشمایکل مقابل بایرن مونیخ
پس از آنکه پیتر اشمایکل در سال 1999 با فتح سه‌گانه‌ای تاریخی، به‌عنوان قهرمان و اسطوره، از منچستریونایتد خداحافظی کرد، گمان می‌رفت دوران حرفه‌ای او در تیم‌های دیگری، بی‌آنکه هیاهوی چندانی برپا کند، به پایان خواهد رسید. او ابتدا راهی اسپورتینگ لیسبون پرتغال شد و سپس به استون ویلا پیوست. اما شاید هیچ‌کس تصور نمی‌کرد که او دوباره به لیگ برتر بازگردد و آن هم با پیراهنی که هواداران یونایتد را در شوک فرو ببرد: پیراهن آبی منچسترسیتی.
این خود دیوانگی است؛ پیتر اشمایکل با بازوبند کاپیتانی منچسترسیتی مقابل تیم محبوبش منچستریونایتد
سال 2002، پیتر اشمایکل تصمیمی گرفت که هنوز هم در ذهن بسیاری از هواداران یونایتد جای سوال دارد. انتقال او به منچسترسیتی، تیم رقیب دیرینه، گویی خیانتی بی‌صدا بود که نه اشمایکل قصدی برای توجیهش داشت و نه هواداران یونایتد تمایلی به بخشیدن آن. اما فوتبال همواره میدان تقابل احساسات و حرفه‌ای‌گری بوده است. اشمایکل، با تمام قلبش به یونایتد عشق می‌ورزید، اما حرفه‌اش او را به جایی برد که از نظر بسیاری، هرگز پذیرفتنی نبود.
ماجرای آن دربی معروف در تاریخ 9 نوامبر 2002، صحنه‌ای ماندگار از این داستان بود. سیتی در برابر یونایتد قرار گرفت و پیتر اشمایکل، با بازوبند کاپیتانی، در دروازه تیمی ایستاده بود که روزگاری دشمن سرسختش بود. پیش از آغاز بازی، چند بازیکن یونایتد با احترامی تلخ به استقبال دروازه‌بان افسانه‌ای‌شان رفتند، اما گری نویل، مدافع وفادار و بی‌رحم یونایتد، واکنشی کاملاً متفاوت نشان داد. هنگامی که اشمایکل با لبخندی بر لب برای خوش‌وبش به نویل نزدیک شد، دستش بی‌اعتنا رد شد و نویل با چهره‌ای عصبانی، پیامی روشن به هم‌تیمی سابقش داد: اینجا جایی برای بخشش نیست.
آن روز، سیتی با نتیجه 3-1 پیروز میدان شد، و برای اشمایکل، این یک پیروزی شخصی نیز بود. در طول بازی، او بارها توانست مقابل تیمی که زمانی خانه‌اش بود بدرخشد و شاید با هر نگاهی به گری نویل، لبخندی تلخ بر لب داشته باشد. اما این پیروزی برای یونایتدی‌ها چیزی جز زخم نبود. حضور اشمایکل در تیمی که در ذهن هوادارانشان نماد رقابت و دشمنی بود، هنوز هم لکه‌ای بر خاطرات درخشان او محسوب می‌شود.
برخورد سرد گری نویل با اشمایکل؛ دو یار قدیمی که با هم همه چیز را برده بودند
سال‌ها بعد، گری نویل در مصاحبه‌ای درباره این ماجرا گفت:
شما نمی‌توانید برای منچسترسیتی بازی کنید. این غیرممکن است. اگر یک هوادار واقعی یونایتد باشید، نمی‌توانید به سیتی بپیوندید. برای من، این قابل درک نیست.
سیو غیرممکن پیتر اشمایکل مقابل راپید وین در لیگ قهرمانان اروپا
اشمایکل در طول سال‌های حضورش در فوتبال، بارها نشان داد که جایگاه او در تاریخ منچستریونایتد جاودانه است. او همواره به عنوان اسطوره منچستر از او یاد می‌شود و در بازی‌های اساطیر یونایتد کنار دیگر پیشکسوتان به میدان می‌رود. جالب اینکه او به هم‌تیمی‌هایش گفته بود که قصد داشت پس از کسب سه‌گانه در سال 1999 بازنشسته شود، اما تصمیم گرفت فوتبالش را ادامه دهد، تصمیمی که چند سال بعد او را به منچسترسیتی کشاند.
گری نویل و اشمایکل دیگر مشکلی با هم ندارند حالا هر دوی آن‌ها اسطوره شیاطین سرخ هستند
در عین حال، دوران پس از اشمایکل در یونایتد چندان هموار نبود. تا زمانی که فن در سار هلندی به این تیم پیوست، یونایتد از مشکلات دروازه‌بانی رنج می‌برد و همین مسئله باعث شد تا جام‌های زیادی برای شیاطین سرخ از دست برود. با این حال، میراث اشمایکل به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین دروازه‌بانان تاریخ این باشگاه، همچنان زنده و ماندگار است.
شاید لحظاتی چون حضور در استادیوم اتحاد و تماشای سکوت مرگبار آن، برای اشمایکل فرصتی بود تا به یاد بیاورد که فوتبال، هرچند میدان حرفه‌ای‌گری است، اما بدون شوری که تماشاگران به آن می‌بخشند، چیزی کم دارد. چند ماه پیش، در اولین هفته از لیگ قهرمانان اروپا پس از بازی اینتر - منچسترسیتی، اشمایکل که به عنوان کارشناس CBS در استادیوم حضور داشت، درباره وضعیت استادیوم اتحاد گفت:
من عاشق فوتبالِ زیبا و هیجانی هستم که تماشاگران به آن تزریق می‌کنند. استادیوم اتحاد اما به شدت ساکت بود. تکرار می‌کنم؛ یک سکوت مرگبار اینجا حاکم بود. تنها صدایی که می‌توانستیم بشنویم، صدای هواداران اینتر بود. با این حال اما سروصدای آن‌ها هم نتوانست جوی که دوست داشتم ببینم را ایجاد کند.
شاید اشمایکل، حتی در میانه این سکوت‌ها، همچنان دیوار آهنین خاطرات یونایتدی‌ها باقی بماند؛ افسانه‌ای که هیچ‌گاه رنگ زمان بر او سایه نمی‌اندازد. پیتر اشمایکل همیشه یک شیطان سرخ باقی می‌ماند.
